My story is yours

Part 23

'Ik heb haar heel de nacht horen huilen dus ik heb.... letterlijk...' Door het hijgen kan ik mijn zin niet afmaken en stop ik even met rennen. Ik hoop maar dat onze lo-leerkracht in een goede bui is en me deze rustpauze even gunt. 'Lily, stop nou even met rennen,' roep ik piepend. Lily heeft nu pas door dat ik allang stil sta en komt teruggelopen.

'Wat was je aan het zeggen?' Vraagt ze terwijl we naar de rechterkant van de piste strompelen zodat onze klasgenoten ons gewoon voorbij kunnen lopen zonder dat we in de weg staan. 'Mijn moeder,' begin ik terwijl ik nog steeds aan het hijgen ben, 'ze heeft heel de nacht gehuild waardoor ik dus letterlijk geen oog heb dichtgedaan.'

'Oh dat is echt kut voor je.'

Ik knik enkel omdat ik niet kan praten zonder na elk woord even te moeten stoppen door gebrek aan zuurstof.

'Ze komt er wel overheen hoor, Elle. Vanaf het moment dat je vaders spullen ook weg zijn, is het definitief gedaan en dan gaat het vanzelf beter.'

Ik knik begrijpend. 'Mijn vader komt vanavond zijn spullen halen. Ik weet dat mijn moeder waarschijnlijk hoopt dat ze hem nog kan overhalen om te blijven.'

'Wie maakte het eigenlijk uit?' Vraagt Lily nieuwsgierig.

Ik haal mijn schouders op. Waarom vinden mensen dat toch zo belangrijk? Het is gedaan. Finito. Dat is hetgeen dat telt.

'Volgens mijn moeder was het papa die voorstelde om de relatie op pauze te zetten.'

'Dat is nooit een goed idee.'

'Inderdaad. Mama zei dat het dan beter was om gewoon uit elkaar te gaan. Ze houdt ook niet meer van hem denk ik maar waarschijnlijk durfde ze dat nooit toe te geven en is ze gewoon bang is om alleen te zijn,' leg ik uit.

'Ja, snap ik wel. Het duurt ook niet meer zo verschrikkelijk lang totdat je naar de universiteit gaat hè,' antwoordt Lily.

'Universiteit?' Vraag ik grijnzend.

Lily geeft me een stomp.

'Elle en Lily, lopen jullie!' Onze lo-leerkracht kijkt ons met een woedende blik aan en wijst naar de andere leerlingen van onze klas die honderden meters voor ons lopen. 'Komaan, vandaag nog graag!' Herhaalt hij terwijl hij in zijn handen klapt om zijn woorden kracht bij te zetten. 'Pfff... Ik vrees dat ik niet eens moet nadenken over universiteit na deze lo-les. Lil, ik heb je graag gekend.' Nadat ik dat gezegd heb, ren ik Lily achterna die me grijnzend aankijkt.

~~~

'Ik ben letterlijk dood,' mompel ik terwijl ik mijn Vans aantrek. 'En ik heb water nodig,' voeg ik vlug toe. Zelfs de typische zweetgeur in deze kleedkamer doet me niet kokhalzen deze keer. Ik kan enkel en alleen denken aan water zodat ik tenminste het gevoel heb dat ik nog leef. 'Je bent zo'n overdrijver hé, je zat dit jaar toch op atletiek?' Grinnikt Lily terwijl ze mijn lo-tas van de grond grist en in het overvolle kluisje in de hoek van de ruimte propt. 'Ik, op atletiek?' Vraag ik verbaasd. Lily knikt. 'Jep, daar heb je die Ethan leren kennen trouwens.' Ik knik begrijpend. 'Dat verklaart veel. Maar uhm... ik zou niet weten waarom ik ooit in mijn leven besloten heb om atletiek te doen! Ik en lopen gaan gewoon niet samen.' Lily haalt haar schouders op. 'Ik vond het eerlijk gezegd ook wel vreemd. Volgens mij heb je het dan ook maar een maand vol gehouden.' Ik grinnik. 'Waarschijnlijk wel.' 

Om de een of andere reden zijn wij weer als laatste klaar met ons om te kleden. Al hebben we dat eigenlijk grotendeels te danken aan míjn getreuzel. 'Ben je nou eindelijk klaar?' Vraagt Lily geïrriteerd terwijl ze een blik op haar horloge werpt. 'Als je een beetje voort zou doen dan' - 'Ik ben al klaar hoor,' onderbreek ik haar terwijl ik al richting de deur strompel. Ik voel mijn benen niet meer en ik kan amper ademhalen maar dat zal ik maar niet meer luidop zeggen want dan vermoordt Lily me nog.

We strompelen de kleedkamer uit en zoals verwacht is er niemand van onze klas te zien op de gang.

Wanneer we over de speelplaats wandelen, neem ik een grote slok water uit mijn drinkbus. 'Stop even met wandelen, ik kan niet goed multitasken,' zeur ik terwijl Lily al enkele meters verder staat. Lily zucht eens maar wacht wel op me. Net wanneer ik mijn drinkfles weg wil stoppen in mijn rugzak hoor ik Lily roepen. 'Elle, kijk uit!'

BAM...
Voordat ik het goed en wel besef, knalt er een voetbal tegen mijn hoofd. Natuurlijk, dat kon ik er echt nog bijhebben.

Door de enorme kracht waarmee de bal weg werd geschopt, verlies ik mijn evenwicht en val ik achterover. 'Elle!' Ik hoor Lily vaag mijn naam horen.

Uit het niets krijg ik weer een flashback.
Ik voel een zwaar voorwerp mijn hoofd raken en voel een scherpe pijnscheut. Even later wordt het voorwerp op de grond gegooid door iemand waardoor ik kan zien dat het een steen is. Een steen. Wie de fuck slaat me met een steen?! Ik voel een trap tegen mijn borstkas en kreun. Mijn ademhaling wordt steeds zwaarder en ik kan mijn ogen niet openhouden. Vlak voordat mijn oogleden dichtvallen zie ik de persoon wegwandelen. Ik kan nog net zijn zwarte sneakers zien. Als ik beter kijk merk ik op dat ze van Nike zijn.
Er ontsnapt nog een kreun uit mijn mond en dan wordt alles zwart.

'Elle, Elle! Zeg alsjeblieft iets, Elle!' Ik hoor iemand mijn naam roepen en word door dezelfde persoon hevig heen en weer geschud.
Ik open mijn ogen en zie Lily over me heen hangen. 'Godzijdank, je bent terug wakker,' fluistert die zachtjes. De tranen staan in haar ogen en ze heeft een bezorgde uitdrukking op haar gezicht. 'Wat... is er...?'

'Iemand trapte een bal tegen je hoofd en toen viel je neer,' legt Lily uit. Plotseling begon je helemaal te trillen en te beven en ik dacht dat... ik dacht...' Ik knik. 'Het gaat wel,' mompel ik zachtjes.

Plotseling gaat Lily rechtop staan.
'Niets te zien hier! Ga gewoon door met jullie leven!' Hoor ik Lily luid roepen terwijl ze pal voor me gaat staan zodat een groepje jongeren dat onze richting uitwandelt me niet kan zien liggen. 'Kom, ik breng je naar de EHBO kamer,' stelt Lily voor terwijl ze me rechtop helpt. Ik voel me even draaierig maar dat gaat gelukkig vrijwel meteen weg. Plotseling komt er een groepje jongens op ons afgelopen.

'Daar zul je ze hebben,' mompelt Lily kwaad. 'Wie?' Vraag ik terwijl ik mijn rugzak van de grond pak en hem over mijn schouder hang.
'Die gasten die ervoor gezorgd hebben dat je bijna dood was.' Ik kijk op en zie dan inderdaad een stuk of vier jongens onze kant uitgewandeld komen.

'Lily, ik was niet bijna do...' Lily snoert me de mond en steekt een middelvinger op naar de jongens die kennelijk hun excuses wilde aanbieden. 'Moeten jullie niet gewoon les volgen?' Roept Lily kwaad naar hen.

'We hadden een vrij uurtje dus we wilden gewoon een balletje trappen,' legt een rosharige jongen uit. 'Dat is dan flink mislukt, wie trapt nou zo naast de goal,' antwoordt Lily woest. Ik rol met mijn ogen. 'Laat hen gewoon,' mompel ik zachtjes terwijl ik met mijn vingers kringetjes maak over mijn slaap in de hoop het bonzend gevoel in mijn hoofd te verzachten. Lily aarzelt even maar luistert dan toch naar mijn advies. Op deze manier gaat ze echt geen vrienden maken.

'Daar is jullie bal,' snauwt ze terwijl ze naar de voetbal wijst die al een einde verder is gerold.
Ik vind het aardig van Lily om me zo te beschermen maar soms kan ze een beetje overdrijven.