Czerwony Diabeł z Tsuru

1.

styczeń 554 r., południowa część Cesarstwa zwanego też Tairiku

Ureshi Choshoku skończyła właśnie spotkanie z przedstawicielami mieszkańców Sekai, stolicy zimnego i górzystego Taifuu, jednej z pięciu prowincji Cesarstwa - najpotężniejszego państwa Kontynentu. Od przeszło pół roku była członkiem tajnej organizacji o nazwie Mgła. Ta rosnąca w siłę organizacja stanowiła powstała, aby walczyć z bezwzględnym stylem rządków aktualnej gubernator Taifuu, Yuki Katai-Nikushimi. Księżniczka Yuki była najmłodszym z trójki dzieci aktualnego przywódcy Tairiku, Szóstego Cesarza, człowieka samolubnego, ordynarnego i przedkładającego własne cielesne uciechy nad dobro swoich poddanych. Coraz bardziej znudzony monarszymi obowiązkami cesarz dwa lata wcześniej postanowił, że jego potomstwo obejmie stanowiska gubernatorów wybranych prowincji Tairiku. Następca tronu, arcyksiążę Rei otrzymał pod zarząd stołeczną Niwakę-ame, księżniczka Ainoko bardzo bogate i słoneczne Atatakai, a księżniczka Yuki została wysłana do biednego i surowego Taifuu. Od tamtej chwili do tej już wielokrotnie doświadczonej przez los prowincji powrócił terror. Stał się on też synonimem władzy księżniczki Yuki. Gubernator już na początku swoich rządów nakazała aresztować czołowego przywódcę sceny politycznej Sekai, szlachetnego i patriotycznego ale i również niepokornego Foku Hiyamoujiego. Został on oskarżony przez urzędników schlebiających księżniczce o defraudacje finansowe, choć w rzeczywistości był jednym z najuczciwszych ludzi, jakich znało Cesarstwo. Ureshi domyślała się, że spotkał go taki los, ponieważ zażarcie krytykował decyzje księżniczki Yuki. Zresztą z czasem wielu ludzi poszło w jego ślady, kończąc w miejskim więzieniu albo na wygnaniu z prowincji. Jednak mimo tej atmosfery strachu opór krytyków księżniczki wcale nie ustępował, a wręcz przeciwnie rósł z wielką mocą. Sytuacja w Taifuu przedstawiała się naprawdę fatalnie na tle innych części kraju. Na ludność zostały nałożone duże podatki, a gubernator nie przekonywały tłumaczenia, że stan gospodarczy Taifuu nie pozwala na ich płacenie. Urzędnicy nieustannie byli szpiegowani i tylko członkowie armii cieszyli się pełnym zaufaniem Yuki. To oni stanowili jej siłę i oparcie, to ich marionetką dumnie była Yuki. Księżniczka w wieku dziesięciu lat trafiła pod opiekę dowódcy Drugiej Armii Cesarskiej i szybko stała się maskotką jej członków, a z czasem nawet ich nieoficjalnym dowódcą. Zbrojni uwielbiali Yuki i równie doskonali sterowali jej uczuciami. Oni oraz ich rodziny bezwzględnie popierali Yuki i prześcigali się w dowodzeniu swojej wierności księżniczce. Gubernator natomiast hojnie ich za to nagradzała. Mieszkańcy Taifuu z nienawiścią i zazdrością patrzyli na ich uprzywilejowaną pozycję. Podwładni Yuki okradali ich i zmuszali do niewolniczej pracy na rzecz armii. Początkowo nikt nie buntował się przeciwko temu wyzyskowi. Księżniczka bardzo szybko zaprowadziła agresywną inwigilację prasy, uniwersytetu, miejsc publicznych, a nawet klubów spotkań towarzyskich. Yuki posunęła się ze swoim despotyzmem do tego stopnia, że wprowadziła monopol państwowy na handel i odebrała kupcom gwarantowaną im przez cesarza niezależność. Największa gildia kupiecka Sekai zrozpaczona decyzją księżniczki nasłała na nią skrytobójcę. Ten krok jednakże zamiast zakończyć rządy gubernator, wzmocnił tylko jej despotyczny wizerunek. Księżniczka udowodniła bowiem, że lata spędzone wśród żołnierzy nie poszły na marne i bez problemu pokonała zamachowca. Po tym wydarzeniu bardzo długo nikt nie śmiał przeciw niej otwarcie występować. Wszyscy szeptali, że gdy Yuki sięga po miecz, wstępuje w nią demon. Jednak mimo strachu, mimo plotek o niezwykłej sile Yuki z ludzkich serc i umysłów nie został wypleniony sprzeciw wobec tyranii. Ziarno gniewu puściło pędy w maju 553 r. Wtedy to serdeczny przyjaciel Ureshi, urzędnik i wybitny poeta, laureat najważniejnieszej nagrody literackiej Cesarstwa Złotej Akacji Seikyuu Wazuka zorganizował w domu innego przyjaciela Ureshi i również urzędnika Toshiego Asahiny spotkanie najbardziej nieustraszonych opozycjonistów. Ureshi również na nie dostała zaproszenie. Narodziła się wówczas organizacja Mgła. Celem Mgły stało się sabotowanie działań administracji i pomoc pokrzywdzonej ludności. Na czele organizacji znalazł się oczywiście Seikyuu, a na swoich najbliższych współpracowników obrał Toshiego i Ureshi. W ciągu siedmiu miesięcy istnienia Mgły Seikyuu okazał się znakomitym liderem. Wprowadził w szeregi opozycjonistów dyscyplinę, natknął ich odwagą i entuzjazmem do działania. Seikyuu zorganizował bezpłatną naukę chłopom, wspomagał finansowo najuboższych i umożliwiał wygnanym kontakt z rodzinami. Ureshi natomiast werbowała ludzi wrogich Yuki na uniwersytecie. Próbowała też wpoić w umysły studentów oraz uczonych opór przeciwko niesprawiedliwości.