"ကိုကို ...ဟင်း"
အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုအပေါ်သွားနှင့်ဖိကိုက်ကာသူ့တကိုယ်လုံးကိုပွတ်သတ်ရင်းညည်းရှာနေတဲ့ကောင်ငယ်လေးဟာ ဈာန်လင်းထက်ကို မျက်လုံးလှလှလေးတို့ဖြင့်လှမ်းကြည့်ရင်း ချွဲကာခေါ်ရှာသည်။
မထိရက်မကိုင်ရက်ဆိုပေမယ့်လည်းအရွယ်ရောက်ပြီးသား သွေးသားဆန္ဒရှိသူမို့ မထိန်းနိုင်။
သူ့မှာ ကုတင်ပေါ်တွင်ထိုင်နေရင်းနှင့်တွေဝေနေမိပေမယ့်လည်း အားလျှံက လက်ကိုလှမ်းကိုင်ရင်း အကူအညီတောင်းနေဟန်အကြည့်တို့နှင့်ကြည့်လာတော့ တံတွေးမျိုချရပြန်သည်။
"ဘုရားသခင်က ဘာကြောင့်များဒီလိုအလွဲမျိုးကိုဖန်ဆင်းလိုက်ရပါလိမ့်"
ဘုရားတလျက်။
"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ် ဟူး ....."
လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ကာ လုပ်ငန်းမစခင် စားပွဲပေါ်က လိမ္မော်ရည်ကို သောက်နေလိုက်သည်။
အားလျှံကို ကျောပေးလျက်။
"ကိုကို မကူညီရင် အားလျှံ Top လိုက်တော့မယ်နော်"
လှဲနေရင်းကနေ ဈာန်လင်းထက်ရဲ့ အင်္ကျီကို လှမ်းဆွဲကာဆိုလေသည်။
ထိုစကားကြားကာမှ
"မဖြစ်ဘူး မဖြစ်ဘူး ....မဖြစ်ဘူးလေ အားလျှံရဲ့"
အအေးခွက်ကိုဘေးချကာ လှဲနေရင်းနှင့် အရည်လဲ့နေသောမျက်၀န်းတို့နှင့်ကြည့်ရှာတဲ့ ကောင်ငယ်လေးအား သူ ကြည့်လိုက်သည်။
တကယ်ပင် စိတ်မထိန်းနိုင်။
"ကိုကို ....."
"အာ ....ကိုယ်သေမှာပဲ"
အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းဖြစ်နေသောကောင်ငယ်လေးကိုဆွဲထူကာ နှုတ်ခမ်းပါးလေးအား တမြတ်တနိုးနှင့်နမ်းယူလိုက်သည်။
"ပျွတ် ....အွန့်"
အနမ်းတို့မှာ ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှုတွေပြည့်နေလေတော့ အသက်ရှူဖို့ပင်ခက်ခဲလွန်းသည်။
"ဟ ..."
ကောင်ငယ်လေးက ဈာန်လင်းထက်ရဲ့ အဓိက နေရာအပေါ်မှာခွကာထိုက်လျက်လေး။
