Eigendom van Justin Bieber

Hoofdstuk 29

* * * * *
"Justin!" De woorden ontsnapte uit Caitlin's mond voordat haar lichaam kon reageren.

Ze strompelde naar hem toe en zocht naar de kogel wond.

Het was in zijn heup, en als Caitlin het goed had; hij kon het overleven.

Ze gaf druk op de wond en probeerde het bloed te stoppen.

"Justin- i, ik kan het bloeden niet stoppen. Justin! Wat moet ik doen?" Riep ze.

"Baby girl, het is goed" zijn was zacht en kraakte.

Voordat ze kon antwoorden schreeuwde er iemand tegen haar.

"Ga weg van hem! Stap naar achter". De agent liep naar voren, en hield nog steeds zijn geweer op haar gericht.

"Hij heeft hulp nodig!" Riep Caitlin terug.

De man had waarschijnlijk back up op geroepen want meer mensen en een ambulance kwamen hun kant op.

"Ga weg van hem" zei de agent opnieuw.

Caitlin keek naar Justin, die haar een knik gaf. ze ging weer op haar voeten staan en nam een stap naar achter.

Iemand raakte haar schouder aan, waar ze van schrok. Het was een vrouw in een uniform.

"Kom op, lieverd. Laten we jou ergens anders brengen."

Ze liep met haar mee, maar stopte. "Jazzy, ze-"

"Het gaat goed met haar, ze is al in het ziekenhuis."

Caitlin was verbaasd, maar ze knikte en liep met de vrouw mee naar een auto.

Ze was vrij. Eindelijk. Ze was eindelijk het huis uit. Hoe slecht ze zich ook voelde voor Justin, ze wad blij dat het allemaal voorbij was.

"Je vader zal hier snel zijn, hij is net een uur onderweg." Zei de vrouw met een glimlach.

Caitlin was verward. Een uur? Hoe ver was ze van huis?

Ze zat in een kamer op het politiebureau, nadat ze eindelijk de agenten had overtuigd dat ze niet naar het ziekenhuis hoefde. Ze hadden haar een deken gegeven om haar lichaam warm te houden en een kop koffie.

Ze dacht maar aan één ding. Justin. Ging het goed met hem? Was hij boos op haar omdat ze weg ging met de politie mee? Nu ze erover nadacht, man ze zat in de problemen bij hem. Maar zou hij niet meteen de gevangenis ingegooid zijn?

"Caitlin?" Ze keek op en zag een jongere agent. Hij zag eruit alsof hij rond de 20 was en zijn blauwe ogen vielen Caitlin meteen op.

"Ja?" antwoordde ze.

"Hi, mijn naam is Dave. Ik ben van slachtoffer hulp. Ik begrijp dat jij deel bent geweest van de seks slaaf veiling." Zei Dave. Caitlin keek omlaag en knikte. Ze had aan een van de vrouwelijke agenten uitgelegd wat er was gebeurd een paar minuten geleden.

Hij gaf haar een kleine glimlach. "Mijn team en ik zijn al lang naar deze groep opzoek. Het zou geweldig zijn als je ons informatie zou kunnen geven over het veilinghuis. Het hoeft niet nu, je hebt veel meegemaakt."

Dave zocht iets in zijn zak, en haalde er een kaartje uit.

"Hier is mijn kaartje. Bel me als je er klaar voor bent." Caitlin keek naar het kaartje en knikte.

"Zal ik doen, bedankt." Zei ze.

"Ik hoop dat ik snel van u hoor, mevrouw Winters." Zei Dave voordat hij omdraaide en weg liep.

"Ze zit daar." Caitlin hoorde een stem en de deur tegenover haar ging open.

"Caitlin?!" Haar vader's stem galde door de kamer en ze keek meteen op.

Al snel toen ze hem zag, rende ze in zijn armen en begon te huilen.

"Het spijt me pap! Ik had nooit naar dat stomme feestje moeten gaan. Je had gelijk. Het spijt me zo." Zei ze sniffend en ging op de grond zitten met haar rug tegen de muur. Haar vader deed hetzelfde, en sloeg zijn armen om haar heen.

Caitlin voelde zich weer als een klein kind, in haar vaders armen alsof ze net wakker was geworden van een enge droom.

"Nee, nee lieverd. Sh. Het is niet jouw schuld, je bent veilig nu, sh." Hij streelde zijn vingers door haar haren.

Op een of andere manier werd ze rustig door het horen van haar vaders stem.

"Laten we naar huis gaan, schat."

* * * * *
Nog één hoofdstuk , en dan is het verhaal voorbij jongens! Even een emotioneel momentje. Ik hoop dat jullie het weer een leuk hoofdstuk vonden.