A Sinful Forbidden Affair

Chapter 13

Zenith lit a cigarette, after a few puffs, he stared at the darkness of his living room. Sinipat niyang muli ang wristwatch. Eleven in the evening. Still, hindi pa rin umuuwi si Era. He received a text message from her na mag-uusap sila ni Vernon. It had been twelve hours, ngunit hindi pa ito umuuwi.

Napalingon siya sa pintong bumukas. Sinipat niyang muli ang wristwatch, 11:36 p.m.

"Where have you been?" 

Napaigtad si Era sa lamig ng boses na sumalubong sa kaniya. Sinigurado muna niya na nakatulog na nang maayos si Vernon bago siya umuwi. Atas ng kagandahang asal ay sinamahan niya muna ito at inasikaso. She owed it to him. 

"Puwede ba, Zenith. I am tired," she said in a tired and weary voice.

Napaigik siya sa naramdamang sakit na bumalatay sa braso niya. His dark eyes were penetrating her soul in the darkness. She could see a spark of fire on those set of beautiful eyes. 

"Bitiwan mo ako, Zenith. Nasasaktan ako! Ano ba!" singhal niya rito. Ano ba ang nangyayari dito? Bakit ganito ang asta nito sa kaniya? 

"You really are something, aren't you?" Nakita niya ang madilim na mukha nito mula sa liwanag na nanggagaling sa buwan. 

"What the fu-- are you saying, huh, Zenith?" takang tanong niya rito.

"Ano? Hindi pa ba ako sapat sa 'yo na kailangan mo pa ang isang Vernon?" She could smell alcohol from his breath. 

Napamulagat si Era sa sinabi ni Zenith. Hindi siya makapaniwala sa sinabi nito. What the? She smirked at tumaas ang kilay. 

"So after all that had happened, 'yun pala ang tingin mo sa akin, huh, Zenith? Sa bibig mo mismo nangggaling, you thought of me as a slut? A whore? Isang mababang babae? Dahil madali mo akong nakuha, ganoon ba?" She couldn't hide the pain and anger in her voice. 

"I . . . I—" His eyes slowly softened. 

"You what, huh?" Itinulak niya ito sa dibdib. Bahagya siya nitong nabitiwan.

"You actually thought that I'd spend the night with Vernon?" 

"I-It is not that—" mahinang tugon ni Zenith.

"Then what, huh? With how you are acting right now, itatanggi mo pa?"

Era couldn't hide the hurt from her face and voice. She felt disgusted. Tila nanliliit siya sa kaniyang sarili dahil sa iniisip nito sa kaniya. Nang manahimik ito ay alam na niya. Alam na niyang iyon nga ang iniisip nito sa kaniya. 

"You are unbelievable, Zenith! After all that I have learned, after all of those truths you decided to hide from me, tapos ganito? You know, I came back here giving you the benefit of the doubt, trying to understand your actions! And then this is what I came home for? After I have chosen you over him? Ha!" Hindi na niya mapigilan ang galit na pumupuno sa dibdib niya. 

Disappointment was weak to even describe what she was feeling right now. She grabbed her bag and keys and stormed out of his condo.

 "Era!"

Mabilis na humabol si Zenith, ngunit pababa na ang elevator na kaniyang inabutan. Nagmamadali niyang binaba ang limang floor para maabutan ang pababang elevator, ngunit ang may five stops ang nasakyan ni Era. 

"Goddamn it!"

***

Ipinarada ni Era ang sasakyan sa malapit na park. She needed to think things through. Marahan siyang lumapit sa swing at naupo roon. Mahina niyang itinulak ang sarili, dinadama ang samyo ng malamig na hanging pangmadaling-araw. Dahan-dahan siyang tumigil at sinapo ang mukha. She couldn't even control her sobs. Pilit niyang kinalilimutan ang sinabi ni Vernon kanina sa kaniya. Pilit na pinaniniwala ang sarili na tama ang desisyon niya.