STITCHES

00.20

00.20

NF/THE SEARCH

Dudakların şimdi mahşer yeri, gözlerin ise puslu bir yol. Çünkü inan örümcek, bu rotadan geriye kalanlar; bir bıçak, derin yaralar ve sisli bakışlar.

🕸

"Anne aç şu kapıyı ne olur! Sana, bir daha yemeğini yere dökme demiştim. "Anne yemin ederim yanlışlıkla oldu. Yalvarırım kapıyı aç." Banyodan çıkmayacaksın! "Anne kapıyı aç! Burada böcekler var! Anne ne olur!" Onlar seni yiyene kadar orda kalacaksın. "Yalvarırım aç şu kapıyı. Anne!"

Açmadın, değil mi anne?

Gecenin bir yarısı, etraf kar yüzünden siyah olurken Aks'ın arka kapısından mahzenin olduğu yere doğru gittim. Kira burdan gelmemi söylemişti. Kapıyı çaldığımda Zahil denen şu sarışın çocuk açmıştı.

"Geç," dediğinde içeri girip merdivenden indim. Hepsi burdaydı. Arkan da.

"Geldi." Kira oturduğu koltuktan hızla kalktığında yanıma geldi ve, "Beyler, tanıştırayım," diyerek dirseğini omzuma koydu. "Yeni üyemiz. Arsil."

Başımla ufak bir selam verdim. Hepsi ayrı yerlerden bana baktığında gözüm bir tek Arkan'daydı. Duvara yaslanmış, elleri göğsünde birleşmiş ve bana bakıyordu.

"Tanıştırayım," dedi ardından Kira solumda oturan, elinde telefonla oynayan çocuğu gösterdiğinde. Şu...Bandanalı olan. "Bu Merkay."

"Merkay mı?" diye sorduğumda ona baktım. "Değişik bir isimmiş."

Kira elini şıklattı oğlanın bana bakması için; fakat o oyuna öyle dalmıştı ki bizi duyup duymadığından bile emin değildim.

Onu es geçip Zahil'e döndü. "Bu da Zahil." Ardından sadece benim duyabileceğim bir şekilde fısıldadı. "Gereksiz bir tipleme."

Gözlerimi kısıp ona baktım. "Memnun oldum." 

"Ben de." Kafa salladım.

"Alp bu da," dediğinde Kira ona baktım. Koltukta oturmuş bu seferde kitap okuyordu. "Tanırsın."

"Evet." Kısa bir bakış attığında ona da kafa salladım.

"Ve son olarak..." Arkan'ı gösterdi. "Esas oğlanımız. Arkan. Zaten tanıyorsun."

Gözlerim onu buldu, hiç ayrılmamıştı aslında. O geceden sonra bu ilk karşılaşmamızdı. Ve ben, üşüyordum. Kafamı sallayıp, "Tekrar memnun oldum," dedim. Hiçbir ifade vermeden bana bakmaya devam ettiğinde gözlerimi çektim.

"Buraya tam olarak niye gelmek istedin?" diye sordu Zahil.

Ona baktım. "Sadece... Aks'ı seviyorum. Ve önemli bir şeyler olduğunu fark edip, merak ettiğim için de Kira'dan bunu istedim."

"Hmm." Omuz silkti. "İyi."

Siyahlarım Arkan'a sabitlendiğinde, "Onunla neden o baloya gidip adamın tekinin cebine iskambil kartını koyduğumuzu artık öğrenebilir miyim?"  diye sordum.

Kira bana döndüğünde ilk konuşan Zahil oldu. "Bir dakika. Ona neden güveniyoruz? Onu tanımıyoruz. Her sokaktan geçeni bu bara üye diye alsaydık bütün işlerimiz batardı. Hain olmadığı ne belli?"

Kaşlarımı çattım. "Haklısın." Başımı dikleştirdim. "Ama inan, ihanet etmeyecek kadar sadık biriyim. Size bir kere yardımım dokunduysa, artık hep yardımım dokunur; ama eğer size bir kere yalan söylersem, bir daha hep yalan söyleyeceğimi düşündüğünüzü bildiğim için bir süre göz hapsinde durabilirim."

Bakışları gerildiğinde, "Kaç yaşındasın?" diye sordu.

"21."

"Adın?" Ekledi. "Soyadın."

Derin bir nefes aldığımda, "Arsil," dedim tekrar. "Vardem."

"Peki ka-"

"Yeter bu kadar." Sözü aniden Arkan tarafından kesildiğinde ona baktım. Yanımıza doğru geliyordu. "Buraya gelmek istemesi zaten onun hatası. Bir şey olursa kendi başı belaya girer. Şimdilik göz hapsi olsa bile kefil olabilirim." Gözlerini kıstı. "Aks için biçilmiş kaftan."

Kira kahkaha atarak güldüğünde bakışlarımı Arkan'dan çekip ona baktım. "Peki burda genelde ne yapılır? O adama yaptığım ne içindi?"

Saçlarını geriye atıp, "Şimdilik geç oldu," dedi. "Yarın geldiğinde konuşuruz. Eve git."

Kafa salladım. Hepsine tek tek baktığımda arkamı döndüm. Ve Arkan seslendi.

"Bir dakika..." Ona baktığımda evet? der gibi bir bakış attım. Ellerini cebine koyup telefonunu çıkarıp salladı ciddi bir ifadeyle. "Numaranı ver."

Örümcek, bu rotadan geriye kalanlar; bir bıçak, derin yaralar ve sisli bakışlar.

●Veanomous