မားဖြစ်သူရဲ့ကျေးဇူးကြောင့် ကျန့်ကျန့် ဦးအိမ်ရှေ့ကိုရောက်လာခဲ့ပီ
ရိပေါ်လဲ ကျန့်ကျန့်အတွက် ကားတံခါးဖွင့်ပေးပီ ကျန့်ကျန့်ဆင်းလာခဲ့သသည်
ရိပေါ် ကလေးငယ်ကိုကြည့်တော့ ကလေး မျက်နှာလေးက မသာမယာဘဲ တခုခုကိုကြောက်နေတဲ့ပုံ
ရိပေါ်လဲ ကျန့်ကျန့်လက်ကိုတွဲလိုက်ကာ
"ကလေး ဘာဖြစ်တာလဲ ”
"ဟို ကျန့်ကျန့်ကြောက်လို့”
မသိရင် လင်နောက်လိုက်ကို ခိုးရာလိုက်ပြေးပီ ယောက္ခမအိမ်တက်နေရတဲ့ ပုံစံမျိုး
"ကိုယ့်ကို ကြည့် ကလေးက ဘာကိုကြောက်တာလဲ ခုမှ စလာဖူးတာလဲ မဟုတ်ဘူး ဒီအိမ်ထဲမှာ ကလေးကြောက်ရမယ့်သူတစ်ယောက်မှမရှိဘူး”
"ဒါမယ့် ကျန့်ကျန့် ဟိုနေ့က အဒေါ်ကြီးကို ကြောက်တယ်”
"ဟိုနေ့က အဒေါ်ကြီး??”
ရိပေါ်နာမလည်သလိုမေးလိုက်တော့ ကျန့်ကျန့် မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ခေါင်းငုပ်လိုက်သည်
"အိမ်တော်ထိန်းကိုပြောတာလာ ကလေးက ဘာလို့ကြောက်တာလဲ ဘာလဲ ဟိုတခါလာတုန်က သူကလေးကို တခုခုပြောလိုက်သေးလာ”
"မဟုတ်ဘူး ဦး မဟုတ်ဘူး သူက ကျန့်ကျန့်ကို ဘာမှမပြောဘူး”
ရိပေါ်ပုံစံက အေးစက်ပီမေးလာတာကြောင့် ကျန့်ကျန့် အမြန်ငြင်းရတော့သည်
ဟုတ်တယ်လေး အမှန်ဆို ကျန့်ကျန့်နဲ့ အိမ်တော်ထိန်းလဲ တခါမှစကားမပြောဖူးသေးတာ
"ကျန့်ကျန့်ကြောက်တာက ဦးအိမ်မှာလာနေတာ သူတို့ကျန့်ကျန့်ကို မကြည်ဖြူမှာဆိုလို့”
ရိပေါ်လဲ ပြုံးလိုက်ကာ
"ကလေး ဒီအိမ်က ကိုယ့်အိမ် ကိုယ့်အိမ်မို့ ကိုယ်ပိုင်တယ် ကိုယ်ပိုင်တဲ့အရာအားလုံးက ကလေးပိုင်တာဘဲ ပီတော့ ကလေး ကြီးချုံးကို ကြောက်စရာမလိုဘူး ကလေးပြန်သွားတဲ့နေ့ကတောင် သူနဲ့မမိတ်ဆက်ဖြစ်လို့ သူ့က ကလေးဘယ်ချိန်ပြန်လာမှာလဲလို့ မေးသေးတာ”
ကျန့်ကျန့်လဲ မယုံသလိုနဲ့ နှုတ်ခမ်လေးဆူလိုက်ကာ
"ဦး တကယ်ပြောတာလာ”
YOU ARE READING
💝ဦးရဲ႕အခြၽဲေလး💝🔥(Completed)🌼
Fanfiction✍🏻ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးျဖစ္ ေရးသာသည္💌 မုန္းတိုင္းမပါတဲ့ အခ်ိဳေလးပါ 🤗 ✍🏻ကိုယ်ပိုင်စိတ်ကူးဖြစ် ရေးသာသည်💌 မုန်းတိုင်းမပါတဲ့ အချိုလေးပါ 🤗
