Muzyczna podróż przez Tartar | Solangelo AU

14. Ulotka zniszczenia

Nico miał plan. Jaki? Sprytny.

Może nie taki sprytny i z paroma lukami, ale postanowił w końcu wybadać tę dziwną relację Willa z jego matką. Zauważał sporo goryczy w swoim chłopaku, jeśli o to chodziło, choć pozornie z zewnątrz wydawało się, że wszystko gra.

Dzień po tym, jak Will odtrącił pomysł na wzięcie udziału w castingu, na szczęście okazało się, że jego matka nie przyprowadziła do domu swojej randki, co poprawiło Solace'owi humor.

– Wolę tak, niż żeby się zaangażowała – powiedział Will, kiedy po szkole szli do jego domu.

– Czyli masz pewność, że nie poszło? – spytał Nico i schował nos w szaliku, bo zimne listopadowe powietrze nie zachęcało do rozmowy.

Will wzruszył ramionami.

– Spała, kiedy wychodziłem rano, więc trudno powiedzieć.

Kiedy przekroczyli próg domu, dobiegła ich melodia pianina. Will uniósł brwi do góry, ale nie skomentował tego. Zdjęli buty i kurtki i poszli do salonu, gdzie pani Solace grała coś na zakurzonym instrumencie. Nico dałby sobie głowę uciąć, że to coś z repertuaru Serja Tankiana, a przynajmniej tak mu to brzmiało.

– Och, rozstrojone – westchnęła na ich widok. – Trzeba wezwać specjalistę, żeby to poprawił.

– Nic dziwnego – burknął Will – nikt na tym nie grał od wieków.

Jego matka zatrzasnęła klapę zakrywającą klawisze i uśmiechnęła się promiennie.

– Jak w szkole? – spytała.

– Dobrze – odpowiedział tylko Will. – A jak poszło wczoraj?

– Też dobrze – odpowiedziała, rumieniąc się i patrząc na swoje dłonie.

– To dobrze – podsumował Will, choć jego mina wskazywała na coś innego.

Nico poszedł za Willem, który ruszył w kierunku kuchni. Zastanawiał się, co jest grane, bo niewątpliwie było coś więcej w tym dialogu niż „dobrze", ale Will nie oglądał się na niego i nie zamierzał nic wyjaśniać.

Solace otworzył lodówkę i zaczął w niej coś przewracać.

– Na obiad możemy mieć kanapki z szynką – powiedział, wyglądając zza drzwiczek.

Nico wzruszył ramionami. Obawiał się, że i tak nie ma żadnej alternatywy. Jak zdążył zauważyć, obiady nie były mocną stroną tego domu.

Will wyciągnął masło, wędlinę i majonez, a następnie trzasnął lodówką trochę za mocno, jak na gust Nica. Z salonu znowu rozległ się dźwięk pianina. Will zaczął zamaszyście smarować chleb.

– Pomogę – zaproponował Nico, kiedy nóż wyleciał z dłoni Willa i pobrudził masłem podłogę.

Nico wziął czysty sztuciec, a Will zajął się tłustymi plamami na parkiecie.

– A teraz gadaj, co jest nie tak – powiedział Nico, rzucając plasterek szynki na chleb.

Will westchnął ciężko, jakby zastanawiał się, za jakie grzechy tak cierpi.

– Pianino. To oznacza, że jest w poetyckim nastroju. Ostatnio grała na pianinie, kiedy zakochała się w tym dupku Stevie. A wiesz, jak się skończyła ta znajomość? Aborcją.

Nico wolał skupić się na kanapkach niż na komentowaniu tych rewelacji, zwłaszcza że nigdy wcześniej nie widział Willa tak wściekłego.

– Typ nie chciał dziecka – głos Willa zaczął drżeć. – A ona myślała, że jeśli nie będzie go miała, to on przy niej zostanie. To był koszmar. Przez tydzień nie chodziłem do szkoły, bo bałem się, że coś sobie zrobi.