The Red Strings

•Chapter 2

"Ah... Nag aaral rin ako sa MU Highschool University pero how come di kita nakilala agad? " Taka kong tanong which he just answered me with a shrugged.

"Maybe fate did not want us to meet? Or kaya di tayo nagkita since I'm not a social person?" Napa pintig ang tenga ko nang marinig ang salitang fate —and speaking of fate! Nahagilap ko ulit  sa aking paningin ang pulang strings!

I widened my eye and brows when I saw our Strings are connected to each other—I'm still in a process of digesting what I saw right now. Can't get used to it.

Huminto yung sasakyan at nag tanggal ng seatbelt si Jerome,
"Let's eat muna ng lunch, I'm hungry nakalimutan ko palang mag-agahan kanina." He said at naunang lumabas sa sasakyan while me? Didn't move an inch! Di nya ba talaga nakikita yung red strings?

Napatingin uli ako sa pula na thread na naka attached sa pinky finger ko, legit na ba to? I shook my head at pilit na pinapawala ang topic na yun sa isip ko, Nagitla ako ng bumukas yung pinto.

"Let's eat muna ng lunch doon sa karinderya," tinuro pa nya yung karinderya na tinutukoy nya. Total he opened na yung pinto ng car nya bumaba narin ako at sinara nya ito, bago nya ito tuluyang ni-lock.

Naglakad kami papunta sa karinderya at naabutan namin na marami ring tao na kumakain, nauna akong umupo sa isang table malapit sa entrance since doon lang yung free.

Naglakad palapit si Jerome sa counter para umorder ng pagkain, inilibot ko naman ang paningin ko kasi naninibago pa ako sa environment na to.

Pansin ko na karamihan na kumakain sa karinderyang to ay mga office worker's at mga students, at base sa naririnig kong pag uusap sa katabing table ko hindi sila taga–Manila.
They're not using tagalog language para ngang related sa bisaya eh, bawat phrases ng pag kwe-kwentuhan nila may 'jud' at 'gyud' sa huli.

Natapos na atang mag order si Jerome dahil nakabalik na sya sa table na pwesto ko, tanungin ko nga sya kung anong lugar to. Sa loob ng six months never kong natanong kung saang lugar ako na confined since nawala iyon sa isip ko dahil na priority ko ang pag papagaling at pag pupunta sa mga therapy.

Saktong pag upo ni Jerome sa upuan ay tinanong ko sya,
"Hey ah I forgot to ask you this, Are we still in Manila?" Nang marinig nya iyon ay napa face palm sya at mayroon pa syang binulong sa sarili na diko narinig.

"Ah no wala na tayo sa Manila where somewhere in Leyte— I am sorry na di ko yun nasabi sayo nung nagising ka nawala iyon sa utak ko since I was uplifted." He explained and I just slowly nod at nag response sa explanation nya.

"Okay lang napansin ko nga wala tayo sa Manila dahil yung iba ay nagsasalita ng bisaya" I stated then again nag sorry ulit sya dahil na kalimutan nya iyon sabihin sakin.

Ilang mga minutes ay sinerve na yung pagkain na inorder namin sa isang ale. Dalawang ulam ang unang sinerve— Adobong manok at halang-halang na manok.
Umalis uli yung ale dahil kukunin nya daw yung kanin at softdrinks.

Matapos sinerve ang pagkain ay nagpasalamat naman si Jerome sa ale habang ako tahimik lang, magsisimula na sana akong kumain pero sabi ng kasama ko na mag pray daw muna kami before kumain.
Diko naman kasi ginagawa yung mag pray before kumain— minsan lang ata akong nag pray.

Di naman ako nagreklamo kaya umo-o ako lang ako, pumikit si Jerome kaya ginawa ko na rin before he started praying. "Our father in heaven, God bless our food. In Jesus name we pray amen." Then I opened my eyes nung di na sya nagsalita. Our eyes met and he only smiled at me at nag simula na kaming kumain.

Wala ni saming dalawa ang nagtangkang mag salita dahil sa masarap na ulam na nakahanda sa lamesa namin—No halong lies super sarap ng ulam na inorder ni Jerome lalo na yung halang-halang na manok.
Lasap na lasap mo yung anghang sa sabaw ng halang-halang, Yung anghang na sakto? Yung di masyadong sobra sa pagkakalagay ng sili.

Naubus ko yung pagkain ko at satisfied yung tiyan ko matapos non, natapos rin yung kasama ko kaya tumayo sya at bumalik sa counter ng karinderya at bumili sya ng dalawang mineral water na bote.

Bumalik sya sa pwesto ko at inabot nya sakin ang bote ng tubig, nag pasalamat naman ako sa kanya bago ko binuksan yung bote at ininom ito.

"Tsaka nga pala how do you know na wala tayo sa Manila?" Tanong nya sakin at napatingin ako sa gawi nya.

"Super obvious naman kasi dahil presko yung environment dito, di gaya doon sa Manila maraming taxi na pumepreno, maraming factories and etc." I partially replied.

He just gave me a nod and nagyaya na syang lumabas ng karinderya, inayos rin namin ang mga kubyertos at plato na ginamit bago kami tuluyang lumabas ng karinderya.

Sa pagka labas namin ng karinderya ay unang bumungad sa paningin ko ang di ko inaasahan na makita—inaasahan ko man pero diko expect na ganto ang makikita ko!

Napatigil ako sa paglalakad. Napahawak ako sa naninikip kong dibdib, para akong di makahinga sa samut-saring naramdaman ko ngayon.

Ano ba ang tamang reaksyon para sa kaso kong to?

Unang bungad sakin ang napaka daming red strings na naka attached sa samut-saring tao na nag lalakad!

A/N: mataas pa sana tong chapter na to eh pero diko na ma continue naiiyak ako ngayon parang ang super malas ko today 🙃