Pay Attention To Me [Myanmar Translation]

Chapter - 57

ဟန်မုန့်က စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ရောက်လာပြီး စာအိတ်ကို သူ့ခုံပေါ်ပစ်ပေးသည်။
“ငါ့လိုလူက ဘယ်လိုရည်းစားစာမျိုး ရမှာမို့လို့လဲ? အကုန် မင်းဟာတွေချည်းပဲ၊ သူမက ငါ့ကိုနေ့တိုင်းနေ့တိုင်းပေးခိုင်းနေတာ၊ စိတ်ပျက်စရာကောင်းလိုက်တာဆိုတာ”

ကျန့်ယောင်က စာအိတ်ကိုကောက်ကိုင်ကြည့်ကာ :
“တစ်ခုတည်းလား?”

သူ့ခုံလေးအကန်ခံလိုက်ရတယ်၊ ဘေးကလူဆီက။
“ဘယ်နှစ်ခုများရချင်သေးလို့လဲ မင်းက?”

ဟန်မုန့် : “အမှန်ပဲ မင်းလူရှေ့မှာမို့....ချဲယ်ကောမျက်နှာနဲ့ ငါရှင်းပြလိုက်ပါ့မယ်၊ တခြားသူတွေအကုန် ငါငြင်းလွှတ်လိုက်တာပဲ ဒါမယ့် ဒီကောင်မလေးကတော့ တော်တော်ဇွဲကြီးတယ်၊ ငါလည်းမတတ်နိုင်ပဲ လက်ခံလိုက်ရတာပေါ့၊ အဲ့တာကိုတော့ မင်းကြိုက်သလိုလုပ်လိုက်တော့”

“ငါက ပြောပြတာပါ၊ ငါ့ကို crush‌နေတဲ့လူက တစ်ယောက်တည်းဆိုတာ ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ”
ကျန့်ယောင်က ရယ်ကာပြောသည်။
“ချဲယ်ချဲယ် အန္တရာယ်ကိုခံစားမိနေပြီမလား၊ ခုတော့ ငါ့ကိုပိုပြီးကောင်းကောင်းဆက်ဆံချင်နေပြီဟုတ်?”

ရင်းချဲယ်က မျက်လုံးတွေကျဥ်းမြောင်းကာ :
“ငါ့အထင်တော့ အန္တရာယ်ကို မခံစားမိတာ မင်းလားလို့”

*Bang!*
အနောက်တန်းကနေ အသံကျယ်ကြီးတစ်သံ ထွက်လာခဲ့သည်။

ချန်ရင်းရင်းက ခုံကိုပုတ်ကာ လှည့်ကြည့်လာသည်။
“ဘယ်သူလဲဟဲ့! လူတွေကိုအေးဆေးမနားရတော့ဘူးလား!”

ရင်းချဲယ်က ကျန့်ယောင်ကို ကျောင်းယူနီဖောင်းကနေ ဆွဲထားရင်း :
“ဆောရီး အတန်းမော်နီတာ၊ သူ့ကိုအပြင်ထုတ်သွားလိုက်မယ်”

“မဟုတ်တာ၊ စိတ်ထဲမထားပါနဲ့ ချဲယ်ကောစိတ်တိုင်းကျသာဆက်လုပ်ပါ....”

...

ဗုဒ္ဓဟူးနေ့၊ First Highရဲ့ ခုနှစ်နှစ်ပြည့်ဘတ်စကတ်ဘောပြိုင်ပွဲအတွက် လူပေးစာရင်းသွင်းမှုများစတင်လက်ခံလေပြီ။

ကောကျစ်ရှုန်း တစ်နှစ်တာလုံး ဒီနေ့ကိုပဲ စောင့်မျှော်နေခဲ့ရတာဖြစ်သည်။ ဒီနှစ်တော့ စံချိန်တင်ရစေ့မယ်ဆိုတာ လှုံ့ဆော်မှဖြစ်မည်။ သူ့မယ် နေ့လည်စာပင်သွားမစားနိုင်။ ထို့အစား ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်မှာ စာလုံးကြီးတွေနဲ့ ရေးနေခဲ့သည်။
“ငါတို့ဟာ alphaတွေပဲ! သန်မာထကြွရမယ်!”