used to love

37

pov skye

Ik ben niet naar de rechtszaak gegaan, gisteren. Ik had ook niet echt een grote bijdrage. Ik kan er wel zijn voor support maar tussen mij en Martijn is het uit. Hij is vreemd gegaan en dat is voor mij meteen een grens. Ik haal vandaag m'n spullen op uit Martijn z'n huis en hopelijk hoef ik hem dan niet meer te zien. Het is pijnlijk natuurlijk, ik heb wel een super leuk jaar met hem gehad, hij was echt een fantastische vriend en ook een hele goeie vader. Het is zo pijnlijk dat hij is vreemd gegaan, blijkbaar miste hij de passie en de seks. Ontzettend kut streek van hem. Ik ben nu bij m'n moeder ingetrokken en ze glimlacht kort naar me. Ik wil stoppen met huilen omdat ik voel dat het geen nut heeft. Het je alleen nog maar sadder maakt en mama kijkt me aan. Ze gaat kort door m'n haar en ik hou haar hand vast. "Wat is er mam?" Vraag ik en ze slikt kort. Ze legt haar voorhoofd tegen de mijne aan. "Sorry," zegt ze en ik trek m'n wenkbrauw op. "Ik heb knakker," zegt ze en een andere klap komt in m'n gezicht. "Hoe lang weet je het?" Vraag ik. "Paar dagen," antwoordt ze en ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik heb een kans om m'n moeder kwijt te raken. "Ik blijf bij je," zeg ik ze schud haar hoofd. "Jawel," zeg ik beslist en ze glimlacht klein. "Ga jezelf weer wegduwen van Martijn?" Vraagt ze en ik haal n schouders op. "Ik haal m'n spullen op en ik blijf hier wonen," zeg ik en ze kijkt me niet begrijpend aan.

"Martijn moet ervoor je zijn. Je moet het hem vertellen over mij," zegt ze en ik schud m'n hoofd. "Mam het is uit, we hebben geen kleine ruzie," zeg ik duidelijk. "Waarom dat?" Vraagt ze verbaasd. "Hij gaat vreemd," mompel ik. "Hij gaat vreemd zeg je. In zo'n situatie waar hij zich in bevind - hij is z'n dochtertje kwijt waarom zou hij dan ineens vreemd gaan?" Vraagt ze. "Geen idee mam. Vraag het hem zelf," mompel ik en ik pak m'n tas voordat ik ga. "Lieverd, praat het uit. Hij gaat door een moeilijke periode, so you do. Jullie hebben elkaar nu het hardst nodig," zegt ze en ik pak m'n sleutels. "Doeg mam," roep ik en doe de deur achter me dicht.

Ik zit in m'n auto en ik bijt op m'n lip. Tranen komen over m'n wangen en ik hou mn stuur vast. "Fuck," huil ik en ik slik kort. Ze heeft gelijk, ik heb hem nodig, ik kan niet zonder hem maar ik kan het hem ook niet vergeven. Ik rij richting Amsterdam en ik glimlach moeilijk. Ik doe muziek op en ik hoor meteen een lied van Martijn. High on life, damn it. Het lied draait en ik huil tijdens het rijden. 'With you, I feel something real'. Ik weet dat hij deze tekst net voor cali's geboorte heeft gereleased, hij heeft dit geschreven over mij. 'And I'd walk a million miles just to see you smile' ik blijf maar huilen en ik probeer een beetje rustig te ademen.

Ik kom dichterbij zijn flat en ik stop de auto bij een parkeerplaats in de buurt, gewoon op straat en ik doe m'n auto op slot. Ik loop langs de conciërge en helemaal naar boven naar Martijn z'n huis. Ik klop op z'n deur en ik wacht kort af. Hij reageert niet. Ik bel aan, misschien nu wel, hij kan ook muziek zijn gaan maken. Ik wacht nog steeds en ik krijg geen reactie, ik hoor niks achter de deur. Geen voetstappen of dieren die opengaan. Dit maakt me een beetje bang to be honest. Ik heb wel een sleutel dus ik maak de deur zelf open. Ik kijk verder de gang in die donker lijkt. Geen enkel licht staat aan en ik loop door naar de woonkamer. Het lijkt super netjes, alsof er niemand meer woont. Via de woonkamer helemaal achterin heb je de thuisstudio, ik open de deuren daarvan en zie hem ook niet. Ik zie wel een soepkom staan en z'n laptop staat open. Hij moet er dus zijn. Ik loop de studio uit, check verder de keuken, balkon, z'n slaapkamer, badkamer en cali's oude kamer. Nergens zie ik hem en het maakt me meer bezorgd.

Waar zou hij kunnen zijn?

Ik loop naar de bovenste verdieping, waar het zwembad ligt en een extra logeerkamer maar ook daar is hij niet. Een trap naar boven, het dak op en ik check het dak ook kort. Ik zie hem niet, gelukkig though. Wat als hij zo diep in de shit zit met zichzelf dat hij van een gebouw afspringt. Dat is wel heel heftig en ik houd nog steeds van hem. Dus ik wil hem ook niet kwijt aan zoiets, het ongeluk was al erg genoeg voor mij. Nu met m'n moeder er ook bij, het is gewoon enorme rotzooi. Ik kom bij het zwembad aan, ik heb echt genoten van dit bad to be honest. Het is chill, in de winter kun je ook nog zwemmen en m'n glimlach verdwijnt direct als ik zie dat Martijn in het water ligt, beweegloos. Ik doe m'n schoenen uit en ik spring in het water. Hij is echt in staat om hier alleen te zijn. Ik help hem op het droge te krijgen en ik tik tegen z'n wang aan. "Martijn," zeg ik en hij lijkt niet te reageren. Ik sla licht op z'n rug en hij kucht stevig. Ik zucht opgelucht en hij blijft kuchen.