The Red Strings

•Chapter 4

Napatingin ako sa gawi ng pintuan ng bumukas eto and there I saw Jerome.

"Hey, mabuti naman at nagising kana" his face lightened when he saw me at agad nitong isinarado ang pinto at lumapit papunta sa kin, umupo sya sa sofa na malapit lang sa kama.

"Nasaan ako?" I asked.

"Nasa clinic tayo ng tita ko, mas malapit ang clinic nya sa mall. Kaya dito na agad kita dinala" salaysay nya.

Wait clinic to? How come? I once again check the room. Di halata na clinic lang to super laki rin ng space ng kwartong ito at may musical plaka pa talagang naka pwesto dito sa loob.

"Teka, how come na alam mong nandoon ako...." mahina kong sabi.

"I was on a business meeting kanina sa isang restaurant na nandoon rin sa mall, habang hinihintay ko ang ka business partner ko there I saw you bumping people at the mall. I thought at first namamalikmata lang ako but then I'm wrong it's really you, sinundan kita kasi I thought your in danger or something," tahimik lang akong nakikinig sa kanya.

"Napansin kong wala ka sa sarili mo at that time, I called you many times. Pero never mo akong nilingon kaya pinili kong sundan ka, mas lalo akong nahirapan sundan ka dahil sa dami ng tao sa mall. But then I saw you walking towards the unrestricted area  kaya nagmamadali akong humabol sayo as soon as possible, and there I saw you— I was on panic seeing you collapse."  Sa kalooban-looban ko super dami ko ng nasabing thank you kay Jerome, akalain mo yun sya na naman ulit nag salba ng buhay ko.

"Thank you. Super thank you—" di ko natapos ang nais na sabihin ng sumabog na naman ang emosyon ko.
Umiyak na naman ako pero in a calm way.

"Shush. Wag kang umiyak" lumapit sya sakin at kinulong ako sa bisig nya.
"Don't cry... Naalala ko na naman ang insedente kanina.. Kaya please don't cry." I can't stop crying mas lalo akong napaiyak sa mga pinagsasabi nya.

*********

"YOUR healthy naman, wala kang chronic disease at wala namang problema sa heart mo. Tell me hija what's the reason bat ka nawalan ng malay" Saad ng doctor na babae— tingin ko nasa mid 50+ na ito.

"Nahirapan po kasi akong huminga kanina.... D-Dahil po iyon sa sakit ko, I was diagnosed at the age of 14," I stated.

"Sakit? Teka give me a second." Tumayo sya at pumunta malapit sa may aparador kung saan may kinuha syang folder.

Dinala nya ito at nilapag sa lamesa nya, kinuha nya ang mga papeles na nasa loob doon.

May mga hinanap pa syang papeles at nahanap nga nya iyon.

"Here it is. Can you tell me what symptoms ang nangyari sayo?"

"It's kind of confidential doc—"

"You can call me Tita She, so hija what is it?" She asked.

"Hirap po akong huminga, at nag e-experience rin ako ng panic attacks. Di naman ito bago sakin since I also experience this so many times, pero ngayon lang po ako nag collapse and I think it's also partly fault." I freely explained. Ewan ko but hindi ako nahihiyang mag salita kay doc, magaan ang loob ko towards her.

"My hunch is right. One of my patients consult this with me and your symptoms are just like it, it's called Psychogenic Anxiety. Am I right?" I just gave her a nod as an answer.

"A type of mental illness. Have you ever go to a therapy that can cure this illness? Or taking antidepressants?" tanong ni Tita She, and I just smiled at her akwardly.

"Ahm doc— I mean Tita She, okay na naman po ako. Wala napong masakit sakin, I think nadala lang po ako sa emosyon kaya po ako nagkaganun." Sabi ko. Walang magawa pa si Tita She kaya she also just gave me a calm smile.

"Okay hija, pero sure ka na ba talagang walang masakit sa iyo?" Tanong nito muli pero I assured her that I'm okay.

Matapos iyon ay hindi na ako nagtagal sa clinic ni Tita She, lumabas na kami ni Jerome.

"Hey, akala ko nakasakay ka na ng bus?" takang tanong nito.

"Ah.. napag-iwanan ako ng bus, and I think okay lang rin na hindi ako nakasakay since wala naman akong mauuwian sa maynila" paliwanag ko.

"Saan ka ngayon mag s-stay?" Yan. Yan na naman ang problema ko. Wala akong kakilala dito—except kay Jerome. Di ko alam san ako pupunta, baka mag katotoo yung sinabi kong maging palaboy nalang ako sa Leyte.

"I don't know." Umihip ng malakas bahagya ang hangin kaya naramdaman ko ang ginaw na dala nito.

"Malapit ng mag gabi, how about doon ka muna mag stay sa bahay ng family ko" my eyes widened when I heard his suggestion, s-sa bahay nila? Ng pamilya nya?

"N-Naku wag na super dami munang naitulong sakin di ko alam pano na iyon mababayaran, ayaw ko ring abusuhin ang taglay mong kaibitan" I tried my best to decline his invitation.

"Di ako sumisingil ng utang since hindi ito business at this is my will hindi ako napilitan or na obliged, I'm not that kind of person miss Jasmine Bernadaz." I felt guilty tuloy sa sinabi ko kahit wala namang dapat ika-guilty. Nakakapanibago sa pandinig ko pag banggitin nyang buo yung pangalan ko.

"Pero... Pero.. super dami ka ng nagawang kabutihan sakin Jerome—" I never completed my sentence when he interrupt.

"Kung ganon san ka pupunta? May kakilala ka bang iba sa Leyte?" He asked na ikinatahimik ko, kasi wala naman talaga akong kakilala dito sa Leyte ang disadvantage pa, I don't understand bisaya nor know how to speak bisaya.

"Mayroon.... Kaso not in Leyte but in Southern Leyte, my Lola lives there but," para akong isang bata na nag e-explain sa harap ng kanyang ama. Di ko knows bakit nagkakaganto ako pag si Jerome na ang kausap ko.

"But?"

"But wala sila sa pinas she went abroad, traveling— sige na nga tatanggapin ko nalang yung alok mo" there now I said it, kinapalan ko na talaga ang pag mumukha ko.

Then he just chuckled nung narinig nya ang sinabi ko, kaya medjo na tameme ako kasi ang cute nyang tumawa. Wait erase that.

"Heheheheh sorry it's just that your acting cute. Ahm tara na malapit ng mag gabi, malayo layo rin yung bahay nang family ko." Wala na akong magawa kundi sumunod nalang sa kanya. I think it's not bad right? One day lang naman ata ako doon or kaya one week.

"Teka pano yung business meeting mo kanina?" Napatanong ako bigla ng maalala kong binanggit nya iyon sakin kanina.

"Oh I cancelled it, di kasi kitang kayang iwanan sa clinic. Unconscious ka and it's not right leaving a sleeping beauty in the clinic, baka may kung anong manyari sayo." He quickly say at binuksan na nya ang pintuan ng sasakyan nyang— Sonic Gray Pearl Honda CR-V.

"Sakay na." Tahimik naman akong sumakay sa kotse nya.

He started the engine at bumyahe na kami papunta sa bahay ng pamilya nya, never ulit kaming nagkaimikan.

Gulong-gulo ako at nagwawala ang puso ko sa rib cage, lakas ng kabog saking dibdib. Pabalik balik lang sa pandinig ko ang mga sinabi nya sakin.

Napatingin ulit ako sa gawi ni Jerome na focus lang sa pag da drive, mukhang na conscious sya sa titig ko kaya tumingin rin sya sakin pabalik na agad naman akong nakaiwas.

Gosh. Iba nato self, malala kana baka side effects lang to ng sakit mo. Wag Kang mahuhulog?!

☬☬☬☬☬
A/N: mahulog ba sasakyan ang tinutukoy mo Jasmine? HAHAHA
Tsaka nga pala gusto ko rin sana mag fun fact kaso next time nalang Hihihihii btw thanks for reading!