8 Kuralla Hayatta Kal

31. Bölüm: Başlangıç

Selammmm^^^

Uzun bir ara oldu ama bu açığı hızla kapatacağım, inanın...

Ama sizlerden istediğim bir şey var ki, lütfen rica ediyorummm

Oylama ve yorum yapmayı es geçmeyin rica ediyorum sizlere...

Umarım beni anlamışsınızdır...

Keyifli okumalar🌼

31. Bölüm: Başlangıç
"Bazı durumlar bazı olayların başlangıcıdır..."

Davetsiz misafir, bir yere gitmeden çat kapı gelen insanlara denir halk arasında. Pek fazla sevilmezler bu yüzden çat kapı geldikleri için. Sevdiklerimiz olsun sevmediklerimiz olsun, yine de bir yere gitmeden önce ev halkından biri aranır ve müsaitler ise misafir olarak gidilir. Ancak bu benim için geçerli değildi. Kapının ucundakiler misafir değillerdi bizaat anne ve babamdı. Telaşla elimi ayağımı nereye koyacağımı şaşırırken Batuhan gayet sakindi. Anne ve babamın onu da görme ihtimali vardı.

"Neden bu kadar sakinsin, seni de görecekler!" diye mırıldandım sessizce.

Omzuyla 'bilmiyorum orası senin sorunun' der gibi kaldırınca elimi yumruk yapıp kaldırdım ancak geri indirdim. Sinir bozucu şey!

"Ne yapacağız şimdi? Seni görürlerse bir daha asla gitmezler!"

"Bence aç artık kapıyı, zira anne ve baban pek hoşnut değiller kapıda kalmaktan." Delikten baktığımda babam elinde telefon sanırım beni arıyordu. Batuhan'ı kolundan tuttuğum gibi odama sokarken o şaşkınlıkla bana bakıyordu.

"Sakın sesini çıkarma! Onlar uyuduktan sonra seni buradan çıkaracağım!" Odamın kapısını kapatıp hızla bir kez daha tıklatılan kapıyı yavaşça açtım.

Şaşırmış gibi yapıp anne ve babama baktım. "Aaahh, Anne, Baba?!"

"Kızım uyumuş muydunuz?" Derken annem valizini eve sokuyordu. Babamda arkada kalan valizleri alıp içeri tamamen girdiklerinde hâla stresli ve endişeliydim.

"Hande uyudu ama bende şimdi uyuyacaktım," diye mırıldandım. Onlar ise yavaşca salona girdiler. "Siz neden bu saatte geldiniz, bir şey mi oldu?"

Hande'yi koltukta uyurken gören annem hızla onun üzerini örtmek için ince battaniyeye sarılırken babam dönüp cevapladı beni.

"Düğünü yaptık geldik işte kızım. Annen beklemek istemedi, toparlanıp bizde geldik."

"İyi yapmışsınız babacığım."

Hande'yi odasına taşıdıktan sonra annemlerde kendi odalarına gitmişlerdi. Bende evdeki tüm ışıkları kapadıktan sonra odama girdiğimde Batuhan yatağımın kenarındaki komidinimde duran küçüklük resmim ve şimdiki resmimin olduğu çerçeveyi eline almış bakıyordu. Odaya girdiğimde çerçeveyi yerine bırakıp yataktan kalktı.

"Şimdi beş dakika sonra yavaşça ve sessizce evden çıkıp gideceksin, tamam mı?"

"Olur ama bir şartım var."

"Ne şartı ya, ne şartı! Şu durumda bile şart şurt diyorsun!"

Baş ucumdaki gece lambasının aydınlattığı kadarıyla yüzünde taşıdığı ifade hiçbir şeyi umursamadığını anlatıyordu. Bu hali sinirimi bozarken cam kenarına ilerledim ve sabır dilenir bir şekilde ona döndüm tekrar.

"Ne şartı bu, söyle ne istiyorsun?"

Elleri cebinde rahat bir şekilde yanıma geldi, tam karşıma. "Beni dinleyeceksin."