အခန္း-၉

2.3K 213 11
                                    

[Zawgyi]

"ပံုရိပ္!"

"....."

အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာလာခ်င္းပင္ ပံုရိပ္၏ေျခလွမ္းမ်ား
ရပ္တန္႔သြားရသည္။ ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာေပၚတြင္
ဖ႐ိုဖရဲႏွင့္ထိုင္ေနသည့္ ဦးၿငိမ္းခ်မ္း၏ အရက္မူးေနသည့္ ရီေဝေဝ မ်က္ႏွာႀကီးေၾကာင့္ စိတ္မ်ားကခ်က္ခ်င္း ေနာက္က်ိသြားရ၏။

"ဦးၿငိမ္း ရန္ကုန္ကို ဘာလာလုပ္တာလဲ"

"အဟက္! ငါ့သားေလးရဲ႕ေမးခြန္းက ေၾကာင္လိုက္တာ။
အေဖ့သားဆီ အေဖကလာတာ အေၾကာင္းျပခ်က္
ေပးရဦးမွာလား"

ပံုရိပ္က အံႀကိတ္သံႏွင့္...

"ဦးၿငိမ္း မူးေနရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီလာစရာမလိုဘူး။
ေနာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဦးၿငိမ္းကို ကြ်န္ေတာ့္အေဖလို႔ မသတ္မွတ္ေတာ့တာၾကာၿပီ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕မွာ အဲ့ဒီစကားလံုး ထပ္ၿပီးမသံုးပါနဲ႔။ အခုလည္း မူးေနရင္ အိမ္ျပန္နားလိုက္ပါ"

"သားကလည္းကြာ။ ဒီအေဖက ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္
လာတာေတာင္ ႏွင္ထုတ္ေနတယ္။ ဒါလည္း အေဖ့အိမ္ပဲေလ။ သားေလးကို သတိရ......"

ဦးၿငိမ္းခ်မ္း၏ အႏွစ္မ႐ွိသည့္စကားမ်ားကို ပံုရိပ္
ၿပီးဆံုးေအာင္ ဆက္နားေထာင္မေနေတာ့။ အိမ္အေပၚထပ္သို႔သာ တတ္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။

အခန္းတံခါးကို ေလာ့ခ္ခ်ၿပီး တံခါးကိုမီလ်က္
ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ခ်လိုက္သည္။ မ်က္ရည္မ်ားကသာ တသြင္သြင္စီးက်ေနေသာ္လည္း ငိုေတာ့မခ်ျဖစ္ေသး။ စိတ္သက္သာရာရလိုရျငား ေပ်ာ္စရာတစ္ခုခုကို ႐ွာၾကံ၍ေတြးၾကည့္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘဝမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာမ႐ွိ။

ကယ္တင္ေပးပါ။
႐ွင္လ်က္နဲ႔ ေသဆံုးေနရတဲ့ ဒီဘဝႀကီးကေန
လြတ္ေျမာက္ေအာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကူညီေပးပါ။ တကယ္ကို မခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကပဲျဖစ္ျဖစ္...

အရိပ္!

ထိုေခၚသံေလးအား နားထဲျပန္ၾကားလိုက္မိသလိုလို။ မ်က္ရည္မ်ားၾကားက ျပံဳးျဖစ္သည္။

-

-

အရိပ္...
အဲ႔ဒီလူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚတယ္။
"အရိပ္"တဲ့။

အဝါရောင်အိပ်မက် (completed)Where stories live. Discover now