Wayne Kardeşler

Ölüm?

Evettt naber, benim böyle bir hikayem vardı onu hatırladım gelip bi bakem dedim ,neysem nasılsınız?

Jason o gün, joker onu o patlamanın içinde bıraktığında bile bu kadar çaresiz ve yanlız hissetmemişti. Yanlızlığın ve çaresizliğin yükü üzerine örtülmüş bir battaniye gibi onu sarmış soğukluğuna hapsetmişti.

************************************

Ölüm bir çok insanın hayatta hatalarından, yaşantısından, ailesinden, çevresinden kaçmak için istediği yegane şey. Peki ne kadar değerli bu istek, herkes son nefesinde bir yaşam için dilenirken, her gün ölümü istemek ne kadar mantıklı. Hayatta yaşamaya değer şeyleri görmek için ölümle kaç kez burun buruna gelinmeli?

Ben Jason, Jason Todd, ölümü bir kez tattım. Lazarus çukuru sayesinde tekrar hayata döndüğüm bu yaşantımda hep insanların beni sevmemesinden, Batman'ın Joker'i öldürmemesinden yakındım. Hayatımda yaşama dair tek bir istek tek bir neden bulamadım. Korkuyu tatmaz tattırırdım hep. Her gün ölümüne yara alacağımı bildiğim kavgalara girer yaralanmamı yaşamımı umursamadan dövüşür, sinirimi ve hayata karşı bütün tutumlarımı bu şekilde gösterirdim.

Hayatımı ve bana sunulan güzellikleri görmeyi reddeder, ölümü ne yaşardım. Günlük aktivite olarak Talia'ya sövmeyide ihmal etmezdim. Beni mezarımdan çıkaran oydu sonuçta.

Ama şuan, tamda şuan hayatı için, hayatımızı vereceğimiz babamız için küçük satranç taşları gibi dağılmışken , en önemli piyonlardan biri olan kardeşimin hayatı için her şeyi yapmaya hazır bir şekilde bu yerde bekliyorum . Bu karanlık ve soğuk depoda kendim ve küçük kardeşlerim için -Dick'de dahil- son bir şans diliyorum . Hayatımın neşesi olan bu insanlara hakettikleri değeri vermek için, haddinden fazla kullandığım şanslarıma bir yenisini eklemek için uğraşıyorum .

Son kez beynimin derinliklerinde yankılandırdığım kadın sesi beni neşelendirirken ,hayatın bana sunduğu nadir şanslardan birine tutunuyorum. Benim düşündüğüm gibi düşünmemeleri için yalvarıyorum .

Yazardan

Dizlerinin üstüne eğilerek , yerde ilerlemeye başladı bu fazlaca büyük olmayan depoda onların düşünemeyeceği  bir kapak olmalıydı ,bildiği kadarıyla bu yer eskiden kullanıla bir silah ve ecza deposuydu.

Varsayımları doğruysa çelik dolapların üzerine kazınmış olan isimler ,eskiden kalma savaş askerlerinin isimleriydi . Eğer burası iki türlüde kullanılıyorsa her türlü zehre karşın etkili olan o ilacı vulabilirdi . Onu ve kendini kurtarabilirdi,ayrıca kadının burda olmadığına adı kadar emindi .

Kimse patlayıcılar ile dolu bir dolapta durmazdı ,heleki bunlar sayaçlı bombaysa ,farketti bir diğer ayrıntıda buydu ,sessiz kalıp düşündüğü bir kaç saniyede duyduğu ritimli azalış sesi bir saatten başka bir şeye ait olamazdı ,bu sesi çok net hatırlıyordu çünkü . Fakat az zamanı kalmıştı bunu hissediyordu ,sadece saatli değil ayrıca dokunma sensörlü olan bu bombalara dikkat etmeliydi .

Sonunda eli kalın bir metal-çelik alaşımına denk geldiğinde mutlulukla bağırdı "Evraka"*
(*buldum ,demektir)