Kanina ko pa paulit-ulit na sinusuri ang sarili sa salamin. Simula noong nag-chat ako kay Collyn, hindi na ako mapakali sa katawan ko. It feels like a bunch of leech suddenly sticks their bodies onto my skin, wearing me out.
I tried to calm the erratic pounding of my chest by sweeping my gaze off the mirror. Hinila ko ang purse sa closet at sinukbit ito sa balikat. I sighed, my mind running into infinite uncanny possibilities I might encounter.
Kinakabahan tuloy ako. I don't have any problem with my looks, I looked... okay. I looked... like me. I looked like me that it disappoints.
I just couldn't carry the weight of pressure and self-doubts heaving on my back, sobrang nag-a-alala ako sa mga komento ng tao na halos payagan ko na ata silang magpalit kami ng kaluluwa. Siguro ay dahil pakiramdam ko na wala pa akong enough achievements na maipagmamalaki sa iba na dahilan kung bakit subconsciously kong naibababa ang value ng sarili.
I shook my head. Now is not the time to mind negative remarks! Ngayon na lang ako lalabas pagkatapos ng mahabang linggo ng former batch of commissions ko. Relaxation ang kailangan ko ngayon, hindi self-sabotage na laging nandiyan sa gilid-gilid, laging nanghihila pababa.
Sinigurado ko munang tanggal ang mga saksak ng kuryente sa kwarto bago lumabas. My door was always locked to prevent Mama from coming in. Kaninang nakalimutan kong ikandado ang pinto, pumasok siya at binagsak ang MacBook ko.
She was so mad, so drunk and tired. Sobra ang takot ko noong bigla na lang siyang pumasok. I was afraid that she’d use violence to voice out her frustration.
She’s always like this. It’s tiring, too.
Hindi lang naman siya ang pagod.
"Where are you na, Maia? It's almost eight-thirty!" Vanya exclaimed from the other line and suddenly drag out a long burp. May tono pa iyon dahil sa pagsigaw niya.
Namula ang pisngi ko ngunit natawa rin.
"I'm going. Nasa overpass na ako. Marami na bang tao?"
"Nasa seventy percent of population pa lang kami sa loob ng hundred percent. So... oo, madami nang tao. Pero 'di kasing-dami ng mga taong dadating mamaya," she replied. Rinig ko pa ang tawanan ng mga tao sa kabilang linya. They were really getting along.
I pursed my lips.
"Is Lila there with you?"
"She's here in the club but she's not with me. Kanina ko pa nga hinahanap kaso 'di ko alam kung saan na naman lumugar," she tsk-ed. Kahit malayo ay alam kong tikom ang labi niya habang umiiling.
Vanya wasn’t really a party girl. She prefers book clubs or quiet companions. Despite the serenity of her usual activities, Lila knocked into her door and suddenly spread havoc into her system. Dahil doon ay parang nabasag ang church girl phase niya at nagsimulang maanod sa led lights ng clubs.
"Nakainom ka na ba?" tanong ko, pababa na ng overpass.
"Hindi pa! Puno na ng fries at tubig ’yung tummy ko. When I found out that you messaged Collyn for our location, I figured that you’d come... so, hinintay muna kita."
Ngumiti ako at niyakap ang baywang nang dumaan ang malamig na hangin ng gabi sa direksyon ko.
"Okay. See you in a minute. Let's not be drunk! May pasok pa bukas."
"Say that to yourself later. Ingat you!"
I chuckled and ended the call. Binaling ko ang tingin sa hagdan ng overpass at tinalon ang distansya ng mga baitang nang nasa pinakailalim na ang paa ko.
I roamed my eyes around the place. The city were shimmering with lights. Malapit na kasi ang street na ito sa isang sikat na amusement park kaya maraming shops and stalls ang nakakalat sa sidewalks. I used to hang around here, with my workmates on my former work in a bakery.
