My story is yours

Part 7

'Dus dan neem ik de chips mee?' Stel ik aan Lily voor terwijl we allebei uit het raam van de rijdende bus staren. De regen valt met bakken uit de hemel dus ik ben opgelucht dat we vandaag niet met de fiets naar school zijn gegaan.

'Ja, top! Het wordt helemaal geweldig!' Lily's enthousiasme werkt aanstekelijk dus voor ik het weet ben ik de toets van wiskunde vergeten. 'Deze vrijdagavond toch hé?' Vraag ik voor de zekerheid. Lily knikt bevestigend. Zij kwam zonet op het goede idee om vrijdagavond een meidenavond te houden. Gewoon met z'n tweeën een filmpje kijken en chips eten. Wat is er nou leuker dan dat?

'Gaat Ethan het oké vinden?' Ik bijt op mijn lip en vraag me af hoe hij gaat reageren als ik hem het nieuws vertel. 'Ik mag toch ook eens met mijn beste vriendin afspreken,' lach ik. Lily knikt hevig. 'Tuurlijk, joh! Het wordt echt leuk!' Ik kijk er nu al naar uit.

De bus stopt bij Lily's halte dus zij stapt uit. 'Tot morgen!' Hoor ik haar nog enthousiast roepen. Ik zie enkele jongeren op de bus met hun ogen draaien. Urgh, waarom hebben mensen toch altijd vooroordelen klaar?

~~~

'Ik ben thuis-uis!' roep ik luid wanneer ik de achterdeur achter me sluit. Er komt geen antwoord. Ik doe mijn jas uit en hang die aan de kapstok. Dan trek ik ook mijn schoenen uit en gooi ik die in onze schoenenkast.

'Mam? Ben je er wel?' Ik hoor gedempte stemmen die vanuit de keuken komen. Ik blijf even staan en spits mijn oren. Is dat Ethan nu of begin ik helemaal crazy te worden?

Wanneer ik de deur open, ben ik blij dat ik niet gek word. Ethan zit inderdaad over mijn moeder aan de keukentafel. Zo te zien voeren ze een serieus gesprek. Wanneer Ethans blik de mijne kruist, staat hij onmiddellijk op en rent naar me toe. 'Oh, gelukkig je bent er eindelijk!' fluistert hij zachtjes in mijn oor terwijl hij vluchtig zijn lippen op de mijne drukt. Ik heb geen kans om te protesteren. Ik kijk mijn moeder, die met een glimlach naar ons kijkt, en hem fronsend aan. 'Ik was met de bus dus dan ben ik altijd een halfuurtje later thuis,' verklaar ik terwijl ik even in mijn nek krab. Ik ben nog steeds een beetje verrast dat hij hier zomaar was zonder me te verwittigen.

'Alles wel goed?' vraag ik terwijl ik probeer in te schatten waarover hij en mijn moeder het zonet gehad hebben. Zo te zien is mijn moeder bijgedraaid en vindt ze Ethan plotseling een prima keuze.

Ethan geeft geen antwoord op mijn vraag en maakt zich niet los uit onze knuffel. Dus ben ik degene die dat doet. Ik zet een stapje achteruit en vraag nog eens: 'Ethan, wat is er?'

Ethan haalt verward zijn schouders op. 'Je antwoordde vanochtend niet meer op mijn berichtjes dus ik dacht echt dat er iets gebeurd was. Ik was eerder klaar met school dus ik wou even langsgaan om te kijken of je ziek was of zo.'

Ik knik lichtjes. 'Als er iets zou zijn, Ethan, zou ik je sowieso iets laten weten! Dat weet je toch wel?! Daarvoor hoef je me echt niet op te zoeken!' Het klinkt gemener dan ik wilde dus ik glimlach vlug. 'Maar wel lief van je,' voeg ik snel toe.

Ethan glimlacht naar me en drukt me nog eens tegen zich aan. 'Ik heb je gemist,' zegt hij zacht. Ik glimlach. 'Ik jou ook.'

~~~

'Ik meen het echt, Dave! Hij leek echt bezorgd en dat is toch wat we willen? Voor mij maakt dit duidelijk dat Ethan echt om Elle geeft,' begint mijn moeder tijdens het avondeten. Ze kijkt me geen enkele keer aan. Het lijkt net alof ze doet alsof ik niet eens mee aan tafel zit. Mijn vader knijpt zijn ogen tot spleetjes dus ik weet dat hij mijn moeders woorden in zich opneemt. Omdat hij niet direct antwoordt neem ik snel deel aan het gesprek. Ik hoest even overdreven waardoor mijn moeder en vader me op hetzelfde moment fronsend aankijken. Ik glimlach en zeg dan: 'Mam, je hebt helemaal gelijk.' Meer woorden wil ik er niet aan vuil maken. Mijn vader moet maar akkoord gaan met mijn keuzes.

'Wat als dat gewoon een truc was? Om je vertrouwen te wi '-' Stop! onderbreek ik mijn vader. Zoek niet achter alles een reden. Laat me toch eens gelukkig zijn!' Ik merk dat ik echt kwaad ben dus ik kijk mijn vader niet meer aan. 'Ik wil ook wel dat je gelukkig bent maar dat gaat toch niet met zo'n nietsnut!' snauwt mijn vader. Mijn moeder kijkt me kort aan en glimlach flauwtjes. 'Laat het maar, Dave. Je zult het toch niet begrijpen,' antwoordt ze kortaf. Dan staat ze recht en begint ze de tafel af te ruimen. Mama staat aan mijn kant dus daar ben ik blij mee. Gelukkig begrijpt zij nu wel wat ik in Ethan zie.

Wanneer mijn vader even naar het toilet is, streelt mama over mijn arm. 'Trek het je niet aan, schatje. Je vader is gewoon slechtgezind vandaag.' Ik kijk haar fronsend aan. 'Ik vind dat hij de laatste tijd nogal een kort lontje heeft.' Mijn moeder lijkt even na te denken. Uiteindelijk knikt ze. 'Je hebt gelijk. Ik zal eens met hem praten.' Ik hoop maar dat mijn vaders humeur straks wat beter is.

Na het avondeten trippel ik naar mijn kamer waar ik op mijn bed plof. Ik sluit mijn ogen even en beeld me in dat ik aan het strand lig. De zon brandt hevig op mijn huid en omdat ik me nooit insmeer met zonnecrème zie ik nu al zo rood als een kreeft. Ik hoor verschillende kinderen spelen en ook enkelen ruziemaken. Hoe kan het ook anders?!

Bzzzz bzzzz

Ik open mijn ogen vloekend om mijn gsm op te nemen. Ik kijk fronsend naar het schermpje. Weer een anoniem nummer. Zou het dezelfde persoon zijn die me eerder deze week al heeft lastiggevallen ? Ik aarzel even maar neem toch niet op. Als ik het negeer zal het wel gauw stoppen.

Helaas belt het nummer nog een keer terug. Alweer weersta ik mijn nieuwsgierigheid om het gesprek te accepteren. Maar wanneer mijn gsm voor de derde keer afgaat, neem ik woest op.

'Stop met dat irritant gebel van je! Zoek maar iemand anders om last-'

'Elle?' hoor ik Will met een hese stem vragen. Shit, deze keer was het dus niet dat onbekende nummer.

'Will ben jij dat?' vraag ik hoewel ik zeker weet dat hij het is maar ik tijd nodig heb om een excuus te verzinnen voor de manier waarop ik opnam.

'Uhm ja, waar ging dat allemaal over?'

Ik bijt kort op mijn lip. Ik heb geen zin om hem alles uit te leggen dus haal ik enkel mijn schouders op. Dan realiseer ik me pas dat hij me helemaal niet kan zien.

'Laat maar,' lach ik daarom. 'Waarom bel je, William?' Ik hoor Will scheldwoorden naar me toeroepen omdat ik zijn echte naam gebruik. Hij haat het wanneer iemand hem "William" noemt. Net daarom vind ik het zo grappig om dat af en toe te doen, gewoon om hem een beetje te pesten.

'Ik vroeg me af of je zin hebt om dit weekend iets te gaan drinken!' Ik weet niet of ik het juist heb maar het lijkt wel of Will zenuwachtig is.

'Lily en Jordan komen trouwens ook,' voegt hij zachtjes toe. Ik grinnik. 'Is goed hoor!' antwoord ik enthousiast. 'Top!'

Dan krijg ik plots een geweldig idee. 'Misschien kan ik Ethan meevragen?' Stel ik voor.

Het wordt even stil aan de andere kant van de lijn. 'Will, ben je daar nog?' vraag ik gniffelend.

'Ja hoor, sorry! Wat zei je nou?' Ik schud lachend mijn hoofd. 'Ik vroeg of Ethan ook af mocht komen. Dan leert hij jullie al direct kennen!' Plotseling heb ik er nog meer zin in.

'Voor mij is dat goed,' hoor ik Will zeggen. Maar hij klinkt al een stuk minder enthousiast dan daarnet. Of ik verbeeld het me gewoon, dat zal het wel zijn.

'Ga je morgen ook met de bus?' vraag ik terwijl ik met het haarelastiekje rond mijn pols speel.

'Tuurlijk! Maar uhh, ik ga zo meteen slapen dus ik ga afleggen. Ik zie je morgen op school!'

We nemen afscheid en dan leg ik af. Ik sta neuriënd op om mijn laptop te pakken en nog wat Netflix te kijken.

Nadat ik één aflevering van "Stranger Things" gekeken heb, maak ik me klaar om te gaan slapen.