^ხო ადამიანებიც იმ გაზაფხულის ვარდებს გვანან რომელთაც სითბო მოაკლდათ და დაჭკნენ^
•••
იმ ადგილიდან სწრაფად გამოქცეულმა ოთახის გზას დავადგი ფეხი. გამწარებული მივრბოდი უკანმოუხედავად, ყველაფერი ცუდი თავში მიტრიალებდა და ეს ყველაფერი ჩემ გიჟივით მოფიქრო თავს აუარესებდა. შიგნით შევარდი და გამწარებული ამავე ტანსაცმლით საწოლზე დავეხეთქე, მინდოდა ბალიშ თავზე დადებულმა ბოლოხმაზე მეყვირა იმ არამზადას სახელი და ჩემს თავშივე ნაკუწებად მექცია. ისედაც ჯოჯოხეთური ცოვრება უარეს ჯოჯოხეთად მიქცია. ყველაზე მეტად იმან კიარ გამაბრაზა რომ არაფერი მოიმოქმეტა იმან რომ სხვებმა არაფერი გააკეთეს ქეი? მას რაღა დავუშავე მე ის კარგი მეგონა.
ნახევარი საათი აბაზანიდან არ გამოვდიოდი ყველა ის ჭუჭყი ჩამოვირეცხე სხეულიდან, თოთქოსდა სუფთა გამოვედი ახლად დაბადებული მე.
ნუთუ არაფრის ეშინიათ? არც ღმერთის? ის ერთადერთი რეალური თუ არარეალური არსებაა, ვისიც ყველაზე მეტად გეშინია, მაგრამ მაინც ყველაფერს უბედავ.
სიბოროტის განსახიერებაა ადამიანობა. ბოროტება უფრო სუფებს ამ სამყაროში ვიდრე სიკეთე. ამიტომაცაა სიკეთე დასაფასებელი, ბოროტების გარეშე ის უბრალოდ ვერ იარსებებდა. როგორ იარსებებს სილამაზე სიმახინჯის გარეშე? განათლება-უმეცრების და სინათლე სიბნელის გარეშე. ესარის ერთი მეორეს უნდა ავსებდეს.
საწოლის გამოცვლის შემდეგ ზედ წამოვწექი და ფიქრებში ნახევრად გადავეშვი, სანამ ჩემი თავის შეზიზღებამდე მივიდოდი კარებზე დაკაკუნებამ გამომაფხიზლა. ნერვებაშლილი კარისკენ გავეშურე და ხმაურიანად ჩამოვწიე სახელური.
კარებთან ასვეტილი მაღალი გრძელ ხელება ბიჭი იდგა, მომცრო ცხვირით, ლამაზი აჩეჩილი ხვეული თმებით, შავი თვალებითა და ლამაზი ღიმილით. წეღანდელიდან მომხდარით შეშინებულმა კარები სწაფად გამოვწიე დასახურად მაგარამ შეძლო მისი ძლიერად დაჭერა.
YOU ARE READING
•Game Over•
Fanfiction___ რატომ შეიძულა ჯეონ ჯონგუკმა საყვარელი გოგონა და შეძლებს თუ არა ნანო თავი დააღწიოს მასაც და იდუმალებით მოცულ მოზარდთა თავშესაფარს. ⁃ კიდევ ერთხელ, რომ დაგინახო მის გვერდით ეს ყველაფერი ასე მარტივად აღარ დასრულდება. ⁃ ნუ მემუქრები არგაქვს იმის...
