Over Macht en Menselijkheid

Hoofdstuk 10 - Madelyn

'Als ik het goed begrijp willen jullie mijn studie en mijn appartement betalen en in ruil daarvoor doe ik gewoon wat ik nu ook al doe plus extra training, want jullie denken dat jullie die rare schaduwfiguur van op tv zo wel kunnen te pakken krijgen? Heb ik dat goed samengevat?' vroeg Madelyn aan de twee vrouwen voor haar.

Fathia had haar meegenomen naar het kantoor van haar werkgever zonder dat er verder moeilijk over werd gedaan. Ze waren onderweg niet veel mensen tegengekomen en de mensen die ze wel tegenkwamen hadden ook niet te veel aandacht aan hen besteed. Fathia hadden ze een beleefde glimlach of een simpel hoofdknikje geschonken en Madelyn hadden ze bekeken, om vervolgens te besluiten dat ze haar niet herkenden.
 
Hier zaten ze nu, in het kantoor. De oudste van de twee, een vrouw genaamd Celia, zat achter haar bureau, de jongste leunde er met haar rug langs voor tegenaan. Madelyn had zich in een zeteltje tegenover het tweetal gezet.

'We begrijpen dat je het al druk hebt met je studie. Naar de universiteit gaan is geen eitje, wij zijn er ooit ook door geweest, maar als je ons helpt is dat voordelig op alle vlakken,' zei Celia. Ze had al de hele tijd een beheerste, beleefde lach op haar gezicht. Haar ogen twinkelden en haar handen hield ze te allen tijde zichtbaar in elkaar gevouwen op tafel.

Maddie kon niet precies plaatsen waarom, maar alles aan deze vrouw schreeuwde gewoon dat ze haar moest vertrouwen.

'Op alle vlakken?' herhaalde het meisje langzaam. Het was allemaal misschien niet zo moeilijk te begrijpen, maar het kwam allemaal op haar af als een sneltrein en haar brein draaide niet mee aan hetzelfde tempo.

'Als je training krijgt bij ons is het sowieso al veiliger om de confrontatie aan te gaan met die criminelen. Dan weet je ten minste wat je doet,' antwoordde Fathia. 'Je geeft alle briefjes en andere informatie die je krijgt door aan ons en dan kunnen wij die verder helpen analyseren. Met een heel team van ervaren onderzoekers kom je verder dan in je eentje.'

Madelyn besloot dat het het beste was als ze niet zei dat ze hulp kreeg van Rowan. Straks zouden ze nog enge dingen met hem doen, zoals hem opsluiten omdat hij te veel wist of zijn geheugen gewoon wissen. Wist zij veel waar deze mensen allemaal toe in staat waren.

Rowan... die had ze niet meer op de hoogte gebracht. Haar telefoon had ze eerst achter de rits bij haar rug gestoken, maar toen ze van kleren gewisseld was had ze hem in de zak van de hoodie gestopt. Subtiel kon ze hem nu niet bovenhalen en zo opeens zeggen dat haar beste vriend zich zorgen om haar maakte leek haar ook niet de beste tactiek. Ze zette het dus maar zo goed mogelijk van zich af en concentreerde zich weer op wat de twee vrouwen te vertellen hadden.

'Dus training en hulp op de achtergrond?'

Zowel Celia als Fathia knikte. Eerstgenoemde ging verder waar haar collega gestopt was: 'Fathia kan het pak ook voor je aanpassen zodat het beter past. Raine en jij hebben niet helemaal dezelfde maat, lijkt me. Dus het zal een heel stuk comfortabeler zitten als het naar jouw formaat is aangepast.'

De technica knikte meteen. 'Dat kan ik inderdaad. Een heel nieuw pak maken duurt eeuwen, maar het gewoon even aanpassen is een makkie.' Ze steekt een duim op. 'Dat zijn al drie voordelen.'

Maddie fronste even, maar zweeg. Celia daarentegen lachte zachtjes. 'Ik denk dat ze wel kan tellen, Fathia.'

'Nog net,' beaamde het meisje met geamuseerde ondertoon.

Fathia rolde met haar ogen, maar haar mondhoeken krulden toch een stukje omhoog.

Celia legde haar handen met een zachte plof plat neer op de tafel en trok zo Madelyns aandacht weer. 'Je blijft gewoon doen wat je nu doet, alleen dan met extra steun en met een loon. Dat is toch een droomscenario, of niet?'