Uyuşturucu |Tamamlandı|-Ölü Çocuklar Serisi-1

Özel bölüm 1

Merhaba,ayrı kalamadım yine.

Malum liseye başladım ve yurtta kalıyorum,ama sınıfta iki kişi korona olduğu için karantinadayım-bu üçüncü oluyor-test yaptırdım ve sonucu yarın çıkacak.Umarım bir şey olmaz.

Karanın kötü biri olmadığına Ahu inandı ama inanmayan olabileceği için birkaç bölüm Karanın önceki hayatıyla ilgili özle bölüm yazmak istedim.

Alper ve Karanın kardeşine özel bir kitap yazabilirim.Böyle bir şey olursa buralara yazarım zaten.

************

Karan Özdemir 7 yaşında 

Küçük çocuk elini çenesine yaslamış pencereden ormana doğru bakıyordu.Bu evi sevmezdi çünkü ormanın ortasındaydı ve korkuyordu,ama babası onun korkusunu umursamıyordu.

Aklına küçük kardeşi gelince gözünden yaşlar boşalmaya başladı.Kardeşini sevmediğini söylese bile daha  4 yaşındaki kardeşi onu mutlu ediyordu,her şeyden çok.

Birden babası içeriye girdiğinde küçük elleriyle akan gözyaşlarını sildi.

"Ne ağlıyorsun lan?"

Yakasından tutup ayağa kaldırınca küçük çocuğun gözleri korkuyla büyüdü.

"Ecrin'i özledim."

Tiksinircesine küçük çocuğu itti,yere düştüğü zaman küçük çocuğun gözleri doldu.

"O velet'i mi özledin?Geri zekalı."

Odadan çıkıp giderken küçük çocuk bacaklarını kendine çekip sırtını duvarla birleştirdi.Babasını hiçbir zaman sevmeyecek ti.

*******

"Kalk lan artık."

Babasının bağırışıyla gözlerini açan küçük çocuk kafasını kaldırıp önünde sinirle duran babasına baktı.

"Kalk."

Kolundan tutup çekiştirerek dışarıya çıkardı.Evin alt katındaki bodruma ilerleyip kapısını açtı.

Küçük çocuğun gördükleriyle gözleri büyüdü.Duvarda asılı bir sürü silah vardı.

"Yürü."

Bir silah alıp çocuğun eline yerleştirirken çocuk merakla elindeki silaha baktı.

"Bu ne?"

"Daha ne olduğunu bile bilmiyor."

Kendi kendine konuşurken çocuğun elini kaldırıp parmaklarını tetiğe yerleştirdi.

Küçük çocuk korkuyordu çünkü bunlarla gözünün önünde bir sürü adamın yere yığıldığını görmüştü.

Parmaklarını tetiğe basmasını sağladı,ve küçük odanın içerisini korkutucu bir ses kapladı.

Küçük çocuk çığlık atarak geriye doğru kaçtı.

Adamın yüzünde çocuğundan iğrenir gibi bir ifade kapladı.

"Annenin yanında kala kala korkak bir kıza dönüşmüşsün."

Kolundan tutarak dışarıya attı ve kapıyı gürültüyle kapattı.Küçük çocuk ağlayarak odasına çıkıp yere çöktü.Annesinin yanında olmak istiyordu.

*****

Karan Özdemir 9 yaşında

Küçük çocuğun burada geçirdiği zaman iki yıla yaklaşıyordu.Kardeşini ve annesini hiç görememişti.

Gözlerini pencereden görünen korkunç ormana dikmişken oflayıp kapıyı açtı.

Babası evde olmadığı için bu kadar rahattı.

Salona inmişken yemek masasında duran ev telefonuyla gözleri parladı.Koşarak eline alıp ezbere bildiği numarayı tuşladı.

"Alo?"

Annesinin o narin sesini duyunca gülümsedi.

"Anne."

"Karan,oğlum."

Telefonun ucundaki kadının özlem dolu sesiyle küçük çocuğun gözünden bir damla yaş düştü.

"Anne seni çok özledim."

"Bende,bende seni çok özledim oğlum."

"Ecrin nasıl?"

"Seni özledi o da oğlum."

Açılan kapı sesiyle küçük çocuk korkuyla telefonu kapatıp koltuğa oturdu.Babası ve ardından gelen adam salona girdi.

"Oğlum misafirimiz var."

Ardındaki adam sırıtarak küçük çocuğa doğru ilerledi.

"Merhaba."

Babası küçük çocuğa göz kırpıp gülümsedi.

"Geleceğim ben."

Kapının sesini yeniden duyarken küçük çocuk korkuyla karşısındaki adama baktı.

"Seninle eğleneceğiz biraz oğlum."

Eli kemerine gitti,küçük çocuk ise ne olduğunu anlamamıştı.