MONTGOMERY 7 : Free Fall

Ikatatlumput-apat na Tugtog

Araw-araw

"So..."

I saw him licked his lower lip and looked away. 

Bahagya akong napangiti dahil doon. I smiled sheepishly, naiintindihan ko siya, sino nga ba naman ang hindi mahihiya? Ako mismo ay parang hindi mapakali ang pwet sa pagkakaupo.

Napaka-awkward ngayong oras na 'to.

"How are you doing so far?" basag niya sa katahimikan.

Nag-angat ako ng tingin mula sa Caramel Macchiato na inumin ko papunta sa Red Velvet Cake Cream flavored drink na iniinom niya hanggang sa mag tama ang aming mga paningin.

I saw genuineness in his eyes.

Bahagya akong ngumiti at napasandal sa kinauupo-an ko. Parang naging komportable ako bigla mula sa pagiging awkward namin kanina.

"I am doing... fine," huminga akong malalim, "much better now. Marami ako natututunan na hindi ko alam tungkol sa sarili ko noon. Parang re-invention?" May kahiyaan kong sagot.

Ito ang ka una-unahang pagkakataon na sumagot ako ng totoo patungkol sa kung kamusta na ba talaga ako ngayon. Kadalasan, ang sagot ko I am okay, o wala naman, ayos lang. It is such a relief to say what is really happening inside me. Kasi ga'non talaga yung nararamdaman ko, pakiramdam ko na re-invent ko ang sarili ko, marami akong bagay noon na hindi alam tungkol sa sarili ko kasi kahit ayaw ko aminin, umikot talaga ang mundo ko kay Angelo...

...but I am not blaming him, ako naman ang may kasalanan doon, hindi niya ako pinilit na mahalin siya o sundin ang mga gusto niya. It was me who wanted to enter his world... not knowing I was leaving mine.

Acceptance.

I must say, nandito na ako sa parte ng buhay ko na natanggap ko na lahat ng nangyari, na wala naman may kasalanan, sa tingin ko marami naman ang nakakaranas nito, na sa isang beses, magkakamali at magkakamali ka, pero walang dapat sisihin dahil tao lang naman tayong lahat.

Events that could break us happen to prepare us for something beautiful that will make us realize why we have to break first.

To realize that... is freeing.

"Really?" Sumandal din siya sa kanyang kina uupo-an, tinagilid niya bahagya ang kanyang ulo na bahagyang nagpangiti sa akin.

He is really paying attention.

"Anong mga nadiskubre mo?"

Napaawang ang labi ko sa tanong niya. Hindi ko inaasahan 'yon- na may magiging interesado sa ga'non na bagay patungkol sa akin.

It is the first time someone actually wanted to know me.

Nasanay ako na ako yung nakikinig, at wala iyon sa akin dahil sabi nga... when we listen, we add something valuable to ourselves, when we share, we repeat only what we know. Pero, hindi ko inakalang ganito pala ang pakiramdam ng may makikinig naman sayo.

"Uhm..." now I am lost of words. "Well... marami." 

Lia! Anong klaseng sagot 'yon! Ano nga daw, tapos marami?

Tumaas ang kanang sulok ng labi niya at bahagya siyang nangiti. "Yes... I know, marami, pero tulad ng ano?" He asked patiently.

I sighed and looked at my drink. Kinuha ko iyon at nilaro-laro sa pag ikot ng straw.

"Tulad ng... mas mahilig pala ako sa kape kaysa sa milktea." Napapikit ako dahil pakiramdam ko ang babaw-babaw ng binigay kong halimbawa.

Pero totoo naman kasi! I never thought I liked coffee so much, mas mahilig kasi si Angelo sa milktea kaya doon kami lagi tumatambay.