"ဖြေလေ..."
"မ...မဟုတ်....မဟုတ်ပါဘူး..."
ဓားအားလည်ပင်းနားချိန်ရွယ်လေတော့ စကားတွေထစ်နေတာ ဘယ်လောက်တောင်ကြောက်နေမလဲ မေးစရာတောင်လိုမည်မထင်ပါ...ဒေါသတွေကြောင့် လူသတ်မိတဲ့အချိန်တွေဟာလည်း လက်ချိုးရေလုိ့ ရနိုင်မည်မထင်....တွေ့သမျှသူတိုင်းဟာ သူ့အတွက်ရန်သလုိပဲထင်မှတ်ခဲ့တော့တာ....
အဲ့လုိပါပဲ သခင်လေးထွက်သွားပြီးတဲ့နောက္မှာ စိတ်ဟာပုံမှန်ဆုိတဲ့အချိန်ရှိမနေခဲ့ပါ....
တစ်နှစ်ကြာပြီးနောက်....
"Jimin ah...လာလေထမင်းစားမယ်..."
"ဟုတ်လာပြီ...hyung..."
"ရော့...jiminieလေးကြိုက်တာတွေချည်းချက်ထားတာများများစားနော်"
"ဟုတ်...hyungလည်း များများစားလေ..ထည့်ပေးမယ်နော်...."
"အာရီးဂူး...ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ jiminလေးက...."ဆုိပြီး ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကုိ ဆွဲဖြှစ်လိုက်တော့...
တခစ်ခစ်ရယ်သံတွေလွင့်ပျံသွားတဲ့ ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်ကနေရာလေးတစ်နေရာ....
"Hyungရာပဲ..."ဆုိပြီး ပြန်စလာလေတဲ့ ကောင်ငယ်လေးက စိတ်သစ်လူသစ်နဲ့ အနာဂတ်အသစ်အတွက် လွ်ောက်လှမ်းနေခဲ့ပြိီ....
______________________________
upလိုက်ပြီနော်..နေမကောင်းတဲ့ကြားထဲကရေးထားမို့ မှားတဲ့နေရာလေးတွေသည်းခံပေးနော် ဒါဒါလးတုိ့..
Thank my readera,
💜Minna💜
______________________________**zawgyi**
"ဘာ..."ဆိုတဲ့အသံေနာက္ၼွာ အိမ္ေရွ႕စံဟာ မရွိေတာ့ပါ....
"ဟမ္....ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ...ကိုကိုက..."
ေပ်ာက္သြားတာမွ သရဲလိုပဲ ခ်က္ခ်င္းႀကီးမေတြ႕ေတာ့ဘူး....
"ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးကို ခြင့္ျပဳပါဦး အိမ္ေရွ႕စံမိဖုရား...."
ဒီေကာင္ေလး သိပ္ဆုိးတာပဲ ကိုယ္ျမန္တာေတာင္သူ႕မမွီဘူး ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး....
"ေကာင္းၿပီး...ငါပါလိုက္ၼယ္..."
မျဖစ္ဘူး လိုက္သြားရမယ္...ဟိုအေကာင္ေသးေသးေလးက ဘာေတြျပဳစားထားလဲမသိဘူး ဟြန့္....
"ဟုတ္ကဲ့..."
ဘာလိုပ္႐ူတ္မွာလဲ စိတ္မရွည္ရၾကားထဲ...
အားလုံးထြက္သြားသည့္တိုင္ သတင္းလာေပးတဲ့ကိုယ္ရံေတာ္ဟာ ေၾကာင္ရက္ႀကီးက်န္ေနခဲ့တာ...ရယ္စရာေတာ့ေကာင္းသား...
YOU ARE READING
မောင့်မူပိုင်သမားတော်💘
Fanfictionမောင့်ရောဂါက မောင့်မူပိုင်သမားတော်နဲ့မှ ပျောက်နိုင်မှာ... ________________________________ -zawgyi- ေမာင့္ေရာဂါက ေမာင့္မူပိုင္သမားေတာ္နဲ႕မွ ေပ်ာက္နိုင္မွာ...
~~~22~~~
Start from the beginning
