My step mafia sister

Κεφαλαιο 6

Φρατζεσκα
Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι παρά πολύ, αλλά δεν θέλω να του το δείξω. Πριν το έπαιζα ατρόμητη και ότι ξέρω από αμάξια, όχι ότι δεν ξέρω, αλλά δεν θέλω να νομίζει ότι είμαι καμία φοβητσιάρα.
«Φοβάσαι;»με ρωτάει με έναν ειρωνικό τόνο στην φωνή του και υποπτεύομαι ότι, συνοδεύεται με ένα υπεροπτικό χαμόγελο το οποίο δεν μπορώ να διακρίνω λόγο της θέσης που κάθομαι.
«Όχι δεν φοβάμαι, απλά μην τρακάρουμε.» απαντώ κοφτά για να γίνω κατανοητή και νομίζω ότι καταφέρνω τον σκοπό μου, γιατί φτάνουμε στο κέντρο ασφαλείς.
Ανοίγω την πόρτα και κατεβαίνω από το αμάξι και προπαντώς, από τα πόδια του Δημήτρη. «Δεν στο είχα να οδηγάς τόσο καλά, πρέπει να το παραδεχτώ.»ομολογεί και ένα θριαμβευτικό χαμογελο, κάνει την εμφάνιση του στο πρόσωπο μου. «Ευχαριστώ.»του λέω χωρίς να χάσω την οπτική επαφή, καθώς με πλησιάζει και ακουμπάει το χέρι του στην μέση του.
«Ευχαριστησου τώρα την καλή μου διάθεση, γιατί είναι και η μόνη φορά που την βλέπεις.»απαντάει και κάτι στην φωνή του με ξενίζει. Δεν του απαντάω και φεύγω ελαφρώς νευριασμενη, από την συμπεριφορά του.
Δεν τον καταλαβαίνω, από εκεί που είναι υπέροχος γίνεται απότομος χωρίς λόγο. Δεν θα δώσω σημασία, ούτως η αλλιώς δεν είμαι υποχρεωμένη να είμαι καλή μαζί του, ούτε εμένα μου αρέσει που αλλάζει η ζωή μου.
Μπαίνω στην είσοδο του κέντρου και λέω το όνομα μου, στον άνδρα στην υποδοχή. «Είσαι η κόρη της νύφης να φανταστώ;»λέει αποκαλύπτοντας τα κατά λευκά δόντια του. «Ναι.»λέω και ανταποδίδω το χαμογελο.
Είναι όμορφος και μεγάλος για τα δεδομένα μου, αλλά μπορώ να πω ότι το διασκεδάζω. «Είσαι πολύ όμορφη, μόνη σου είσαι;»με ρωτάει και εκείνη την στιγμή νιώθω ένα χέρι, να τυλίγεται γύρω από την μέση μου και κοιτάζω να δω ποιος είναι. «Μαζί μου είναι φίλε.»γαβγίζει ο Δημήτρης και τον κοιτάζει έτοιμος να ορμήσει. «Όχι δεν είμαι μαζί του!». Γίνομαι έξαλλη από την συμπεριφορά του και γυρίζω στον άνθρωπο μπροστά μου. «Και τότε αυτός γιατί λέει ότι είναι μαζί σου;»με ρωτάει ο Νίκος που ανακάλυψα το όνομα του από το ταμπελάκι, που είναι κρεμασμένο στο άσπρο του πουκάμισο.
«Έλα ρε μωρό μου συγγνώμη για πριν, έχεις δίκαιο.»λέει ο καινούργιος μου αδερφός και κάτι δεν μου κάθεται καλά στην πρόταση του. Μωρό μου; Γυρνάω και τον κοιτάζω με ένα βλέμμα όλο απορία και του λέω «Μωρό μου; Τι σκατα έχεις π.....»αλλά δεν προλαβαίνω να τελειώσω την πρόταση μου, αφού μου έχει κλείσει το στόμα με το χέρι του και με έχει βάλει πάνω στην πλάτη του, σαν σακί με πατάτες.
Με πηγαίνει στις τουαλέτες, κλειδώνει την πόρτα και αφήνει κάτω, μια Φρατζεσκα που ουρλιάζει και ρίχνει κλωτσιές στον αέρα. «Τι κανείς γαμωτο; Τι ήταν όλο αυτό.»φωνάζω, με τα νεύρα μου να έχουν χτυπήσει κόκκινο. «Ηρέμησε μικρή, δεν ήταν αυτός για εσένα.»λέει κι αυτό με ξεπερνάει. «Και ποιος είσαι εσυ,για να κανείς κουμάντο σε εμένα. Εδώ δεν μου έχουν πει αλλοι κι αλλοι, τι να κάνω και θα μου πεις εσυ;»ουρλιάζω και τον πλησιάζω. «Και αυτό το μικρή κομμένο, το κατάλαβες;»διευκρινίζω ενώ αυτός βγάζει ένα τσιγάρο από την τσέπη του ατάραχος. Δεν το πιστεύω όλο αυτό που γίνεται!
Πάω να ανοίξω την κλειδωμένη προφανώς πόρτα για να φύγω χωρίς αποτέλεσμα. «Δώσε μου το κλειδί.»λέω και απλώνω το χέρι μου, αλλά αυτός δεν κάνει καμία κίνηση, αντιθετως συνεχίζει να καπνίζει. «Ρε γαμω το σπίτι μου, δεν ακούς που σου μιλάω; Γιατί θες να με βγάλεις εκτός οριων;»συνεχίζω να ουρλιάζω, αλλά μου κόβεται μια και καλή η μίλια, με αυτό που κάνει.

Πραγματικά ελπίζω να σας αρέσει. Αν μπορείτε αφήστε μου ένα σχόλιο και ένα αστεράκι... Τα λέμε στο επόμενο!
Φιλακιααα