Vengeance From Hell

Vengeance 45

Lalapitan ko na sana ulit si Nathan pero sa di inaasahang pangyayare ay bigla siyang napatayo at inatake ako. He tried to get the knife but I was be able to gave him a hard punch on his stomach which made him distant himself from a bit.

"You're still a woman." Pagmamaliit niya saakin at walang alinlangan akong muling nilusob.

At dahil sa ginawa niyang iyon ay kusa niyang naisaksak ang sarili niya sa kutsilyong ginawa kong panangga. Napayakap siya saakin at gulat akong tinignan. Pero imbes na hugotin ang kutsilyo ay mas lalo ko pa itong diniinan nang nakangiti at nakatingin ng deretso sa mga mata niya.

"Nathan! No!" Haven yelled in sobbed.

"I-I'm sorry, Athena." Hirap na hirap na bulong saakin ni Nathan. Bilang tugon ay marahas kong hinugot ang kutsilyo at muli siyang pinaluhod.

"Please let him live. Ako na lang total ako naman talaga ang may kasalan! Parang awa mo na Athena." Pilit siyang lumuhod at lumuluhang nagmaakawa saakin. "Gagawin ko ang lahat ng gusto mo just please let us live."

"Bakit alam mo ba kung anong gusto ko?" Walang emosyong kong tanong.

"I-It's no use. I'm gonna die anyway." Agad naubo ng dugo si Nathan pagkatapos niyang magsalita.

"H-Hindi! Magagawan natin ng paraan. Ano bang gusto mo, Athena? Name it." Desperadang tanong ni Haven.

"Kaya mo bang ibalik ang oras? Kasi kung oo hindi ako magdadalawang isip na pakawalan kayo pareho." Kitang-kita ko kung paanong tuloyang nawalan ng pag-asa si Haven. "At dahil hindi mo na man yung magagawa marahil pang," Marahas kong hinawakan ang buhok ni Nathan para patingalain ito.

Nanlaki ang mga mata ni Haven nang marahas kong ginilitan ang leeg ni Nathan. Tumalsik sa mukha ko at maging sa mukha niya ang mainit at malapot ma dugo ni Nathan. Pagkatapos ay binitawan ko walang buhay na si Nathan na parang walang nangyare.

"Hindi! Nathan!" Umiiyak niyang sigaw habang pilit na kumakawala sa pagkakagapos niya para malapitan ang kaibigan niya. "B-Bakit?" Maluha-luha niyang tanong saakin.

"Yan din ang tanong ko sayo," Tinapon ko kung saan ang kutsilyo ko. "Bakit? Bakit kailangan mo akong ipapatay?" Pero imbes na sagotin ako ay tahimik lang siyang umiyak. "Now look what you've done."

"Hindi ko naman ginustong mangyare 'to, Athena. Maniwala ka saaki--"

"At ganoon din ako!" Umiiyak ngunit pagalit kong sigaw sa kaniya. "Ni minsan sa buhay ko hindi man lang pumasok sa kukuti na pumatay ng tao lalo na kayo na mga kaibigan ko! Hindi ko din 'to ginusto, Haven."

"You shouldn't have done it then! Paulit-ulit mong sinabing hindi mo ito gusto pero ginawa mo parin!" She yelled.

"Edi sana ganoon din dapat ang ginawa mo!" I yelled back. "I came back from hell just to kill all of you! Kailangan ko kayong patayin in order to live again! At least I have reasons to do this, eh ikaw ba?"

"The years we spent together when you were alive, I was living as your shadow." Nakayukong panimula niya. "My care and friendship with you was sincere. Not until I lost all my senses because of too much pressure and enviousness." She sobbed as she looked at me.

My tears are falling unstoppable. I couldn't held back my emotions anymore, it's like I've been waiting for this moment. Pakiramdam ko sobrang tagal ko nang hinihintay na mapakinggang ang mga rason at dahilan niya.