"Öldürün o zaman." Duyduğum sert ve soğuk sesle irkildim. Sanki normal bir şeymiş söylüyormuş gibi bir çırpıda söylemişti. Bunların bana yardım etmelerini beklerken daha tehlikeli çıkmışlardı. Ölüm emri verilen adama bakıp vicdanımın sesine engel ol...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar.🍒
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
63. BÖLÜM "YOĞUN BAKIM"
"Hayır hayır olamaz." Diyerek bir elimle karnımı diğer elimle duvarı tuttum. Duvardaki elimin kaymasıyla yere düşmeyi beklerken birinin beni tutmasıyla ayakta kalmayı başarabildim. Başımı kaldırıp beni tutan kişiye baktığımda hiç görmemem gereken birini gördüm.
"S-sen?" Diyerek kolumu çekmeye çalıştım ama düşmemem için o kadar sıkı tutmuştu ki kolumu ondan kurtaramamıştım. Sanırım hayatım tam düzeldi dediğim yerde yine altüst olmuştu.
"Bırak beni!" Canımın acısına rağmen kolumu ondan kurtarıp yeniden duvardan tutundum. Hem bacaklarımdaki kan yüzünden hem az önce gördüğüm kanlar içindeki Seçkin yüzünden göz yaşlarım akarken göz ucuyla yanımdakine baktım.
"Senin burada olmaman gerekiyordu! Sen artık..." Sözümü kesti.
"Şimdi bunları konuşmanın sırası değil, yardıma ihtiyacın var." Diyerek yeniden bana yaklaşacakken elimi kaldırıp onu durdurdum.
"Uzak dur benden!" Deyip öfkeyle gözlerinin içine baktım. "Sen yaptın değil mi? Onlara bunu sen yaptın." Derken canım fazlasıyla yanıyordu.
"Hayır Ecem, ben hiçbir şey yapmadım. Sadece onlara yardım etmeye çalışıyordum."
"Sen yaptın! Yalan söylüyorsun." Dememle daha fazla beni dinlemeden bana yaklaştı ve bir anda kucağına aldı.
"Ne yapıyorsun? İndir beni!" Umursamadan bağırdı.
"YARDIM EDİN!" Karnımdaki sancılar daha da artmaya başlamıştı. Bu yüzden ona engel olamadım bile. Ellerimi karnımın üzerine koyup sadece ağlayabildim.
"Seçkin." Dedim ağlamamın arasında. Şu an onun yanına gitmem, neler olduğunu öğrenmem, ona yardım etmem, yanında olmam gerekirken hiçbir şey yapamıyorum. Yapabildiğim tek şey ağlamaktı, bunu da yaparken yanımıza bir sedye getirdiler beni hemen onun üstüne yavaşça bırakarak konuştu.
"Hamile, kanaması var." Sağlıkçılar etrafımda koşuşturmaya başladı. Hepsi bir şeyler yapıyorlardı. Ne hissedeceğimi ne düşüneceğimi bilmiyorum. Aklım Seçkin'deydi ama onun yanına gidemiyorum. Bebeğimi kaybetmeyi istemiyorum. Zaten karşımda duran adamı düşünmek bile istemiyorum.
