Written in the Sands (valorous series #1)

chapter seven

Pagkapasok, nakuha agad ng tingin ko ang mga lagahe. Beside our couch were two luggages that looks full. One's a small one and one's big enough for her to stay here for a month.

Umikot ang mata ko at sinarado ang pintuan dahilalam ko kung sino ang nag mamay ari ng mga yan.

The small smile on my face faded because of what I saw. Ironically speaking, I actually don't like it when Tita comes home from her trip somewhere. Maliban sa kanya, ang gusto ko lang tuwing nakauwi na siya ay mga pasalubong galing sa ibang bansa, though, yes, we can buy it here, pero iba pa rin na nauuwi niya ang kung anong gusto ko't nagpapasaya sa akin. But then, that was before. When I only know so little about what she does.Tanda ko pa noong huling umuwi siya dito samin. I was literally shocked when mama scolded her to the point that I saw her slap Tia.

Muntik ko pang ipagtanggol ang Tia sa ina pero hinarang at hinila ako ni kuya para hindi ko makita at marinig ang mga sinasabi. Days after that fight, Tia Jessina left and I remember how mama faced the danger she created just to clear her name. Nagtataka pa ako noon pero habang tumatanda at sinasabihan ni kuya, nagkakaroon ako ng kaalam.

"I'm home!" I announced.

Inalis ko ang bag sa balikat at binagsak sa sofa. I then went to the kitchen to check if mama's already there pero wala akong nakitang mukha niya nang makarating.

"Ate, wala pa po ba sila papa? Akala ko ba nakauwi na sila?" hawak ko sa braso ng isang kasambahay namin na naglakad sa harapan ko.

She's holding a plate na nakapatong sa isa't-isa. Two of our maids were fixing the table while our cook's still cooking the supposed meal for tonight.

Hindi ko alam kung bakit may paganto pa sila mama e hindi naman espesiyal ang dumating.

"Wala pa sila, Hija. Pero kakatawag lang na pauwi na daw." aniya.

Tumango tango ako.

"Eh ang Tia po, asaan?"

Sinuyod ko ulit ang kusina para hanapin siya. Wala kasi siya sa sala pero andoon ang bagahe niya kaya inakala kong andito rin siya.

"Umalis lang rin kanina. May sumundo pero nag sabing babalik rin daw."

Bumalik ang tingin ko sa kanya. Hindi siya makatingin sakin kaya nag taas ako ng kilay.

Hmm...

"Lalake?"

Nanlaki ang mata niya at luminga sa paligid bago iangat sakin. Mukha siyang nagdadalwang isip sabihin kaya hinila ko ng konti palayo.

"Oo e. Hindi ko nakita ang mukha at binalaan rin akong wag sabihin." bulong niya.

"Bago lang, Ate?"

"Nagkasilisihan lang kayo." sagot niya.

Nanlaki ang mata ko. What the hell? I just got home! So that means, habang pauwi ako, paalis na sila!

"Anong sabi niya sayo?" bulong ko.

Nakakainis talaga yang babaeng yan. I respect her so much when I was young pero ngayon! Damn, I can't even say a single po or opo.

Damn, I hope kuya's here!!

"Sinabihan niya lang ako na wag sabihin sainyo dahil uuwi rin daw siya agad. Sesesantehin daw ako kapag sinabi ko."

What?! So bold of her! Bakit? Siya ba ang may ari ng bahay?

"Sige ate, salamat." I smiled kahit na naasar ako sa binalita niya.

Tumango siya at umalis sa harapan ko