Over Macht en Menselijkheid

Epiloog

Isabella had er spijt van.

Niet van de revolutie, niet van de invasie van de AMO, niet van het feit dat zij nu echt alle macht in handen had. Ze had er spijt van dat ze Nick had gebroken.

Ze had hem een kamer gegeven in haar nieuwe villa, waar hij aan beademingsapparatuur hing. Hij was niet dood, hij leefde nog wel, maar hij was niet meer Nicholas, niet meer haar Nick.

Met haar vingers ging ze voorzichtig door zijn haren. Zijn ogen waren dicht, zijn armen en benen bewegingloos. Hij zag er wel vredig uit, zoals hij in het bed lag, goed ingestopt. Alleen de buisjes die overal vandaan leken te komen verpestten het beeld.

Ze dacht dat ze alles kon. Ze had verwacht dat ze het nog wel kon herstellen. Ze had hem alleen maar bang willen maken, willen laten zien dat hij niet moest proberen haar te overmeesteren.

Ze had Celia vermoord nadien, op de meest pijnlijke en gruwelijke manier mogelijk. Het had dagen geduurd. Het was Celia's schuld dat Nick haar had willen vermoorden. Het was Celia's schuld dat hij zich tegen haar had gekeerd. Manipulatief kreng dat ze was.

Isabella gaf haar beste vriend nog een kus op zijn voorhoofd, fluisterde wat tegen zijn huid aan en verliet daarna de kamer. Er knaagde wat in haar borstkas en haar oogleden voelden zwaar aan. Alle gevoel stopte ze weg in een kist in haar hoofd.

Rowan hoorde binnen een halfuur voor de deur te staan met het avondeten en ze moest zich nog toonbaar maken voor de vergadering die ze later die avond had.

Ondanks het feit dat ze het verpest had met Nick, was ze wel tevreden over de manier waarop ze Rowan had aangepakt. Die jongen was haar komen opzoeken een paar dagen na de grote uitbraak, toen ze alles nog in goede banen moest leiden. Hij had net als Nicholas een poging gedaan om haar te vermoorden, maar bij hem had ze het wel zien aankomen. Zo'n fout maakte ze geen twee keer.

Ze had meteen achterhaald wat er aan de hand was. Dat meisje was gestorven, ondanks de bewaker die Isabella bij haar gestationeerd had. Dat was niet haar schuld, maar Rowan had het haar wel kwalijk genomen.

Het is altijd makkelijker om vat te krijgen op gebroken geesten. In tegenstelling tot wat er gebeurd was met Nick, had ze hem gewoon in haar hulpje kunnen veranderen zonder zijn hele persoonlijkheid en leven weg te moeten halen. Nu moest de jongen zijn belofte wel nakomen. Nu moest hij wel alles doen wat ze vroeg.

Terwijl Isabella zich klaarmaakte voor haar vergadering, keek ze in de gigantische spiegel boven de wastafel. Er zaten zwarte stippen in haar bruine irissen, die er vroeger niet gezeten hadden. Haar aders leken op sommige plaatsen zwart onder haar bijna witte huid.

Ze gooide wat water in haar gezicht, droogde het af, bracht wat make-up aan en stiftte haar lippen rood. 

Ze had zo'n hoofdpijn tegenwoordig. Een altijd kloppend, irritant gevoel vanachter in haar schedel. De stemmen waren ook luider dan vroeger, alsof iedereen harder nadacht dan ooit tevoren.

De bel ging en Isabella schoof een paar hakken aan haar voeten.

Rowan was van haar, Nicks lichaam was van haar, dit hele land was van haar en de rest van de wereld zou volgen. Een beetje hoofdpijn was simpelweg de prijs die ze daarvoor moest betalen.

Niemand zou haar nog stoppen.