behind the black hole

0.1

“Son bir kez daha, bu son olacak. Arkadaşlar hazırlanın çabuk. Bu çekimden sonra herkes evine.” yönetmenin yorgunluktan, zorla söylediği bu sözler, seti çoşturmuştu.

Herkes evlerine varacak olmanın heyecanı ile, seti düzenlemeye başladı. İşleri dikkatli ve hızlı yapmaya çalışıyorlardı. Saat gece yarısına gelmek üzereydi.

Çalışanların yüzlerinden yorgunluk akıyordu. Göz altları mor, siyah halkaların esiriydi. Yorgunluktan aşağıya süzülen göz kapaklarını inatla açıyorlardı.

Makyöz, mankenin yüzüne son pudra damgalarını vurdu. Fırçanın kibarca yüzünü okşadığı manken, artık evine gitmek istiyordu. Kimse ona manken olmak istediğinde, çekimlerin gece yarısına kadar sürdüğünden bahsetmemişti. Yorgunluk ona göre değildi.

Sonunda flaş patlamaları, ve son çekimler. Yorgunluğun ardından eve varıp dinlenecekleri için gülümsüyorlardı.

“İyi iş çıkardınız. Dağılabilirsiniz millet!” işte o çok beklenen sözler...

Anında seti toparlayıp seti boşaltmaya başlamıştı çalışanlar. Aralarında fısıldaşarak konuşanlar, kıkırdayanlar ve son olarak hayattan bezmiş, yüzü donuk insanların bulunduğu kalabalık setin bahçesinde dağıldı.

“Kim SeokJin sunbaenim!” adını duyunca yavaş bir hareket ile başını arkasına doğru çevirdi manken. Bir yandan arabasının kapısını tutarak genç kıza baktı.

“Efendim JiSu?” yüzünde küçük bir tebessüm oluşmuştu.

“Rica etsem beni de eve bırakabilir misiniz? Lütfen...” Jin gülümseyerek arabanın diğer kapısını açtı. Gözleri ile onaylayıp, JiSu'yu arabasına aldı.

“Çok teşekkürler. Sizinle komşu olmak çok güzel. Annem ve büyükannem sizi çok seviyor.” komşusunun kızıydı. Küçük yaştan belli makyaj sanatları ile uğraşırdı JiSu. Jin'in setinde de makyözdü.

“Artık dergilerdeki resimlerimi gösterip, bakın makyajını ben yaptım, diye översin kendini.” JiSu hafif kıkırdayarak, esnedi.

“Kore'de yaşamak mı zor? Yoksa yaşamak mı zor? Hım?” JiSu yukarı kıvrılan dudakları ile başını yana çevirdi. İdolü olarak gördüğü insanın cevabını merak ediyordu.

“Eğer yaşamak için bir sebebin yoksa, yaşamak zordur. Bu yüzden hayatına anlam katmalısın.” direksiyonu yana kıvırarak frene bastı ve araba durdu.

“Mesela?” pencereden evine baktı ve tekrar Jin'e döndü.

“Şuan yaşadığın hayat, ölen birinin yaşamak istediği bir hayat olabilirdi. Sevdiklerine ada kendini. Büyükannen seni çok seviyor. Annen de... Hayaller kur. Fakat fazla kimseye anlatma. Çünkü sen anlattıkça kıskanırlar. Ümidini kırarlar. Hayalin gerçekleşmez. Ama sadece sevdiklerine anlatırsan, sana destek olurlar. Yolun açılır ve güçlenirsin. Hayalini gerçekleştirir, yaşlanınca da evine çekilir torunlarınla oynarsın artık.” JiSu parlayan gözleri ile idolüne bakıp kibarca kıkırdadı.

“Teşekkürler oppa. Hem eve bıraktığın için hem de idolüm olduğun için! Teşekkürler!!!” sevimlice gülümseyerek Jin'e sarıldı ve arabadan inerek evine koştu. Son bir kez el salladı.

Jin onu kız kardeşi olarak görüyordu. Ona her idolüm dediğinde, anında neşeleniyordu. Gülümseyerek arabasını garajına yerleştirip evine girdi.

Uzun güzel elleri ile tek tek siyah paltosunun düğmelerini açtı. Karanlık evde olan tek ses siyah terliklerinin çıkardığı sesti.

Işıkları açacak mecâli yoktu. Karanlıkta odasını bulup, hızla kıyafetlerini çıkarttı. Rastgele pijamalarını üstüne giydi ve kendini yatağa bıraktı.

Yumuşak, kaz tüyü yastığına kollarını dolayıp gözlerini kapadı. Üzerinden sanki bir yük kalkmıştı. Rahatlamış, nefes alışverişleri düzelmişti. Aç olan karnını bastırarak uyumaya başladı.

Beyni uyku modundaydı. Tüm bedeni dinleniyordu, fakat zihninin kıvrımlarında olan düşünceler kalbini huzursuz ediyordu. Hayat hep böyle mi olacaktı? Yat, kalk, iş...

Hayatı hep siyah beyaz mı olacaktı? Yorgunluk ve hüzün... Hayatın renkleri neredeydi? Küçükken böyle hayal etmemişti. Bir kız ile, sonu mutlu biten bir aşk hayatı istiyordu.

Onu mutlu edecek tatlı bir kız...

Hayatına renk katacak, ya da ona renkleri hatırlatacak birisi...