The Red Strings

•Chapter 4

"Pero mama please, pagkatapos po nito gagawa na po talaga ako ng assignments ko sa school. Sige na Mama please?" I just listened to them without looking at their direction—baka napagkamalan ako na stalker or what.

"Basta bay gagawin mo na assignments mo? Big boy kana Jestine di ka na ata pwede dyan sa play haus" sambit ng mama sa bata.

"Pero mama tingnan mo yung nakasulat doon oh malapit sa entrance 3–10 years old ang pwede sa play haus, at 8 years old pa ako kaya sige na Mama please.please.please" napangiti ako ng marinig ko ang pag pe-persuade ng batang lalaki sa mama niya, I found it cute.

"Sige na nga, pero di tayo mag tatagal ha may assignments kapang tambak sa bahay at— wag mong kakalimutan yung kasunduan" napa 'yey' naman ang batang lalaki sa sinabi ng mama nya, pumasok na sila sa loob ng play haus at nag bayad ng entrance before fully na makapasok ang bata na maglalaro.

Naiinggit ako. Kung ganyan lang turing ni mama sakin baka I have a childhood memories na maganda, kaso di ganyan mama ko. There I touch my tummy out of nowhere, with what if's questions in my head.

What if buhay yung baby ko, mag gaganyan rin ba sya sakin?

What if I become a mother, would I be a reliable and a good mother?

What if kung di ako nakunan, masaya kaya ako ngayon?

All that what if's questions makes me feel sad for remembering the saddest and painful memories. The moment I miscarried my poor baby.

I don't want to cry. Again.

Kaya umalis ako sa lugar na yun, dahil sa kamamadali ko ay may nababangga akong mga tao but I apologise to them in unprofessional way.

My mind is not in the right state, ang naalala ko ay sumakay ako sa isang escalator papuntang 3rd floor at dinala ako ng mga paa ko sa isang unrestricted area which is for staff only at here I am— sa rooftop ng mall.

I tried to calm myself, but I failed. Mas lalo pa akong napaiyak at humagulhol na parang bata, inaatake na ulit ako ng sakit ko.

Hinahampas ko na ang dibdib ko dahil sa hindi na ako makahinga ng normal, nanghina na ang mga tuhod ko kaya napaupo ako sa sahig.

Di parin ako tumitigil kakahampas at kakaiyak. Fuck this mental illness!

"Shit.shit.shit. k-k-kalabas ko l-lang ng hospi.pital" I can't even uttered a word properly!

Mas lalong lumakas ang paghampas ko saking dibdib nang naramdaman kong parang nauubusan ako ng hangin, fuck this naka survive nga ako pero mamamatay naman ako sa sakit kong to!

"Hey!hey!hey!hey!hey! Jasmine! Jasmine! Jasmine! " Hina akong napalingon saking likod and there I saw him. Him again.

"Jasmine! Are you alright hey!" Tuluyang nag breakdown ang aking katawan at nag shut down.

I SLOWLY open my eyes and a white ceiling was the first thing I saw, I can't feel my body. May narinig akong musical na malumanay na pinapatugtug sa isang plaka—kung hindi ako nagkakamali.

Nasa hospital na naman ba ako?

Hindi ako kumibo nor did speak pero ng nakalipas ang mga ilang minutos ay unti-unti nang bumabalik ang aking lakas and now I can also feel my body and soul. Bumangon ako sa kakahiga at inilibot ko ang paningin sa kwartong ito— it's not familiar to me.