ACIBADEM -ASKIYA ALINDI-

ACIBADEM -DONDURMA-

Selaamss!

Önceki bölümdeki yorum sayısı neydi öyle :( Ani düşüş ve hayal kırıklığı yaşadım. Neyse :')

Keyifli okumalar!

Bölüm Şarkısı:
Serdar Ortaç- Gamzelim

"Baba, özel öğretmene ihtiyacım yok. Sadece sınav esnasında kafamı toparlayamadım. Bu benim için büyük bir sorun değil. Biliyorum, sınava az bir zaman kalmışken bunu yapmam fazla gereksiz ama beni anlayın lütfen. Sadece dalgındım ve odaklanma problemi yaşadım. Gittiğim kurslar ve çalıştığım dersler bana yetiyor. Anneme uyma sen!"

"Anneciğim, biliyorum! Sıkıldın ama bu netlerindeki azalma neyin nesi? Daha önce de yapamadığın, iyi geçmeyen deneme sınavların oldu ama bu ilk! İlk defa sonuncu oldun." Annem, endişeyle bana bakarken yapacak açıklama bulamadım. Sonuncu olmamı kendime bile açıklayamıyordum ki.

Özel öğretmen ve ek derse gerek yoktu çünkü kafam dağılmayacaktı. Araf'la konuşup her şeyi yoluna koymuştuk. Onunla ayrı kalacağımı düşündüğüm için sınava odaklanamamıştım zaten. Sevgili olmuştuk. Aramız iyiydi. Artık derslerime odaklanır ve sınavlarıma tekrar asılırdım.

"Anne, biliyorsun! Konuları bitirdik ve sürekli deneme çözüyoruz. Gelecek olan diğer sonucuma bak ve öyle karar ver. Yine düşük getirirsem istediğin dersten istediğin özel hocayı çağır ama erken davranma! Sadece bugün kafamı toparlayamadım. Dün gece rahat bir uyku uyuyamadım. Uykusuzluğun getirdiği dikkat dağınıklığı vardı üzerimde. Ben sizi anlıyorum ama lütfen siz de beni anlayın!" Başımı kaldırıp karşımda gezinen anneme bakarken beni az da olsa anlamasını istiyordum. Deneme sonucumun ani düşüşü onları endişelendirmişti, onları anlayabiliyordum ama benim de anlaşılmaya ihtiyacım vardı.

Düğünde birden evlenme durumuyla karşı karşıya kalmıştım. Bu durumu umursamamaya çalışırken Araf'la uğraşmış ve yetmiyormuş gibi kavga etmiştim. Bence beni de anlamaları gerekiyordu. Düşüşüm sadece bana bağlı değildi.

"Hayatım, tamam..." diyen babam söze girerken anneme oturması için eliyle işaret yaptı ve bana doğru döndü. "Çalışıp sınava girecek olan kızımız. Kendine güveniyorsa bırakalım, istediği gibi yapsın. Eğer ek derse ihtiyacı olsaydı zaten bize söylerdi. Değil mi bebeğim?" Babam, onay almak için bana dönerken başımı onaylar anlamda salladım. Annem ile aramdaki tartışmanın orta noktasını bulacak gibiydi.

"Evet baba."

Masum masum babama konuşurken bakışlarımı yavaşça kaldırıp anneme baktım. "Bir daha olmayacak anne. Bana inanmıyor musun?" Annem, gezindiği salonun ortasında durup bana bakarken emin olmak istiyor gibiydi. Sınava az bir zamanın kalmışken hatalarımı tekrarlamamı istemiyordu. Onu gayet iyi anlıyordum ama onun da beni anlaması gerekiyordu. Bir daha olmayacaktı.

Bir daha olmayacaktı çünkü biz Araf'la sevgili olmuştuk.

Sevgili.

Yüzümde gereksiz bir sırıtma oluşurken annemin karşımda babamın da yanımda olduğunu kendime hatırlatıp başımı önüme eğdim. Kelebeklenme hissi şimdi gelmemeliydi. Odama çıktığımda ya da tek başıma kaldığımda gelebilirdi. Araf ile sevgili olduğumu daha açıklayamazdım. Biraz zamanın geçmesi gerekiyordu. Önce bizim alışmamız daha sonra aldığımız ortak kararla onlara açılmamız gerekiyordu. Ne tepki vereceklerini bilmiyordum ama umarım öğrendiklerinde engel olmaya çalışmazlardı. Sonuçta seneler boyunca ona kardeş, bana da abi baskısı yapmışlardı.

"Sen sevgili mi yaptın?"

Annemin beklemediğim ani sorusu, daldığım düşüncelerden sıyrılmamı sağlarken kalbimi sıkıştırmaya yetti. Bu kadar kısa bir sürede nasıl öğrenmişlerdi? Daha sevgili olduğumuzun farkına biz bile varamamıştık.