အဝါရောင်အိပ်မက် (completed)

အခန္း-၃၄

ေက်နပ္သြားသည့္ သြန္းေလးကေတာ့ အေမျဖစ္သူအား တိုး၍သာ ခပ္တင္းတင္းဖက္တြယ္လိုက္ရင္း
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနသည္။ ဘာစကားမွ ထပ္မေမးေတာ့။

-

-

ေမႀကီးသိလား
ေမလြန္းက သားသားကို အရင္လိုမခ်စ္ေတာ့ဘူး။
ေမႀကီးသာမ႐ွိေတာ့ရင္ သားသားကိုခ်စ္ေပးမယ့္လူ တစ္ေယာက္မွေတာင္ မ႐ွိေလာက္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။
အခုေတာင္​ေလ သားသားကို ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္ၾကေတာ့ဘူး။

ေမႀကီးနဲ႔ေဖႀကီးကိုယ္တိုင္ေတာင္ သားသားေမြးေန႔ကို
ေမ့ေနခဲ့ၾကတာေလ။ ေမလြန္းကေတာ့ ပိုျပီးေမ့သြားမွာေပါ့။
ေမြးေန႔ေမ့လည္း သားသားကစိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါဘူး။ ေမႀကီးတို႔ စိတ္ညစ္ေနလို႔ေမ့သြားတာမလား။ ေနာက္က်ရင္ ေမလြန္းမမွတ္မိရင္ေတာင္ ေမႀကီးက သတိရၿပီးလုပ္ေပးမွာ သားသားသိတယ္။

အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေမႀကီးက ျမန္ျမန္ေနေကာင္းေအာင္လုပ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္ကိုမွထြက္မသြားဘဲ သားသားနဲ႔ အၾကာႀကီးေနေပးပါ။
ေမႀကီးကို အရမ္းခ်စ္တယ္။

-

ငယ္ငယ္ကတည္းက ၿမိဳသိပ္တတ္လြန္းသည့္
ထိုေကာင္ေလးသည္ ထိုစကားမ်ားကို အေမျဖစ္သူေ႐ွ႕ ထုတ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါေပ။

-------------------

စာခ်ဳပ္ကိုကိုင္ထားသည့္ လြန္းသီရိ၏လက္တို႔က
တုန္ယင္ေနသည္။ စာရြက္၏အေလးခ်ိန္ ေပါ့႐ွပ္႐ွပ္ေလးေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္။ စာခ်ဳပ္ပါ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားေၾကာင့္ျဖစ္၏။ စိတ္တို႔ကတုန္လႈပ္လာ၍ နွလံုးခုန္သံနွင့္ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းတို႔ကပါ မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ေတာ့ျခင္းပင္။

ပိုင္ဆိုင္မႈလႊဲေျပာင္းျခင္းစာခ်ဳပ္ဟူ၍ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားသည့္ စာရြက္ပါးလႊာလႊာေလးတစ္ရြက္က သူမအတြက္ ဝန္အမ်ားႀကီး ပိေစသည့္အရာတစ္ခု...

"မမစိုး.."

"ေက်းဇူးျပဳၿပီး မျငင္းပါနဲ႔လား သီရိရယ္။ အခု မမရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေနကိုလည္း သီရိသိရဲ႕သားနဲ႔"

မဟာစိုးက လက္ခံရခက္ေနပံုရသည့္ လြန္းသီရိအား ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးေသာအၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ရင္း လြန္းသီရိ၏ လက္ႏွစ္ဖက္အား အားကိုးတႀကီးျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လာသည္။