used to love

33

Pov Skye

Ze parkeert de auto voor spoedeisende hulp en ik til Martijn er voorzichtig uit. Ik zie ambulance personeel mee aankijken en schieten gelijk te hulp. "Kom maar," zegt de man en leggen hem op een bed. Hij krijgt een zuurstofmasker op en er komt een doek op z'n hoofd wat bloed tegen houd. Hij wordt naar binnen gereden en ik loop achter ze na. Halverwege op de gang word ik tegen gehouden door een zuster en ik kijk Martijn na voordat hij verdwijnt om de hoek. "Mevrouw, ga rustig zitten. Er word van alles gedaan," zegt ze vriendelijk. Hoe kan ik rustig zitten als m'n vriend en dochter in het ziekenhuis liggen? Ik voel m'n hart kloppen en ik voel tranen in m'n ogen die over m'n wangen rollen. De vrouw die daar was - bij het ongeval komt naar me toegelopen met de sleutels. "Ik heb hem op slot gedaan," zegt ze en ik knik dankbaar. "Dankjewel," fluister ik en veeg tranen weg. "Dit is wel het minste wat ik kon doen," zegt ze en ik glimlach klein.

Ik ga zitten en ik sla m'n rechterbeen over m'n linker. De vrouw gaat naast me zitten. "Hoe? Wat? En wanneer?" Vraag ik haar. "Het was rond een uur of acht. Hij fietste met je dochter en het was groen voor fietsers en voetgangers. Dus hij kon gewoon fietsen op dat moment. Toen kwam er een asshole aan en reed door rood, op hetzelfde moment raakte hij jouw man en dochter. Ze rolden over de moterkap en kwamen beide heel hard op de grond met hun hoofden op het asfalt. Ik heb gelijk te hulp geschoten," vertelt ze en ik knik kort. Wat een klootzak. Ik ga er sowieso achteraan, het is ronduit respectloos als je het lef hebt om door te rijden nadat iemand over je moterkap is gesligngerd en met not breuken op het asfalt ligt, nu met een baby van 6 maanden oud erbij.

"Wat is je naam?" Vraag ik kort. Ik heb een soort afleiding nodig.

"Andrea," zegt ze en ik knik kort. Ik besluit Martijn z'n ouders te bellen om hen in te lichten over wat er gebeurd is. Gelukkig neemt Karin snel op en ik haal mn neus nog net op voordat ze op nam. "Karin?" Vraag ik kort en ze antwoord met 'ja Meis'.

"Martijn en Cali zijn aantreden. Ze liggen in het ziekenhuis. Kunnen jullie asjeblieft komen?" Vraag ik hun. "We komen eraan. Tien minuten oke," zegt ze serieus en ik knik. "Doeg," fluister ik en ze zegt gedag terug. Ik kan het gewoon niet geloven dat dit echt gebeurd is. Het is onwerkelijk en disgusting.

-°-

Karin rent naar me toe en trekt me in een knuffel. Ik begin te huilen en ik zucht trillerig. "Waarom zou iemand zoiets doen?" Vraag ik huilend en schud niet wetend m'n hoofd. Bizar, geen woorden voor. "Ik snap het ook niet," zegt ze en wrijft over m'n rug. Ik stel ze voor aan Andrea die de situatie heeft gezien. Gerard bedankt haar voor het helpen en ze glimlacht kort. "Dankjewel voor het helpen van onze zoon," bedankt Karin haar nog en ze glimlacht klein. Er lopen meerdere dokters rond maar deze keer komt er een direct op ons gericht. "U bent de moeder van Cali Garritsen?" Vraagt de man. "Ja," antwoord ik en wacht af op z'n antwoord. "Partner van Martijn Garritsen?" Vraagt hij en ik knik. "Martijn wordt momenteel geopereerd, het is niet geheel duidelijk hoe hij hier uit komt. Hij heeft ons gewezen op jou. Jullie dochtertje is helaas overleden," zegt hij en kijkt me aan. "Het spijt me," sluit hij af en ik voel m'n hart in kleine stukjes breken. Ik voel tranen over m'n wangen rollen en ik schud m'n hoofd. Karin trekt me in een knuffel en ze huilt ook. "Mag ik haar zien?" Fluister ik en de dokter slikt kort. "Politie wilt graag kijken hoe erg de verwonding zijn, je mag der niet teveel aanraken." Zegt hij en knikt kort. Ik zucht trillerig en ik bijt op m'n lip. Een enorme leegte voel ik door heel m'n hart, m'n kleine meid, m'n vrolijke kleine meid die altijd lachte, ze is ze klein en het is van het leven gerukt zonder enige kans. Ik veeg tranen weg en ik loop mee met de dokter.

Hij opent de dier voor me en ik zie een doek over haar kleine lijfje heen liggen. Ik begin nog harder te huilen en ik schud m'n hoofd. De dokter haalt het doek eraf en een zuster neemt het van hem over. Ik zie haar gezicht, wat vol met blauwe plekken is, ze heeft bloed op haar hoofdje. Ze was zo lief, zo onschuldig. "Mama houd van je," fluister ik en pak haar handje vast. Haar hele lichaam voelt koud aan en het maakt me een beetje bang. "Ik zal altijd van je houden. Papa zal dat ook doen," zeg ik zacht en de zuster zegt zacht dat ik de niet mag aanraken. "Ik ga je missen kleine meid," zeg ik zacht en ik neem wat meer afstand. Ik voel nog meer tranen en ver m'n wangen rollen, het stopt maar niet en de zuster doet het doek weer over haar hoofd. Ik loop terug naar Karin en Gerard die bij dezelfde dokter staan. Ik kijk op en Karin kijkt me medelevend aan. "Hoe gaat het met Martijn?" Vraag ik bezorgd en ik veeg de tranen van m'n wangen weg. "Hij heeft een engeltje op z'n schouder gehad. De operatie komt the einde en tot nu toe is alles goed gegaan. Hij heeft duidelijk wel een lichte hersenschudding, breuk in z'n arm en z'n ruggenwervels zullen ook wel aardig verrekt zijn of gekneusd," zegt hij duidelijk en ik knik kort. Hij loopt door naar een andere patiënt en we blijven wachten totdat Martijn in z'n kamer terug is na de operatie. Dan moet ik hem nog vertellen over het feit dat z'n dochter is overleden. Hij mag het dan wel overleeft hebben onze kleine meid niet.

-°-

Ik wordt zachtjes wakker gemaakt en ik schrik kort wakker. Ik heb een beetje geprobeerd te slapen maar ik heb echt half geslapen. Ik zit continu met Cali in mn hoofd en Gerard zegt dat we naar Martijn kunnen. Hij is uit z'n operatie en is wakker. Ik loop direct door en ik loop naar de eind van de gang, de hoek om. Ik pak de vijfde deur en open het gelijk. Ik loop snel naar binnen en ik zie Martijn kwetsbaar glimlachen naar mij. Ik begin te huilen van geluk maar ook deels van pijn. Ik geef hem voorzichtig een knuffel en hij wrijft over m'n rug tot hoe ver hij kan. Ik haal m'n neus op en ik veeg m'n tranen weg. "Ik ben zo blij dat er bent," zeg ik en hij knikt instemmend. "Ik ook," zegt hij schor en pakt voorzichtig m'n hand vast. Ik wil hem nu niet verdrietig maken, dat is het laatste wat ik wil. "Ik hou van je," fluister ik en er rollen weer tranen over m'n wangen. Karin zit tegenover me naast Martijn die ook aan het huilen is, dolgelukkig dat Martijn het heeft overleeft, maar intens sad dat haar kleindochter het leven moet ontgaan.

"Ik hou van jou," zegt hij terug en ik kus z'n lippen zacht. Hij glimlacht kort en sluit z'n ogen kort. Hij kijkt me weer aan en pakt m'n hand strakker beet. "Waar is Cali?" Vraagt hij schor en knippert een paar keer met z'n ogen om rond te kijken, misschien dat hij Cali spot. "Lief," zeg ik zacht en hij kijkt me aan. "Nee, Nee," zegt hij gelijk en begint alles van medicatie van zich af te slaan. "Je liegt," zegt hij tegen me en ik schud m'n hoofd met tranen in m'n ogen. "Nee nee. Nee. Dat kan niet. Dat-t is niet mogelijk," roept hij boos en ik heb hem nog nooit zo erg gezien. "Martijn asjeblieft blijf liegen," smeekt z'n moeder. "Zeg me dat het niet waar is mam. Please zeg dat Cali is oké," zegt hij met een brok in z'n keel. Ik begin meer te snikken en z'n moeder schud der hoofd met tranen in haar ogen. "Nee," zegt hij en dan is het even stilte. Ik hoor hem zachtjes huilen en ik trek hem in een knuffel. "We laten jullie even," zegt Karin en loopt samen met Gerard de kamer uit.

"Wanneer?" Vraagt hij en kijkt me met rode ogen aan. "Gisteravond," fluister ik en ga zachtjes door z'n haar. Hij kijkt me aan en houd me nog steviger vast. "Waarom zij, waarom niet ik?" Vraagt hij en ik schud m'n hoofd. "Niet dat zeggen," fluister ik. "Het is waar Skye. Cali had recht om nog zoveel dingen te doen," zegt hij emotioneel en ik slik kort. "Maar jij ook. Anders had ze geen papa gehad." Zeg ik zacht en hij zucht kort. Hij veegt z'n tranen weg en kijkt naar de grond. "Ik ben blij dat ik jou heb," zeg ik en wrijf over z'n wang. Hij kijkt me kort aan en wilt glimlacht maar het lukt niet.

"En nu?" Vraagt hij en ik haal m'n schouders op. Beide zuchten we trillerig en hij kust m'n wang. "Ik hou van je. Dat je het weet," zegt hij en wrijft over m'n wang. "Ik ook van jou," fluister ik, "ik denk wachten op het onderzoek van de politie. Dan maar een begrafenis regelen." "Het is m'n schuld," zegt hij gelijk en ik schud m'n hoofd. "Jawel. Ik had beter uit moeten kijken. Ik had sneller moeten fietsen, ik had beter op m'n hoede moeten zijn," zegt hij en veegt tranen weg. "Het is niet jouw schuld. Het was een ongeluk. Je hebt niks fout gedaan," zeg ik en probeer hem te kalmeren. "Jawel," zegt hij en wend zich van me af. "Ik ben niet naar haar toe gerend. Ik had er voor der moeten zijn zoals een echte vader dat doet," zegt hij. "Je was zelf ook gewond. Je hebt haar voor laten gaan met de ambulance om der te redden. Ik vind dat een actie wat een echte vader zou doen voor z'n kind," zeg ik en hij kijkt me aan. "Het was te laat," mompelt hij. "Ze was gewoon jong, zo jong dat de kans van overleven klein was," zeg ik en hij zucht kort.

"Asjeblieft, denk niet dat het jouw schuld dat ze niet meer is. Het is de schuld van de asshole die jullie heeft aangereden en is doorgereden. Je hebt alles gedaan wat je kon doen en het heeft helaas haar niet geholpen om het te overleven. Maar dat betekent dat jij iets fouts hebt gedaan tijdens de hele situatie. Ik hou van je en ik ben trots op je hou je als papa bent voor haar. Jullie twee maakte me zielsgelukkig. Ik wou niks anders dan jullie twee in m'n leven. En nu zal ze over ons waken," zeg ik en hij knuffelt me zachtjes. De knuffel is lang en emotioneel. Ik voel m'n shirt nat worden van z'n tranen en de zijne as well.

"Dit zou nooit mogen. Ouders die hun kind moeten begraven," zegt hij en ik knik. Inderdaad, het zou nooit mogen gebeuren. Maar helaas gebeurt het wel. We blijven zitten in stilte en ik leg m'n hoofd tegen z'n schouder aan en hij schuift een beetje op. Ik glimlach klein en hij slaat z'n armen om me heen. "Doet het niet pijn?" Vraag ik zacht en hij mompelt nee. Ik knik kort en beide genieten we even van de stilte, alleen elkaars aanraking. Beide verzonken in onze eigen gedachtes over de hele situatie die gebeurd is. Ik hoop dat de polite de dader pakken en hem zo lang moeilijk in de gevangenis houden, deze persoon verdient het niet om hier mee weg te komen. "Ik zal de dokter vragen of ik vandaag naar huis mag?" Vraagt hij en ik haal m'n schouders op. "Hij zei tegen me dat je een hersenschudding hebt, gekneusde ruggenwervel of erg verrekt en een bot breuk hebt in je arm," zeg ik. Hij ligt tegen me aan en ik hou z'n hand vast. "Het laatste wat ik wil is alleen zijn," zegt hij en ik knik. Ik druk een kus op z'n wang en we knuffelen verder.