used to love

34

pov skye

Martijn zucht kort en kijkt me aan. Ik wrijf over m'n paarse jurk. "Je bent mooi," zegt hij zacht en pakt m'n hand vast. Ik glimlach klein en ik zucht trillerig. Cali vond paars een mooie kleur, elke paars kledingstuk wou ze aan. Martijn legt z'n hoofd op m'n schouder en drukt een kus op m'n schouder. Hij heeft zwart aan maar wel paarse schoenen. Om haar favoriete kleur te herdenken. Ik glimlach klein en hij drukt een kus op m'n wang. "We moeten gaan," zegt hij en pakt m'n hand vast. Vandaag is de begrafenis van Cali, we hebben zoveel paars dingetjes geregeld zodat ze een mooie begrafenis heeft. Beide lopen we hand in hand naar beneden en daar komen we een begrafenis meester tegen. "Waar ligt het kistje?" Vraagt de man. Martijn loopt met hem mee en ik blijf staan. Ik kan het mezelf niet aan doen om in haar kamer te lopen waar haar o staat. Ik veeg nu al ontsnapte tranen weg en ik zucht trillerig. De man tilt het kistje op, war nu makkelijk is omdat het een klein ding is. Martijn wrijft over m'n onderrug en hij lijkt ook zo sad. "Kom je?" Fluistert hij en ik knik. We lopen achter de man aan en ik zie Peter, hij rijd voor ons - dat heeft Martijn geregeld. Ik knik kort en hij kijkt ons kort aan. "Gecondoleerd," zegt Peter. "Dankjewel," fluistert Martijn en hij rijd achter de begrafenis auto aan. We hebben iedereen aanbevolen om bij het crematorium te verzamelen omdat we niet iedereen in haar kamer wouden hebben.

We komen aan en Martijn z'n ouders kijken ons aan. M'n eigen moeder is ook verdrietig. Ze wensen ons sterkte en ik glimlach klein. Ik zie Martijn z'n vrienden ook staan, ook de mijne en z'n team. "Sterkte," zegt Watse en we lopen in het crematorium. Ze gaan haar verbranden, daar hebben we na een lange en moeilijke keuze uiteindelijk voor gekozen. Ik pak z'n hand steviger vast en hij kijkt naar de grond. Hij kan niet naar de kist kijken, het is gewoon ook oneerlijk. Ik veeg een paar tranen weg van m'n wangen en we gaan op de voorste rij zitten met z'n tweeën. Onze ouders achter ons en Laura staat op. Ik wou ook nog een speech houden maar uiteindelijk, het lukte niet om woorden op te schrijven. Martijn kon het helemaal niet. Hij zit al sinds het moment erg opgelaten met zichzelf, hij weet niet wat hij wilt met z'n leven nu, nu onze kleine meid niet meer bij ons is. Laura kucht kort en maakt haar papier klaar voor der speech. Martijn heeft z'n armen op z'n knieën en hangt voorover, hij kon niet naar Laura kijken, niet naar de lachende foto's van Cali die ik in de afgelopen maanden heb gemaakt. Hij is totaal gebroken sinds het moment dat het gebeurd is.

"Cali, de meest luidste en liefste nichtje die ik had. Ze was ontzettend gezellig en brabbelde alleen maar door. Ze hield van dieren zoals koeien of honden. Ze wou ze altijd aaien dat gebeurd dan ook. Ze was nog zo zo ontzettend jong, een kleine meid die lachte om alles - ziels heel van haar ouders hield. Die altijd zorgzaam en er altijd voor haar waren ze wanneer ze hen nodig had," zegt Laura en kijkt onze kant op. "Het is absoluut disgusting wat er gebeurd is. Ik ben zo blij dat ik m'n broer nog heb. Maar zo ontzettend sad dat ik m'n nichtje niet meer in zien of kan knuffelen. M'n eerste keer tante zijn is compleet verstoord en dat doet ontzettend pijn. Voor iedereen in de familie of vrienden is her verschrikkelijk, maar voornamelijk voor de ouders, m'n broer Martijn en z'n vriendin Skye. Ze zagen er beide zo gelukkig uit toen ze die kleine in hun armen kregen. Het was een start van een nieuw leven voor hem. Maar helaas mocht het niet voor eeuwig blijven. Ik voel me zo schuldig voor hun," zegt ze zacht en tranen beginnen bij haar over der wangen te rollen. Ik voel een brok in m'n keel en ik kijk naast me naar Martijn ode nog steeds hetzelfde zit als voor de speech.

Na Laura der speech heeft gedaan, komt ze naar ons en wrijft ze over Martijn z'n schouders. Mij geeft ze een korte knuffel en loopt terug. Ik pak Martijns hand vast en hij zucht kort. Hij loopt naast me en we staan voor de kist. De crematorium meester wacht op ons. Ik tril kort en ik huil tegen Martijn zn schouder aan. Hij wrijft over m'n heupen en ik hoor hem ook snikken. "Ik ga je missen," fluistert Martijn zacht en ik leg m'n hoofd op z'n schouder. M'n ogen worden alleen maar roder en ik kan ook niks anders dan huilen. "M'n kleine meid," zegt hij en kijkt weg. Ik trek hem in een knuffel en hij begint nu ook te huilen. Ik knik als de crematorium meester zacht vraagt of hij haar kist in de oven kan leggen. Martijn en ik lopen terug, iedereen is inmiddels me het kleine zaaltje en we komen aanlopen in het kleine zaaltje. Ik laat Martijn los en ik wordt in een knuffel getrokken door mama. "Lieverd," zegt ze en wrijft over m'n nederig. Martijn wordt opgevangen door z'n eigen familie en ik zucht licht. Ik kan wel dagen lang in bed liggen en huilen.