Jeff the killer X reader

Hoofdstuk 26

"Dit was de laatste, ik zal dit bekijken je moet voor de zekerheid nog een dag hier blijven" vertelt ze, je knik "als dat moet, dan moet dat" antwoord je terug.
"(J/n), het komt goed met je, je bent een jong en een geweldige meid" zegt ze.
"Dankjewel angel".
-
Na al die tijd in je kamer gezeten te hebben besluit je naar de keuken te gaan om iets te gaan eten.
"Goedenavond" je draait je met schrik om naar achteren.
Daar staan Otis en jason, "goedenavond" zeg je verlegen terug.
"Hoe is het met je, aangezien van vanmiddag?" Je haalt je schouders op "het gaat wel" antwoord je gauw terug.
Jonathan komt dan ook de keuken ingelopen "Hee ja-" Voor hij z'n zin kan afmaken staart hij je kort aan "hé (j/n)" zegt hij gauw, "he Jona" groet je hem terug.
"Honger?" vraagt hij, je knikt "al een hele dag niets gegeten" grap je.

"Laten we anders wat eten halen" verbaasd kijk je hem aan.
"Je bent hier allen nog vandaag, laten we de stad in gaan voor wat te eten".
"Mag dat wel?" Vraag je meteen, hij schud z'n hoofd "nee, maar dit is je laatste dag hier en slender is 10x strenger" vertelt hij, je begint te lachen "alleen als ik mag kiezen waar" zeg je vol enthousiasme. dn begint hij naar je te lachen hij heeft best een mooie lach.
"Deal" zegt hij grijnzend.
-
"Dit is m'n eerste keer in maanden dat ik de stad in ben gegaan" vertel je terwijl jullie onderweg zijn.
"Wij mogen van offenderman weleens een keer weg, slender is daar nogal erg streng in" vertelt hij.
"Jonathan?" Hij kijk je aan, "ja (j/n)?" Vraagt hij verbaasd.
"Zouden we mischien langs m'n huis kunnen, natuurlijk wel on opgemerkt" vraag je verlegen.
"Ja natuurlijk als je dat wilt" je kijk hem aan "dankjewel!", nog één laatste keer terug kijken naar m'n oude leven.
-
Na echt een hele tijd gelopen te hebben komen juie dan eindelijk aan, "daar woon ik" je wijst naar een grote huis, gelukkig woon je niet in een rijtjes huis anders was het nogal opvallend geweest.
"Laten we dan gaan", samen met Jonathan loop je erheen, je hart begint bij elke stap harder te bonzen.

Jullie lopen meteen via de achtertuin erin, "hier ergens onder de stenen zal de sleutel moeten ligen" vertel je aan Jonathan.
Hij knikt en zoekt mee, je raapt elke steen op die los ligt.
"Volgens mij heb ik hem" je kijk naar hem aan, hij houdt de sleutel omhoog.
"Ja dat is hem" zeg je meteen, hij loop naar je toe en overhandigd hem.

Voor je de deur open doet laat je nog één diepe zucht.
"Het komt wel goed met je (j/n)" vertelt jona die z'n hand op je schouder legt.
Je knik, je drukt de handel omlaag, je zet de eerste stap weer in je huis, het ruikt ook gewoon nog naar vroeger.
Jona sluit heel zachtjes de deur achter zich. je loopt meteen naar de gordijn toe om hem te sluiten zodat je het licht aan kan drukken.

Niemand mag weten dat iemand in dit huis is voordat ze de politie gaan bellen.
Je drukt de licht aan en meteen vallen de fotolijsten op de muur op.
Je ogen branden om de tranen binnen te houden. je loop gelijk door naar de kast met de fotoboeken.
"Dat zijn echt veel foto's" verbaasd kijk Jonathan mee.
"Mijn moeder hield van foto's, het waren allemaal herinneren die ze nooit wilden vergeten" vertel je, je veegt de ontsnapte tranen on opgemerkt weg.

Je besluit een aantal foto's eruit te pakken die je het meeste betekenen.
"Boven ligt een doosje waar ik ze in kan bewaren" zeg je tegen jona, hij knik "Jaa ga maar, ik hou het hier in de gaten" stelt hij voor.

Je loop heel voorzichtig de trap op, het is best donker in de gangen.
Je loop naar je oude kamer toe, je probeerd naar de raam toe te lopen om de gordijnen te sluiten.
"Sh*t" je struikelt vol tegen je kast aan, heb ik weer.
Je slaat de gordijnen  om dan de licht aan te drukken.

Zodra de licht in je kamer weer schijnt loop je meteen naar je bed toe.
Je kijk rond je heen, je mist het oude leven, je ouders en natuurlijk hoe saai school was dat miste je ook.
Je mist het leven van een normaals tiener zijn met jongens problemen en ruzies met je ouders.
Maar nu draait je leven om moorden en zorgen dat je niet woord overgenomen van je demonische helft.

Je sluit je ogen en laat je zachtjes op je bed vallen.
Dit is dan de afscheid van m'n oude leven en moet ik maar m'n nieuwe leven beginnen te accepteren.
Na een aantal minuten gelegen te hebben sta je op.
Je loop naar je kast toe en besluit een aantal favorite topjes mee te nemen en een stel goeie broeken.
Je opent je oude rugzak om ze erin te legen, dan loop je naar je kleine kast en open je je la met sieraden en het doosje voor je foto's.
De sieraden waren van je moeder geweest en het doosje van je vader die hij samen met jou had gemaakt toen je je jonger was.

(J/n), het is beter als we gaan" hoor je Jonathan zegen, geschrokken kijk je op "ja, sorry" verontschuldig je.
Je staat meteen op en doet de tas op je rug, je drukt de lichten in het huis uit en verlaat zo stil mogelijk je oude huis.