"သွားပါတော့ အိမ်ရှေ့စံ.....ကျွန်တော်မျိုးလဲတောင်းပန်ပါတယ်...သခင်လေးကိုလွှတ်ပေးပါ...."
"ကိုယ်တော်လက်မလွှတ်နိုင်ဘူး....မင်းတို့ထွက်ပြေးလည်း ကိုယ်တော်ရေမြေဆုံးပါစေ လိုက်ရှာနေဦးမယ်....ဒီနေ့တောကိုယ်တော်ပြန်လိုက်မယ်....မနက်ဖြန်လာခဲ့မယ်..."ဆိုပြီး...
ပြောချင်ရာပြောကာထွက်သွားလေတဲ့အိမ်ရှေ့စံ....သူနာကျင်မှန်းသိပေမယ့် မသနားနိုင်ဘူး....jiminနာကျင်သလောက်တော့ အိမ်ရှေ့စံနာကျင်မူဟာမပြောပလောက်ပါဘူး....
အိမ်ရှေ့စံပြန်ထွက်သွားတဲ့နောက်....အလုပ်ပြန်လုပ်ဖို့လုပ်တဲ့အခါ....ခေါ်သံတစ်ခုဟာ ကိုယ့်နာကျင်မူပဲ.....
"Hoseok ah...."
လှည့်မကြည့်မိဘူး....လွမ်းနေခဲ့ပေမယ့် မကြည့်ရဲ့ဘူး...ကိုယ်စတေးခဲ့တဲ့နှလုံးသားကို ပြန်မဆက်စေချင်ဘူးလေ....မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာပဲ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်ရှောင်ထွက်လာခဲ့တယ်....
"အဖေပြန်ရအောင်လေ.....အချိန်လည်းမစောတော့ဘူး...."
"အေး...သွားကြတာပေါ့...."
ဟုတ်တယ်....ရင်ခုန်ခဲ့တဲ့လူသားရဲ့အသံ....ဦးရီးတော်ပေါ့....အိမ်ရှေ့စံနဲ့စကားပြောတုန်းက သတိမထားမိဘူး...အသံကြားမှာချစ်ခဲ့ရဖူးတဲ့လူသားပါလာမှန်းသိခဲ့တယ်....လှည့်မကြည့်ခဲ့ဘူး...ဝေ့သီလာတဲ့မျက်ရည်တွေကြောင့်ပေါ့....
"သူငိုတာကို ငါကဘာလို့နာကျင်သလိုခံစားနေရတာလဲ..."
လှည့်ထွက်သွားတဲ့ မြင်းပေါ်ကလူသားရဲ့ကျောပြင်လေးကိုငေးလို့ အရူးလိုကျန်ခဲ့တဲ့ကျွန်တော်.....
အတိတ်မှတ်ဉာဏ်မှာလည်း ဒီလူသားကြောင့်ငိုခဲ့ နာကျင်ခဲ့ရတယ်....အခုလက်ရှိမှာလည်း မမြင်ဖူးမသိဖူးတဲ့သူဆိုပေမယ့် နှလုံးသားကဒီလူသားကိုထာဝရသိမ်းမှတ်ထားတော့....ဒီလူသားရဲ့မျက်ရည်ဟာရင်ကိုအစိမ်းလိုက်ခွဲတဲ့ဓားလိုပဲ နာကျင်ရပြန်တယ်.....
____________________________
နာကျင်ရတဲ့နှလုံးတွေကို ကုသပေးဖို့ စာရေးသူမှာတာဝန်ရှိလား...?
Thank my readers,
💜Minna💜
____________________________**zawgyi**
ေနလုံးႀကီးက တစ္စတစ္စနဲ႕တက္လာလိုက္တာ ေကာင္းကင္အလယ္ဗဟိုေတာင္ ေရာက္ေတာ့မယ္....
YOU ARE READING
မောင့်မူပိုင်သမားတော်💘
Fanfictionမောင့်ရောဂါက မောင့်မူပိုင်သမားတော်နဲ့မှ ပျောက်နိုင်မှာ... ________________________________ -zawgyi- ေမာင့္ေရာဂါက ေမာင့္မူပိုင္သမားေတာ္နဲ႕မွ ေပ်ာက္နိုင္မွာ...
~~~27~~~
Start from the beginning
