(syon)
"i'm pretty sure he'll be happy to join you, sy. but i'm also certain he'll be more happy if you get back on your feet and continue walking."
"i can't," i whispered, trying to swallow the huge lump in my throat. "hindi ko pa siya kayang iwan, lee."
"hindi mo siya iiwan--"
"pero kelangan kong maglakad palayo."
pinatay na nito ang hose at ibinigay na ang buong konsentrasyon sa pakikipag-usap sa akin, "syon..."
"pasensya, bro, hindi pa pwede." and i walked away from everyone. nang pumasok ako sa loob ng bahay ay nakasalubong ko si sya.
"nasa garden ang bisita, syon, bakit ka pumasok?"
"sa kwarto na lang ako. i'm sorry kanina, sya."
nabitin ang paghakbang ko nang magsalita siya ulit, "kuya, matutulog ka ba ulit?" her voice sounded as if she wanted to stop me from doing what i planned to do. tumango ako.
"m-mamaya na, k-kuya."
humarap ako sa kanya.
"sumabay ka na sa pagkain, ako ang nagluto." itinuro nito ang kusina na siya sigurong pinanggalingan niya. "sa dining ka na, kuya. kami na ang maghahanda, tatawagin ko lang si save."
natapos ang tanghalian. ilang beses kong gustong maglakad palayo sa mga kaibigan pero hindi ko magawa dahil minsan-minsan akong minamataan ni save.
"mien," pagkuha ko sa atensyon ng kaibigan. "magre-resign na ako sa kumpanya."
lahat sila'y napalingon sa sinambit ko. i gave it so much thought. "i'll rest."
"are you sure?" si qrst ang nagtanong. the rest were just listening.
"i'm sure, pinag-isipan mo nang mabuti 'yan." ngumiti si mien. "okay then, i'll wait for your resignation letter on my desk, hwang."
"pwede kang bumalik, syon. you're an asset to the company," si farrell.
"huwag niyo na siya ibalik, kuya. sa kompanya niyo ako mag-oojt." hirit ni save.
they all laughed at the silly remark. i smiled too... a bit.
