Ne olduğunu anlamadan havalanırken ağzımdan kaçan çığlığa engel olamadım. Belime sarılan kollar beni havalandırıp kendi kucağına çekerken utançla geri çekilmeye çalıştım. Araf, buna izin vermeyip ellerini sıkılaştırırken beni dizlerine otutturdu.
B...
Şehir dışına çıkıyorum ve bu bölümü yoldayken yazıyorum. Bilgisayarım yanımda değil, yazım yanlışım varsa kusura bakmayın lütfen ❤
Keyifli okumalar!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Korkma, tamam mı? Onların yanına gittiğimizde bu kararından vazgeçersen beni bir şekilde uyar. Bakışından, tavrından anlarım zaten. Bana bakman yeterli olur." Araf, sıkı sıkıya kavradığı parmaklarımla bakarken ona başımı onaylar anlamda salladım. Önünde durduğumuz camı kapatan perdenin arkasında durmayı tercih ederken kalp atışlarım biraz daha hızlandı. Araf'ın ellerinin arasında duran elimi sıkılaştırırken başımı hızla iki yana salladım. Babam içerideydi. Annem de içerideydi. Bize karşı çıkarlarsa kaldıramazdım.
"N'oldu sana?" Araf, gözüktüğü pencerenin gerisine çekilip benimle birlikte fon perdenin arkasına saklanırken meraklı bakışlarını yüzümde gezindirdi. Bakışlarımı korkuyla onun kahverengi gözlerine çıkarırken sertçe yutkundum. Vazgeçersem ona söyleyebileceğimi dile getirmişti. Şimdi söyleyebilir miydim?
Araf, "Betin benzin attı, acıktın mı?" diye mırıldandı usulca.
Evet, sana acıktım.
"Hayır, acıkmadım."
"O zaman neden böylesin? Şekerin falan mı düştü?" Araf, ilgiyle bana bakmaya devam ederken elini yavaşça belime götürdü ve beni sıkıca kavradı. Onun gücüyle ayakta dururken bel gamzemde gezinen baş parmağını düşünmemeye çalıştım. En olmadık yerde karnımı kelebeklendirmeye hakkı yoktu."Bana cevap vermeyecek misin küçük sevgilim?"
Araf, açıkta duran belimi okşamaya devam ederken gözlerimi kapatarak başımı göğsüne doğru yasladım. Hızlı atan kalp ritimlerini alnımda hissederken içime derin bir nefes çektim. Naneli losyon kokusu içime dolarken cümlelerimi toparlamaya çalıştım. Şu ana kadar cesur davranıp ilk adımları ben atmıştım ama bu adımı atıp atmama konusunda çok kararsızdım. İçimde kötü bir his vardı. Sanki onlara sevgili olduğumuzu söylersem çok kötü şeyler olacaktı. Araf, söylemeyi kabul etmiş ve elimden tutarak o mutfaktan çıkmıştı. O, bu cesareti göstermişti. Peki ben, ben o cesareti gösterebilecek miydim?
"Söylemesek mi?" diye mırıldanırken bana kızmasından korktuğum için gözlerimi daha sıkı kapattım. Sanırım ilk defa korkuyordum. Her şeye diklenebilen ve cesaretini gösterebilen Nehir gitmişti. "İçimde çok değişik bir his var, söylemeyin diyor. Korkuyorum. Söylemesek mi?"
Araf'ın vereceği tepkiyi merak ederken bir o kadar da korktum. Ortaya onlara açılma fikrini atan bendim. Geri çekilmem onu sinirlendirebilirdi.
