Challenges in Love

Ⅴ - NEVERTHELESS

Inilapit ko siya sa'kin sabay halik sa kaniyang noo at niyakap ng mahigpit para malaman niyang nandito lang ako, na lahat ay magiging maayos din.

Hindi lingid sa kaalaman ko na lagi siyang binubugbog ng kaniyang ama. Hindi niya man sinasabi sa'kin nalalaman ko ito dahil na rin sa mga pasa niya at takot na umuwi sa kanilang bahay. Hindi ko mawari na kakayahin ng kaniyang ama na masaktan siya.

Silang dalawa na lang ang nasa bahay nila. Si Samantha ang tumataguyod sa kanilang dalawa. Kaya't agad kong nalaman kung sa'n siya natatakot o sa'n galing ang kaniyang mga pasa.

Sa tuwing nangyayari ito, I'd like to punch the face of her father hardly that he'll lose his breath ngunit ayaw ko dahil na rin ayaw kong lumala ang pananakit niya kay Samantha.

Pinagbawalan si Samantha na magka-nobyo kaya lagi nalang kaming patago kung lumabas at sa malayo ko lang siya hinahatid. Until the worst day came in our life, hinatid ko si Sam sa pag-aakalang wala ang kaniyang ama ngunit nagkamali ako dahil pinagmamasdan niya lamang pala kami.

Isang buwan din ang lumipas, nang lumipas ang araw na iyon na akala ko'y wala nangyaring masama kay Sam 'pagkat hindi na ako nakakakita ng pasa sa kaniyang katawan o sa mukha nito ngunit may masama pala siyang balita.

Nag-aaral ako noon dahil binigyan ako nang isang pagkakataon ng aking propesor para makapasa ako dahil nabagsak ko ang kaniyang leksyon. Nawalan ako ng concentration dahil isang buwan nang hindi umiimik si Sam at laging nakatitig sa kisame o kaya nama'y 'pag magkasama kami ay nilalaruan niya lamang ang kaniyang pagkain kaya't ginawa ko ang lahat maging maayos siya pero hindi naman tumalab kaya pati grado ko sira mabuti na lamang at binigyan ako ng pagkakataon na maipasa ko.

Hinarap ko siya nang bigla niya akong tinawag. Nakailan na rin naman akong pahina na nagpag-aralan kaya't huminto muna ako saglit.

Nginitian ko siya ngunit ito'y nawala nang seryoso niya ako tinitigan. "Gab, mahal mo naman ako 'di ba?" tanong nito na nagpagulo sa'king utak dahil kahit kailan hindi niya ito natanong sa'kin ngunit tumango na lamang ako't ngumiti.

Lumapit ako sa kaniyang inuupuan malapit sa study table ko. May couch kasi ako sa kwarto.

Hinawakan ko ang kaniyang kamay. Narinig ko na lamang na huminga siya ng malalim at nagsalita, "Buntis ako, Gab."

Nagulat ako. Gusto ko siyang yakapin at halikan ang kaniyang malalambot na mga labi ngunit hindi ko kayang e-proseso ang sinabi niya. Paano?

Tumayo ako sa'king pagkakaupo at hinarap siya. Kita ko sa kaniyang mukha na unti-unting bumababa ang kaniyang mga luha sa kaniyang mumunting mga mata.

"But, Sam, we don't share bed, right? At kahit kailan hindi kita ginalaw dahil nirerespeto kita... dahil mahal na mahal kita," I said, stuttering every word I've said, "Anong nangyari? Bakit? May nangyari ba? Iintindihin kita, Sam, kasi mahal kita. Tell me," I whispered, that I know she could still hear it.

Tumayo siya't lumuhod sa'king harapan, niyayakap ang aking mga binti. "I'm sorry, I...a-am sorry, Gab! Gab, I was raped by my own f-father. He raped me as he saw us together again, Gab. He wants me to stay away from you but I didn't do it, Gab. Kaya nagalit siya. Ginawa niya ang bagay na hindi ko inaasahang gagawin niya sa'kin para lang mawala ka sa'kin. Gab, patawad," basang-basa ang kaniyang mga mukha habang nagsasalita.

Alam kong masakit para sa kaniya ang lahat.

Lumayo ako sa kaniya at hinarap ang pader sa aking kwarto. Pinagsusuntok ko ito. Lalabas sana ako para puntahan ang kaniyang walang hiyang ama ngunit pinigilan niya ako.

"I don't want you to be hurt. Please. Don't."

Hindi pa rin tumitigil ang kaniyang mga luhang bumababa sa kaniyang mga mata.

I hugged her and wiped her tears. At doon nag-desisyon ako para hiwalayan siya, hindi sa dahil buntis siya kundi gusto ko nang matapos ang pananakit sa kaniya. I want her life to be decent but I couldn't do that if I can't focus on my studies. Kahit man ayaw kong ituloy ngunit gusto ko ang makakabuti sa kaniya at sa kaniyang soon-to-be child. Kahit hindi man akin but I'll accept it as my own. Mahal kita, Samantha.

"I'm sorry, Sam, but I'm breaking up with you," I coldly stated even though deep in my heart I want to be with her until her child gets out.

When she heard it, she was silent for a little moment and nodded her head continuously.

She stood into her feet and looked at me emotionless, coldly. "Oh, sorry. It's not yours pala... I'm going home. I thought that you could help from getting away from my father. I thought you love me...but I was wrong."

Kita ko kung paano siya nagmadaling umalis noon at ramdam kong nasasaktan siya pero wala akong magagawa dahil ganito lang ako. Wala akong laban. Hindi ko pa kayang lumaban sa kaniyang ama.

Naipanalo ko nga't naipakulong ko ang ama niya ngunit huli na ang lahat dahil kinasal na siya sa'king matalik na kaibigan. Sa kaibigan kung saan ipinagbilin kong alagaan siya. I can't blame her either my bestfriend dahil nagmahal ako.

Sa pagmamahal may pain. At least, I've done my promise that I'm gonna sue her father no matter what and now she's gone in my life because of my decision. Nevertheless, it's worth it. She is now in a better place.

[07.2020]