Love + Love [Normal Fiction]

part18(unicode)

"ကောင်းပြီ ဒါဆို သူတို့ ကမ်ဘာတံခါး
အပွင့်လာကို ငါတို့တွေ စောင့်ကြမယ်"

   "ကောင်းပြီ"

  ဦးမြတ်သျှန်ထွန်းဆိုသော လူ၊ မျက်နှာမဲ့
လူကြီးကား နှုတ်ခမ်းမွှေး ထူထူ မျက်လုံး
ပြူးပြူး၊ ခပ်တည်တည်ရှိသော လူမျက်နှာ
ပုံ ပေါ်လာလေသည်။

  တဆက်တည်း သွေး မျက်နှာကလေး၊
ကျော့ရှင်းလှပသလို ချစ်စဖွယ်ကောင်း
လွန်းချက်။ ဒီ နောက်တော့ သား။

     ခန့်ထွားတဲ့ ကိုယ်ထည်နဲ့ ပါးရိုး
ထောင် ပါးချိုင့်ခွက်လေးနှစ်ခု၊ မျက်ခုံး
မျက်ဖန်ကောင်းကောင်းနဲ့ ချစ်စဖွယ်
အသွင်။

   ဒီလိုသာဆို သူကေရာ။

   ဦးညှို့နက် စာရေးဆရာ ဖန်ဆင်းလိုက်
တဲ့ ရုပ်ရည်ကို သူ မြင်ချင်လွန်းတာမို့
မျက်နှာကို လက်နဲ့စမ်းကိုင်ကြည့်မိနေ
သည်။

    ထိုအချိန် ထောင့်တစ်နေရာကိုသွားကာ
ဦးမြတ်သျှန်ထွန်း ထိုင်နေရှာသည်။

  " ဦး ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဟင် "
"သူ ပြောထားသလို ဦးနဲ့သွေးတို့
တစ်ဖက် ကမ်ဘာမှာ အချစ်စစ် အချစ်မှန်နဲ့
ချစ်မိခဲ့ရင် ဦးတို့တွေ သူ့ကို သတ်နိုင်ဖို့
ကြိုးစားခွင့် ရလိမ့်မယ် သွေး"

"သူက လိုသလို ကြိုးကိုင်ထားမှာပေါ့"
"ဦး အခ်စ္ကို မင်း မယုံတာလား သွေး၊
အမွန္တကယ္ဆို အခုလို စိတ်ကူးယဉ်
ဝတၳုဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ထဲက ဇာတ်ကောင်
တွေ အသက်ဝင်လာတာ ဦး သွေးကို သိပ်
ချစ်တာလည်း ပါလို့လေ"

  " သွေးလည်း ဦထက် မလျော့စေလောက်
အောင် နှလုံးသားတစ်ခုလုံးရင်းပြီး ချစ်တာပါနော်"

"အေမ ဟို ဟို သားကေရာ"

"အို ဟုတ်ပေသား သား ဒါ ဒါက သား အဖေရင်း"
"ဗ်ာ"

"ဟုတ်တယ် သား ဦးက ဒီဇာတ်လမ်းအရဆို
သားရဲ့ အေဖပါ၊ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် အဖေတို့
ဟိုဘက်ကမ်ဘာကို ရောက်သွားတဲ့အခါ အတူတူ
ပြန်ဆုံနိုင်တဲ့ တစ်နေ့ စာရေးဆရာကို အဆုံး
သတ် ပေးကြတာပေါ့ကွာ"

"မောင်ရင်"
"ဟုတ် ပြောပါ အန်ကယ်"
"ဒီကမ်ဘာကနေ မင်း အဲ့စာရေးဆရာကို
သတ်လိုက်လို့ မရဘူးလားကြာ"