MY STEPBROTHER POSSESSIVENESS [Develaux Series 1] (𝐂𝐎𝐌𝐏𝐋𝐄𝐓𝐄)

CHAPTER 30: I'M SORRY, SELF!

ASHERA POV

Argh! Ansakit ng katawan ko buiset, sakalin ka ba naman, akala mo may galit sayo at gusto ka ng patayin eh gosh! That punk!!! Humanda sya sakin pag nakita ko sya! Ako mismo mag pupukpok ng ulo nya sa pader ng magising sya sa katotohanang di sya mahal ng mahal nya, este para malaman nyang masakit.

Tatayo na dapat ako ng mapansin kong nakagapos ako sa headboard ng kama, inilibot ko ang paningin ko sa kabuuan ng silid at ang masasabi ko lang ay, nakakatakot.... natatakot ako....

My whole life is like a dark room. Fear in the dark room where the negative thoughts starts.

"Gising ka na pala ashera"

Napatingin ako kung saan at sino ang nagsalita, its josh. Nakatayo sya sa pintuan habang hawak ang doornob, nanatili akong tahimik at hindi sya inimik o tignan man lang ulit. Narinig ko ang bawat yabag ng paa nya papalapit sakin.
Naupo sya sa harapan ko at may iniabot syang pocket knife na ikinabaling ng tingin ko sa kanya.

"Anong gagawin ko dyan?" Masungit kong saad.

"Kainin mo" pilosopong sabi nya, sinamaan ko naman sya ng tingin.

"Kidding, later you will use this pocket knife, tumakas ka ng hindi nalalaman ni kiko at yohan, kami na ni marc ang bahala sa pag aayos ng lahat, mula sa dadaanan mo para hindi ka nila makita" mahabang sabi nya.

I blink twice, "bakit ginagawa mo to? Josh" hindi ko mapigilang tanong sa kanya, he just sigh.

"Dahil naniniwala kami sayo ni marc na wala kang ginawang kasalanan. Na hindi ikaw ang nagpapatay kay tito kundi ibang tao"

"Anong ginagawa nyo?!" A baritone voice na nagmumula sa pintuan, pareho kaming napatingin sa pintuan na pinang galingan ng isang malamig na boses.

Hindi ko magawang sumagot kaya si marc na ang nagsalita.
That was a relief.

"Tinanong ko lang kung gusto na ba nyang kumain, pero sabi nya mamaya na lang daw at wala pa syang gana" malamig na sabi ni marc kay yohan, yes tama kayo. Si yohan nga to.

Marc looked at me before winking and saying goodbye before yohan approached me and sneered.

"Argh!!! H-hell you-u-u!!!" Habang namimilipit sa sakit gawa ng pagsikmura nya sakin.

"Kulang pa yan sa pagpatay mo sa ama ko, ashera!!! Isa kang mamamatay tayo!" He said angrily, you could see in his eyes the glow and blaze of fury. Strange look that I have only now seen in my whole life.

"Ilang beses ko bang sasabihin sayo na hindi ako ang pumatay kay daddy!!!!" I refrain from crying in front of him, because I know in myself that I am not doing anything wrong, that my conscience is clear.

"Really?, hindi nga ikaw ang pumatay pero may inutusan ka" sabay hawak ng mahigpit sa panga ko na ikinadaing ko, "tinawagan mo ba yung inutusan mong patayin ang ama ko?! Huh!!... kaya ba hawak mo yung cellphone ko!!!" Untag nya sabay sampal sakin ng dalawang beses na ikinamanhid ng muka ko.

"Don't accussed me for the thing I didn't do, I have a clear conscience. I ne—"

"Shut up or I'll kill you"

"I never think of killing someone, so stop accussing me for your wrong thinking, wala akong ginagawang mali. Inosente ako!"

"What a hypocrisy" huling salitang galing sa kanya bago ako tuluyang iwanang nag iisa sa silid na madilim, nakakakilabot at higit sa lahat nakakasulasok.

"Don't comeback when you realized i'm rare" madiing sabi ko sa sarili habang nakatingin sa pintong pinagdaanan nya.

I'm sorry, self....

Dahil sa katangahan ko, naaabuso ko na ang sarili ko. Kahit na masakit pinipilit ko. Paano naman ako? Gusto ko din naman maging masaya eh, yun bang parang wala ng katapusan, pero bakit nagsasaya pa lang ako tyaka mapapalitan ng sakit na hindi ko makaya?, ano bang nagawa kong mali? Naging mabuting anak at kaibigan naman ako ah, pero bakit pinaparusahan ako. Tao lang ako nasasaktan at napapagod, hindi ako robot na kahit hampasin ng bakal ay walang pakiramdam at pakialam *hik* *hik*

When I escape from this hellish place, you will never see me again, because the time will come when we will meet when I am strong and I have proven my innocence.