BeKaZoRa

- Benim Hayatım Benim Kararım -

Yeni sınıfımdaki öğrenciler tek başlarına iken çok tatlı, hoşgörülü oluyorlar ama bir araya geldiklerinde değişiyorlardı. En azından bana karşı olan tavırları değişiyor. Sınıfın içinde hep bir yarış, çekememezlik, gruplaşma var. Eğer bu sınıfta bir arkadaş grubun yoksa dışlanırsın. 

Keşke okulumu değiştirmeseydim eski sınıfımda çok mutluydum. Keşke derste zorlandığım gibi pes etmeseydim. Ama artık tren kalkalı çok olmuştu ve ben trene de geç kalmıştım. İnsanlar hatalarından ders çıkarırken ben hatalarımı tekrarlayıp duruyorum. Her yaptığımdan sonra pişman olmak zorunda mıyım? Hayır değilim çünkü benim kararım zorluklara razıyım. 

İki, üç, dört derken o sınıfla bir ayımı geçirmiştim bile. Biraz önce sınıfta benim kalemim yere düştü. Ben alamayınca önümdeki çocuktan vermesi için rica ettim. "Kalemim ayağının yanına düştü. Verir misin?" dediğim için dalga geçti. "Verir misin mi? Ay baksanıza sınıfımıza bebek gelmiş" dedi. Ne alaka nazik olunca bebek mi olmuş oluyorum diye düşündüm ama farkında olmadan değişiyordum, değişmiştim. Bu okuldan önce prenses olan ben ile bu okuldan sonra cadı olan ben arasında dağlar kadar fark var. 

Beden dersinde bizim sınıftan iki kız bana bilmediğim bir kelime söyledi. Küfür olduğunu tahmin edebiliyordum ama çok fazla küfür kullanan biri olmadığımdan ne dediklerini anlayamadım. Bende gidip beden hocasına "Hocam bunlar bana bunu dedi ama ben ne dediklerini anlamadım" dedim. İşte bu olaydan sonra sınıftakiler bana belli etmemeye çalışsada benden uzaklaşmışlardı. (Çokta umurumda) Şikâyet ettiğim kızlar sınıfın "popüler" kızlarıymış. (Popülerini yesinler) Bende bunları şikâyet edince, ben sınıfta yeni olduğumdan dolayı bir şekilde beni yalancı çıkarıp tereyağı gibi üste çıktılar. Bende kendimi kötü hissettim aslında doğruyu söyleyip yalancı çıkmak birde yalnızken çıkmak gerçekten çok kötü hissettirdi.

 Ağlamayacağım, ağlamayacağım, ağlamayacağım derken ağlamaya başlamıştım bile. O kadar kötüydü ki ağlıyorsun ve kimse seni takmıyor, yapa yalnızsın. Birde ben ağlarken beden hocası "Biz senin susmanı mı bekleyeceğiz, yeter!" demesin mi? İşte artık bugünden sonra ne yaparsan yap her zaman aklımda ayrımcılık yapan bir hoca olarak kalacaksın. Eğer şikâyet ettiğim kızlardan biri ağlasaydı ders yapmaz oturur onunla birlikte ağlardın. Ama yok ben beyefendiye ezik geldim. Beden Hocasını hiç sevmiyorum. Zaten bu okulda bütün öğretmenler ayrımcılık yapıyor. 

Nedendir bilmem ama hep bir ayrımcılık hep bir gruplaşma var. Bizim sınıfta kimse arkadaş grubundan olmayan biriyle konuşmuyor. Diğer sınıflarda böyle bir şey yokken neden bizim sınıfta var. Hep bir çekememezlik, ayrımcılık, gruplaşma... Birde sınıfımızda bolca yetişkin kız var. Hatta yaşından fazla olgun davrananlarla dolu sınıf. Ben onların yanında kendimi çocuk gibi hissediyorum. Zaten çocuk değil miyim? Öyleyim. O zaman neden kendimi çocuk gibi hissediyorum. Onlar olgun olunca kendimi mal gibi hissediyorum. Hocalarda hep onlarla konuşuyor. Bunun nedeni olgun olmaları mı yoksa başka bir şey mi? Anlamadım ama ilk sınavlarım çok güzel geçti. Onlar olgunsa bende çalışkanım. 

Matematik öğretmenimiz bu sınıfa geçtiğimden beri bana cici kız diyor. Demediği gün bir şey olduğunu anlıyorum. Aslında cici kız demesi hoşuma gidiyor. Belki yüksek notlarımın verdiği bir hediyedir. Ben yüksek not alınca bu sınıfın popüler dediğim kızları bana gıcık olmaya başladı. Ben tabii ki takmadım, sadece gülümsedim. Sınıfta Naz adında bir kız var şu an onunla yakın arkadaşız. Yeni geldiğim sınıfta tek kalmamak uğruna kendimi bir arkadaş edinmek zorunda hissettim. Bakalım Naz Hanım bana göre bir arkadaş mıymış? Yoksa benim sevdiğim şeyleri saçmamı buluyormuş. Her şeyi, doğruyu yanlışı yaşayarak öğreneceğiz. 

Evet, Naz doğru arkadaş değilmiş, galiba doğru arkadaşı bulmak kolay olmayacak. Ne oldu biliyor musunuz? Of bu ne kadar saçma bir soru, neyse... Ben Naz'la kendimi yakın hissettim ve bu yüzden ona şaka yapmak istedim. Yapmaz olaydım, kıyamet koptu resmen. Ben size tam olarak olayı anlatayım. Naz'a hani bilirsiniz, geleneksel çaydanlık şakasını yaptım. Yalnız çok komikti, neyse işte ben bunu yaptıktan sonra bir yüzünü astı, ağzını bükerek konuştu. Sonraki dersimizde bedendi zaten ne olsa hep beden dersinde oluyor. Naz gitmiş bizim sınıftan Seda diye bir kıza olayı anlatmış. Zaten ben spor salonuna gidene kadar bütün sınıfın olanlardan haberi olmuştu. Herkes bir anda bana bir şeyler söyleyince tabi bana yine bir ağlama isteği geldi. Fakat bu sefer ağlamadım, zorda olsa kendimi tuttum onlar gidince ağladım. Neden sinirlenince ağlıyorum dengesiz miyim neyim ben? Onlar zaten beni üzmeye çalışıyorken yanlarında üzülüp, ağlayıp onları mutlu etmedim, edemezdim. İşte şimdi annemin kızı olmuştum. 

Ayrıca o beden hocasına hala gıcığım. Neyse ya şimdi yazınca bir daha sinirlendim. Çokta önemli değiller ama yeni sınıfımla anlaşılan pek iyi anlaşamayacağız. Ancak her zaman merak ettiğim bir şey var. Neden ben her zaman yanlış kararlar veriyorum, neden? Neden her zaman üzülen ben oluyorum? Neyse ki bir gün daha bitti. Demek ki puan, zekâ ve başarı çokta önemli değilmiş, insan olmadıktan sonra. Aslında içlerinde küçük tatlış bir çocuk var ama en iç taraflarda. 

Ben on altı yıllık hayatımda hep üzülen taraf oldum. Acaba birini üzmek, birinin arkamdan ağlaması nasıl bir duygu. Asla benim üzüldüğüm bir şeyi kimseye bile isteye yapmam. Peki neden her zaman en çok seven de, en çok üzülen de ben oluyorum. Ben mi bir şeyi yanlış yapıyorum, onlar mı sevmeyi bilmiyor? Her şeyin farkında olup aynı hatayı tekrarlayıp durmak... İnsan kendini aptal gibi hissediyor. Artık kendine güveni kalmıyor. Bundan sonra derslerime odaklanıyorum, arkadaş falan aramıyorum. İhtiyacım yok, gerekte yok. Ben kendime yeterim.

Bugün hatalarınla, mutluluklarınla, üzüntülerinle, şaşkınlıklarınla, kusurlarınla, keşkelerinle, iyikilerinle kendini sev. Sen kendini sev yeter! Başkasının ne sevgisine ne de ilgisine ihtiyacın yok. Başkasından beklediğin ilgiyi, sevgiyi kendine sen ver.

Hesabımı takip eder misiniz?🤍