Jeff the killer X reader

Hoofdstuk 4

Zodra je net de schoolplein afloop hoor je een harde knal van achter je komen.
Je draait je om en je ziet dat de school gebouw is brandt staat.
Je hoort leerlingen schreeuwen en ziet ze naar buiten rennen.
"(J/n) kom!" Roept hij, dan besluit hij sneller te gaan lopen met jou pols in z'n hand.
Je kan niet geloven wat er zojuist gebeurd is en waarom dit jou overkomt.
Eerst je ouders en dan je vrienden en docenten.
Je probeert naar worden te zoeken om het allemaal te kunnen begrijpen.

"Waarom, mij?" Je trekt je pols terug.
"Waarom!" Roep je, hij begint te lachen naar je.
"Stop met lachen, leg mij uit wat er verdomme aan de hand is!" Roep je harder.
Nog nooit ben je zo boos geweest en zo verward tegelijkertijd.
"We moeten door" zegt hij, je schud je hoofd "ik moet effen gaan zitten".
Je loopt naar een boom toe en valt er tegen aan, je voelt iets hard in je zak en vol verbazing zie je dat er een aansteker in je hand ligt.
"Waarom heb ik dit in m'n zak zitten?" Hij haalt z'n schouders op.
"We moeten door" hij pakt je opnieuw bij je arm vast en trek je mee.
"Waar gaan we heen?" Vraag je.
"Blijf je allen maar vragen stellen aan me?" Zegt hij.
"Als je me antwoord geeft anders wel ja" zeg je geïrriteerd.
"Je ziet het vanzelf wel" snauwt hij.
-
Na een tijdje lopen komen we aan bij een verlaten huis in het bos.
Hij haalt een plank weg die bij de ingang staat zodat jullie naar binnen kunnen.
Zodra je naar binnen stapt krijg je meteen een klap van een vieze geur die je niet kan uitstaan.
"Wil je nu al mijn vragen beantwoorden?" Vraag je sarcastisch.
"Ik ben Jeff, ik woord ook wel Jeff the killer genoemd" vertelt hij.
Je wist het, maar je wilde het niet geloven dit is de enige en echte Jeff the killer.

"Moordenaar!" Roep je naar hem.
Maar al snel besef je dat je allen met hem in een verlaten huis bent.
"Wie noem jij een moordenaar!" Roept hij lachend.
"Jij, jij hebt mijn ouders vermoord, mijn school in brand gestoken en nu wil je mij vermoorden!"Roep je.
"Ik heb jouw ouders niet vermoord, maar voor de duidelijkheid jij hebt je lieve vader vermoord" grijnst hij.
"Niet waar!" Roep je terug met tranen die over je wangen stromen.
"Je kom er zelf wel van achter" lacht hij.
Dan loopt hij plots naar buiten toe, na een aantal minuten besluit je te gaan kijken.
En je ziet hem nergens je voel je bang en angstig waarom voel je je niet zo als hij om je heen is.

Je gaat tegen één van de bomen aan zitten en staart een beetje vooruit.
Het begint al donker te worden, dan hoor je plaats gekraak en schrik je wakker van je gedachtes.
Je kijk rond je heen en ziet niets tot je iets op je schouder voelt, daarna tegen je heup dan kijk je op..