00:06

2 1 0
                                    

(syon)



and there i started walking towards him again. "it's been three years, mahal ko. i'm sorry i only got the courage to go home now."

"you've been home long ago, syon." he replied, assuring me.

"i don't think so, pierre. you are my home. and i'm not where you are for a long time now."

"this is how things are supposed to be, sy. we can no longer be in the same space."

"you are with me right now, that's what matters." though you still can't see me.

"you have to wake up soon. hindi ako pwedeng manirahan sa panaginip mo nang panghabang buhay."

"so you knew?"

"kaya hindi kita makita, mahal. kasi panaginip mo ito." he held my hand and touched the ring on my promise finger. "kusa kang bumabalik dito sa piling ko, mahal."

"kusa kong hahanapin ka. kahit saan," pagpapatuloy ko.

"kusa mo ring palalayain ang mga pangako nating itinatak mo sa mga singsing na ito. kusa ka ring bibitaw, mahal." dahan-dahan niyang iniangat ang kamay niya at hinawakan ang mukha ko. hinaplos ng mga daliri niya ang mga labi ko. bago pa man niya alisin ito, hinawakan ko ang kamay niya at hinalikan pati ang singsing na nasa daliri niya. "palayain mo na ako, syon."

nanghihinang ibinaba ko ang aking kamay, "i'm sorry i keep walking towards our memory lane, pierre." kinuha ko ang kamay niyang may suot ng singsing kapareho ng akin. dahan-dahan kong inalis ito sabay bigkas ng mga salitang, "hindi na ako ulit dudungaw sa mga alaala natin noong magkasama pa tayo."

"i love you, syon like lilies." he said those words with his eyes staring at me. he is seeing me now. "swear yours."

"like lilies, i'll stop loving you now." before my tears fell, i walked away from him and opened the door. 

love like lilies (a happy ending)Where stories live. Discover now