Bonnie And Clyde

𝑿𝑿𝑰𝑽. Περασμένα ξεχασμένα

Ο Λέτερ, θα έλεγε κανείς, πως βρισκόταν σχεδόν από πάντα στις ζωές τους αν έκρινε πάντα από την αντιμετώπιση του Σίλβερ ιδιαίτερα στα όποια λάθη του. Μα αυτό θα ήταν μια τεράστια ανακρίβεια.

Κι όμως, παρόλο που όλα δείχνουν ότι ο Λέτερ και τα δύο αδέρφια γνωρίζονταν οριακά από την γέννηση τους, αυτό δεν ισχύει. Οι δύο άνδρες είναι φίλοι γύρω στα δέκα χρόνια ενώ, το σοκαριστικό είναι στ' αλήθεια ότι πρώτα έγινε φίλη μαζί του η Μπόνι κι έπειτα ο Σίλβερ.

Ο Σάιμον δεν εγκρίνει εδώ και καιρό την ασχολία της μικρής του αδερφής. Αλλά τα γονίδια είναι γονίδια και το ξέρει τόσο αυτός όσο και η μητέρα τους που έμαθε για τα καμώματα της μικρής μαυρομάλλας και δεν έκανε τίποτα πέρα από το να της δώσει μερικές συμβουλές. Όχι πως η Φράνσις γνώριζε πολλά, μόλις δύο μήνες είχε μπει στην ομάδα του πρώην άνδρα της μα σύντομα αποφάσισε να φύγει γιατί τελικά δεν ταίριαζε σε εκείνη αυτό.

Η μικρή τους κόρη όμως βρήκε να πάρει χάρη. Εντάξει, για να είναι δίκαιη, ζωγράφιζε και εξαιρετικά, όπως η μητέρα της, αλλά αυτό το ελαφρύ της χέρι φάνηκε στα εννέα όταν έκλεβε πράγματα από τις κακιασμένες συμμαθήτριες της στο σχολείο και τα έδινε στα παιδάκια της τάξης της που δεν είχαν αρκετά χρήματα να αγοράσουν τα πολύ βασικά.

Και η ενσυναίσθηση ήταν ένα πράγμα αντιπροσωπευτικό για εκείνη αλλά στην πραγματικότητα, η Μπόνι έκλεβε όλα αυτά γιατί σιχαινόταν το μπούλινγκ. Η Τρίξι, η Φέηθ και Χόουπ δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από τρια κακομαθημένα πλούσια παιδιά που τραμπούκιζαν τα παιδιά της τάξης που δεν ήταν στην παρέα τους. Εκτός από την Μπόνι.

Την μικρή την φοβούνταν γιατί είχε εκείνο το τατουάζ στον αστράγαλό της –ούτε στην Φράνσις άρεσε η ιδέα αρχικά– και νόμιζαν ότι άνηκε σε συμμορία από τόσο μικρή ηλικία.

Οπότε όσο η Μπόνι είχε την απίστευτη εύνοια των κακομαθημένων κατάφερνε να κλέβει μικρά πράγματα για αρχή και έπειτα να τα δίνει στην Μαρί που δεν είχαν οι γονείς της λεφτά ούτε για τετράδια και σιγά σιγά όλη η τάξη απολάμβανε από τα λεφτά του μπαμπά της Τρίξι, της Φέιθ και της Χόουπ. Στα εννιά της έγινε ένας σύγχρονος Ρομπέν των Δασών και φάνηκε να το εξελίσσει όσο μεγάλωνε.

Ξεκίνησε στο σχολείο και στα δώδεκα της έφτασε να δίνει τρόφιμα και χρήματα σε οικογένειες της γειτονιάς της που δεν είχαν ούτε τα βασικά.

Στα δεκατρία της γνώρισε τον Λέτερ.

Είχε κιόλας δώσει στις γνωστές μαμάδες της γειτονιάς της όσα χρειάζονταν και κατάφερε να μείνει με δικό της χαρτζιλίκι (από τις λίγες φορές) αρκετά καλό για να περάσει κάπως μαζεμένα τις επόμενες δύο εβδομάδες. Τελευταία στιγμή αποφάσισε, βέβαια, να πάει στο αγαπημένο μαγαζί του αδερφού της και να του αγοράσει τα αγαπημένα του ξινά ζελεδάκια με ουράνια τόξα.