The Red Strings

•Chapter 2

Discharge

KASALUKUYAN akong nag aayos ng mga damit ko at nilagay iyon sa isang backpack. Ngayong araw na to ang araw ng discharged ko sa hospital, para akong preso na lalabas na sa kulungan dahil tapos na ang punishment ko.

After so many weeks of taking samples and going on therapy, I am now free from this hospital. Thank God that I'm all better now at makakalabas na ako ngayon ng hospital, it's been so long.

I'm also thankful and grateful for Jerome— the man who saved my life and give me hope to live. He helped me recover and sya lahat ang nag bahala sa expenses sa hospital, pati sa mga damit and personal things.

Malaki na ang utang na loob ko sa kanya at di ko alam kung paano ko iyon mababayaran since I'm not rich—well my family is wealthy pero I don't want their money para ibayad sa kabutihan na binigay sakin ni Jerome.

Natapos na ako sa pag-aayos ng mga gamit ko ay napaupo muna ako sa hospital bed— four and a half months rin akong nakahiga sa higaan nato. It's been 6 and a half months passed since that accident happened, time and days do really passed by so fast.

Kung noon ay gustong-gusto ko nang mawala at mabura ang existence ko sa mundo—ngayon ay gusto ko na ulit mabuhay. I know life is hard— pero my life noon? Was much worst.

I think God gave me a second chance, a chance to live my life again. A chance na baguhin ko ang aking kapalaran at a chance na buoin ko ang tunay na ako.

Maybe God heard all my mourning and sorrows, that he gave me this things—on what I have right now.

"Jas"

Did he truly heard my wish? The wish I made nung tuluyan na akong nawalan ng malay sa aksidente?

"Jasmine! Are you okay?" Napabalik ako sa reyalidad ng may tumapik sa balikat ko— si Jerome lang pala.

"Ha?" Napatitig lang sakin si Jerome with no facial expressions na makikita sa mukha nya.

"What? Ah is there something in my face?" Napahawak naman ako sa mukha ko kung may ano ba sa mukha ko dahil nakatitig parin sakin si Jerome.

He sighed. "I called your name 4 times pero tulala ka lang, are you sure you're okay?" may bahid na pag-alala sa tono ng tanong nya sakin which made me smile.

"Ah sorry nag over think lang ako, and yes I am more okay" I said with a smile on my face. Since the day I woke up I noticed something strange and new. Noon mahirap akong ngumiti at kung ngumiti man pilit at peke lang, pero now? I can do it very simply.

"If you say so... Are you ready to go?" Tumango naman ako bilang sagot at kinuha ko ang backpack. Naunang lumabas si Jerome while me tiningnan ko ang bawat sulok ng buong kwarto at ng maisigurong wala nakong naiwan at nakalimutan na dalhin ay lumabas na ako ng kwarto at sinirado na ang pinto ng kwarto.

NAABUTAN ko si Jerome sa Nurses area at kausap nito ang isang nurse na naka encharge doon, Kaya lumapit naman ako papunta kay Jerome. He noticed my presence kaya nagpaalam na sya sa nurse na kausap nya.

"We're free to go now.. Kaya tara?" Ngumiti pa sya bago kami naglakad uli. Malaki pala ang hospital na napag stayhan ko for a months, well isa itong well-known na ospital ayon kay Jerome. Syempre dahil well-known asahan mong mamahalin at malaki ang gagastusin mo sa ospital nato.

I once questioned Jerome na paano sya ang bahala sa gastusin ko sa hospital and he just gave me a weird answer that somehow I felt a tiny relief 'dont worry I have my ways', may assurance nga pero di mo alam kong assured bayang assurance nya.