My step mafia sister

Κεφαλαιο 10

Φρατζεσκα
Η καρδιά μου έχει χάσει τους χτύπους της, το μυαλό μου παίζει άσχημα σενάρια και το αίσθημα της απώλειας, έχει κάνει την εμφάνιση του.
Έχασα το μοναδικό άτομο στον κόσμο, που αγαπούσα τόσο πολύ. Τον μοναδικό άνθρωπο, που νοιαζόταν πραγματικά για εμένα και ήταν εκεί, σε χαρές και σε λύπες.
  Ο πόνος είναι οξύς και μου τρώει τα σωθικά. Έχω πέσει στην αγκαλιά του Δημήτρη και κλαίω με λυγμούς, ενώ παραδίπλα είναι ο νεκρός, άπληστος πατέρας μου. Δεν έχω μετανιώσει λεπτό που τον πυροβόλησα, μου πήρε την σανίδα σωτηρίας μου, τον άγγελο μου, την μητέρα μου!
Ο Δημήτρης με έχει στην αγκαλιά του και προσπαθεί να με παρηγορήσει, με κανένα αποτέλεσμα. «Φρα.»λέει σιγανά και σηκώνω τα δακρυσμένα μάτια μου, για να τον κοιτάξω. «Θες να πάμε έξω να δούμε τι γίνεται;»προσθέτει και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά, προσπαθώντας να αναστησω το γκρεμισμένο μου σώμα για να σταθώ όρθια.
  Εκείνος βλέπει ότι δυσκολεύομαι και με σηκώνει σε στυλ νύφης. Αμέσως έρχεται στο μυαλό μου ότι, έτσι ακριβώς θα σήκωνε σήμερα την μητέρα μου ο Γιάννης, μιας και θα ήταν πρώτη μέρα του γάμου τους.
Κατεβαίνω από πάνω του και προχωράω δίπλα του, με προορισμό την αίθουσα που θα γινόταν η δεξίωση.
Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον Γιάννη, που μπορώ από εδώ που είμαι να δω τα πρησμένα, από δάκρυα μάτια του. Ο χωρος είναι γεμάτος από τρομακρατημένους ανθρώπους, που κάθονται σε μια γωνία προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συμβαίνει.
Παραδίπλα υπάρχει ένα φορείο που έχουν σκεπασμένο με ένα σεντόνι, το πτώμα από κάτω. Εκείνη είναι, το αισθάνομαι. Επιβραδύνω το βήμα μου, φεύγοντας κοντά από τον Δημήτρη, φτάνω κοντά της και πετάω το σεντόνι κάτω. Η σφαίρα είναι βαθιά ριζωμένη μέσα της, στο ίδιο σημείο που πυροβόλησα τον αδίστακτο πατέρα μου. Το πρόσωπο της χλομιασμένο, αλλά παράδοξος ήρεμο.
Σκύβω, αφήνοντας της ένα φιλί στο μάγουλο και λέγοντας της «θα σε κάνω περιφανή!».