•Game Over•

თავი 5

^ალბათ იმ ადამიანთან მართლა კარგად იქნებოდი, მაგრამ მის გარეშე უფრო უკეთესად და მარტივად.^

•••

გუშინდელი ღამიდან ისევ ჩარჩენილი მქონდა გონებაში ის მომხდარი რაც დავინახე. არც მახსოვს წესიერად იმის მერე რამოხდა მაგრამ დილით საწოლში გამეღვიძა ჯეონი კი არსად ჩანდა, როგორც ყოველთვის ალბათ ისევ სადღაც გაიპარა.

რატომღაც აღარ მეშინოდა ისე ძლიერად ამბიჭის როგორც თავიდან, თითქოსდა მოლბაჩემდამი მაგრამ ხანდახან ისეთ ბრაზს ამოანთხევს ხომე მიჭირს რაიმეს გაგება, საერთოდ რაუნდა და რააქვს გეგმაში.

სულრაღაც ათწუთში უკვე სასადილოში ვიყავი, ატეხილიყო ერთი ღრიანცელი
ვიღაცა ვიღაცას დასცინოდა, ზოგი რაღაცას შეჰყურებდა სრულიად გაუგებრად და ამაზრზენად შექცეოდა ზოგი არამადისაღმძვრელ საკვებს. მალევე აღმოვაჩინე რამ ატეხა ეს აჟიოტაჩი. ოთხი მუტრუკი ერთ საწყალ ბიჭს თავზე დადგომოდნენ და საწყლად აბულინგებდნენ. თავზე აყრიდნენ თავის საჭმელს და არანაირად ინდობდნენ. ყველას წინაშე ისე ამცირებდნენ გეგონება რაიმე უსულო საგანი ყოფილიყოს. მაგრამ უსულო საგანზაც აქვს გრძნობები რომელიც ტკივათ.

ვეღარ გავუძელი ამ სანახაობას მინდოდა რაიმე გადამერტყა იმ ბიჭისთვის რომელიც ძირს დაგდებულ უმწეოს საჭმელს ზედ აყრიდა. ვიცი შარი არამცდებოდა მაგრამ ცდა ბედის მონახევრიაო ხომ გაგიგიათ, ხოდა მეც ავიღე იქვე პლასმასის პატარა ყუთში მოთავსებული რძე და პირდაპირ თავში გავუქანე იმ გასიებულ ღორს.
ირგვლივ სიჩუმე და წამებში ვიღაცის ღრიალს გამოვყავარ ფიქრებიდან და ბინძურ რეალობაში ვჩნდები. რძით მოსვრილი ბიჭი და მისი განრისხებული თვალები არლბათ არც არასოდეს ამომივა თვალებიდან, ჩემსკენ წამოიწია მისი დიდი მუშტი დასარტყმელად მოამზადა და ჩემკსკენ გამოტყორცნა.

მთლიანად გაქრა ჩემში ის სიმამაცე რომელიც წეღან რძის მორტყმამდე მქონდა. თვალები მაგრად მივაჭირე ერთმანეთს და ვეღარვგრძნობ ვერც დარტყმას და ვერც ტკივილს. ნელა ვახელ თვალებს და ვხედავ განრისხებულ ჯეონს რომელსაც ბიჭის ხელი ძლიერად უჭირავს. წეღანდელი ჩემსავით თამამი სახე სადღაც გმქრალიყო და პატარა ჩვილ ბავშვს დამსგავსებოდა. სიამოვნების ტალღამ მთელს სხეულში დამიარა, გამიხარდა, რომ ისევ არ მიმაგდო და არ გამწირა ამ დიდი მუშტისთვის.