"Yıllar sonra anneme kavuşmuş gibiyim Eylül." diyerek sardı beni abim. "Anne kokusu..."
Saçlarımı koklayan abime karşılık beline sımsıkı sarıldım. Arkamda Ömer abimi hissettim. Saçlarıma öpücük bıraktı.
"Kıskandım." diyerek Utku abim de kocaman aç...
Telaşla açtım gözlerimi. Göğüs kafesim hızla aşağı yukarı giderken dudaklarıma bir bardak değdi. Suyu içip saçlarımı geriye attım.
"Kızım, kabus görüyordun. İyi misin?"
"İyiyim, iyiyim Didem teyze..." diyerek etrafıma baktım. Ömer abimin odasındaydım. Her gün abimlerin odalarında uyuyordum. Sanki onların göğsüne yatıyormuş gibi, yastıklarına sarılıyordum. Yatağa tekrar uzanıp boş gözlerle karşıya baktım. Didem teyze yavaş hareketlerle saçlarımı okşadı.
Üç hafta olmuştu. Üç haftadır uyanmıyorlardı. Gelişme yoktu, paramparça oluyordum. Bu süreçte Emir ile köşe kapmaca oynuyorduk. Erdem abiler ben yokken Emir'i götürüyorlardı hastaneye. Evde yan yana bile gelmiyorduk.
Yataktan çıkıp odama geçtim. Uyuyan oğlumun yanına gittim. Son günlerde çok huzursuzdu, durmadan ağlıyordu.
Sessizce siyah eşofmanlarımı giyip saçlarımı rastgele topuz yaptım. Bebek telsizini alarak aşağı indim.
Egemen ve Umut abimin odasına girdim önce. Egemen abimin biçimli yüzüne dokunup bir öpücük bıraktım.
"Seni çok özledim..." dediğimde gözlerindeki titreşime gülümsedim. Bunun iyi olduğunu söylemişti doktor. Beni duyabildiğini, uyanmak için savaştığını söylemişti.
"Beni düşünme olur mu? Ben çok iyiyim. Sadece..." Bir an için duraksadım. Diğerlerinin durumunu ağzımdan kaçırmak istemiyordum.
