Over Macht en Menselijkheid

Hoofdstuk 17 - Madelyn

Genoeg rust gehad?

Met dat en een adres waren de problemen weer begonnen.

Madelyn had twee en een halve week na het oplopen van haar brandwonden weer een briefje gevonden in de hal van haar appartementsgebouw. Het was zoals gewoonlijk een wit kaartje geweest dat ze uit duizenden zou herkennen. Het had in een hoekje onder de brievenbussen gelegen, als een stuk afval. Ze had zich afgevraagd hoe de afzender kon weten dat ze het daar zou vinden, of het misschien niet eens de bedoeling was dat ze het zou vinden.

Zoals beloofd had ze het briefje naar de AMO gebracht, maar het had geen resultaten opgeleverd. Geen nuttige in elk geval.

Een halve week eerder was haar training eindelijk van start gegaan, nadat één of andere arts van de organisatie, of toch iemand die er iets van afwist, haar had goedgekeurd. Die eerste dagen hadden ze vooral gewerkt aan haar conditie en spierkracht. Die lieten na twee weken amper bewegen al wat te wensen over. Het echte vechten zou pas later komen, wanneer haar lichaam weer wat meer gewend was.

Inmiddels had ze alweer een overval en een vreemd geval van stalking achter de rug, met hulp van zowel de AMO als haar nog steeds trouwe sidekick Rowan. Zolang ze hem maar geen sidekick noemde waar hij bijstond.

Terwijl Maddie zonder stoppen en op een rustig tempo rondje na rondje liep in de trainingszaal, overliep ze in gedachten haar twee laatste missies.

Ze had het gevoel dat er iets was veranderd tegenover drie weken eerder. Toen ze vroeger ergens heen geroepen werd, was altijd pas later uitgekomen dat de criminelen mutanten waren. Dat had ze zelf pas net ontdekt dankzij de behulpzame werknemers van de AMO. De dieven, stalkers, moordenaars hadden steeds hun best gedaan om zo normaal mogelijk over te komen.

Nu leek dat haast niet meer het geval te zijn.

De recentste overval waar ze een stokje voor had gestoken was gepleegd door een groepje van vier mutanten. Twee hadden een ijsgave, eentje kon muziek fluiten waar je fysieke of mentale toestand van leek te veranderen en eentje kon met een simpele vingerknip de zwaarste voorwerpen optillen.

Dat was niet het enige vreemde geweest aan de situatie. Het was veel te gemakkelijk geweest voor Madelyn om ze een kopje kleiner te maken. Vier volwassen mutanten die toch iets van kennis leken te hebben over hun gave... dat klonk niet alsof ze van hen had moeten kunnen winnen.

Ook toen ze de stalker aan het achtervolgen was, was er iets aparts gebeurd. De vrouw was bovenmenselijk snel, schoot van schaduw naar schaduw, maar toen ze Madelyn eenmaal gezien had, ook al was het maar kort, was ze spontaan tegen een muur aan geknald, alsof ze plots geen oriëntatiegevoel meer had.

Het leek bijna alsof ze wilden opgepakt worden.

Dat loste nog geen van Maddie's vragen op. Het maakte alles alleen maar ingewikkelder. Waarom had ze het pak toegestuurd gekregen? Wie zat erachter? Waarom de briefjes? Hoe wist de afzender überhaupt waar de criminele feiten zouden plaatsvinden? Tenzij hij of zij er zelf achter zat... maar wat zou daar dan de reden voor zijn?

Nadat ze een aantal rondjes rond de zaal had gelopen, zag ze Fathia aan de zijlijn staan. Haar trainer zag ze niet meer, dus die was vast even wat te drinken gaan halen. Veel viel er toch niet te zeggen over het lopen.

Nog nahijgend van de inspanning wandelde ze naar de technica toe. Ze zwaaide al even en lachte ter begroeting. 'Je brengt goed nieuws, hoop ik,' zei ze met een kort lachje.

Toen ze naast haar tot stilstand was gekomen, begon ze meteen met wat rekoefeningen, om de vermoeidheid en spierpijn in haar benen hopelijk nog een beetje tegen te kunnen gaan.