00:07

2 1 0
                                    

(third person)




syon was lying on his bed. his friends beside him, looking so worried.

"oh shit, natulo ang luha." sambit ni breme.

"yung singsing niya," si seth naman ang nakapansin ng singsing na natanggal sa daliri ni syon. it slid from his finger and it fell on the floor.

pupulutin sana no farrell pero, "anong ganap?" nagising na ng tuluyan si syon.

"kuya sy, nahimatay ka sa garden." si save. "naabutan ka nina kuya mien dun. tapos si kuya qrst ang nagbuhat sayo."

"what were you doing back there, sy?", si mien.

"if you are tired sa byahe, you could have rested here in your room. makakapaghintay naman kami," si kuya qrst.

"kasi ano --", his statement was cut off.

"syon,are you sick?" si farrell naman ngayon.

"hindi kasi--"

"may sakit ka, kuya? kaya ka ba umuwi?" save.

"manahimik," syon raised his hand signalling everyone to shut up. "i dozed off, okay?"

sasabat pa sana ang mga kaibigan pero inunahan niya ulit, "tsaka wala akong sakit."

breme asked, "so bakit ka nga umuwi?"

"kasi nga po, miss ko kayo." syon giggled but they were just staring at him. "okay okay. seventh anniversarry namin ni pierre."

he waited for a reaction and then continued speaking. "and i haven't gone home for three years na. ayaw niyo bang umuwi ako?"

"so magtatagal ka nga, kuya?" tumango si sy sa kapatid. "eh bakit isa lang dala mong bag?"

"bahay ko rin naman 'tong uuwian ko, remember?" syon raised his brow and they laughed.

"but why were you crying?" balik ni seth.

"huh?" hinawakan ni syon ang pisngi niya and he found dried tears in there. 

love like lilies (a happy ending)Onde as histórias ganham vida. Descobre agora